Sen hiç özlemeyi özledin mi ?
Anımsar gibi yalnızlığı,yalnız kalacak olan bir kalbe düşüncelerinin son söz olacağından habersiz bakmamalıydın.Cevapsız bir hüzün tonlaman ile yıkıldı düşüncelerim.Senden habersizce yıkıldığımı sandığımda anımsadın senden sonra yalnızlaşan hislerimi ve yaşamaya ayak uydurdun bensiz de hayatı.Oysa hayat beni terkederken arkamda kocaman bir cevapsızlık bıraktım.Senden sonra ben,benden sonra da sen öyle güzel gülmüştük ki mutsuzluğa,öyle alınası sevdayı kirletmiştik ki umutlarımızda.Hep öyle,öyle kalmıştıkta öyle cevap bulamamıştık işte.Torosta ağrıları sakladın mı bencil ve kutuplaşan çöllerime.Ayak uydurdun mu sahi,sen hiç özlemeyi lal yaptın mı kalbine,ben özlemeyi bile özlüyorum hayatın en alıngan sayfasında.Özlemeyi lal yaptığım anda sakladım seni Toroslarıma.

Sen hiç özlemeyi özledin mi ?
Her şey sende gizliydi.Kocaman bir gökyüzü,kocaman gözler.Nitelikli umutlar,umutların ağırbaşlılığı.Seni her harfe noksan kıldığım bilmecelerin vardı.Orada aradım aşkı ve aşkın tarifini orada buldum.Damlaların yeryüzüne ilk defa düştüğü o an,işte o an kırgın bir rüyadan uykulu hislerin başlangıcındaydın.Son bir söze uyak sahipsizliklerimle iki kelimenin etrafında ve çehrende kaybolmayı meyillediğim andı,damlaların yeryüzüne düştüğü an!Kocaman bir parıltı söktü dilimi,sesimden yaşlar eksik olmadı.Sonra sen kaldığın gibi yaşlan kalbimde cümlenle ben senin sezginle yaşlandığım anı uykulu bir ses tonuyla iki kelimeye döndürdüm çevrende.Saklı kalmaya nasihatlı aklı selim duygularım bugün mendilleşen hislerime değilde,aslının hür masumiyetiyle silinsin kanrevan şiirlerden dedim.Celallendi dilin,bi insan bu kadar güzel konuşurken ben nasıl susmayım dedim.
Sen hiç özlemeyi özledin mi ?Ben bir şarkıyım dilinde,her kelimesinde bıktığın bir şarkı.Oşarkıdan azat et beni,hayatı yutkunamıyorum.Yaşamayı seçemiyorum,özgür değilim.Sen takılıyke nkulağıma,ses tonlamalarını sessizliğimin akışına sensizlik yapma.Bir insanı bırakmak yanılgısına mevduatsız sahipsizlikler biçerken,kırgın bir kalbin hüzünleriydin sen.Aklıma hür düşüp,kalbime prangalanan yanılgım.Sen hiç özlemeyi denedin mi kayganlaşan ağır saadetlerde?Sen küçük bir kırlangıcı altı aylığına kalbinin derinliğine bıraktın mıburadayım kelimesini kullanıp dolunay gözlerinle o sevgiye aç gözlere bakarak’’Yeni bir umut olmadan yıl yarısı kalbimdesin’’ dedin mi ?Sen bir çığ gibi düştün hayatıma ne kızgındın ne de dağınık,çirkinleşen sözlerin vardı aklımda.Onlar bile lal oldu sığınağıma,onlar bile senden bir parça bak sessizleşen yankımda.

Sen hiç özlemeyi özledin mi ?
Biri çok uzaktan mı baktı aşka,cümlesini kurup susuyorum yalnızlaşan aslıma.Mağrur gözlerinden saklandığım bir güne daha merhaba!Biri çok uzaktan mı baktı aşka?Cümlesinin özentisindeyim.Hayalleri düşlerine özenen bir kalbin imtihanını sakatlıyorum mendilleşen hislerimde.Ağlama yağmurun azizliğine uğrama,ağlarsan bütün hafta başlarını kaldırırım sesimden.Her anımı geçeçek kelimesiyle tökezletip,sensizliği umursamadığımı sana yollayıp ardımda kocaman bir yalan bırakırıp giderim bu şehirden.Sakın ağlama,hislerimle gözyaşlarını silmeme izin veremezsin çünkü.Sen mağrur bir dolunay giderken ben sessiz bir kalbim ezikliğiyle geliyordum sana,aramızdaki fark bu aramızdaki uçurumun dilinden öpseydi sesim.Bütün hazanı ilkbahara kadar sadakatle kaçırırdı hislerim.Çiçekleri ecrin kokusuyla burnuna kaçardım.