‘’Karanlıklar aydınlıktan sıyrılıyor’’

• 26 Eylül 2014 Cuma 22:45:22

Görüyor musun, duyuyor musun, hissediyor musun? Bak! Vakit akarsuların havzalarıyla dans etme vakti, vakit nehrin şırıltısına eşlik etme vakti, vakit kalbimden kalbine gelen melodiye cevap verme vakti.. Karanlıklar bir an duruluyor. Aydınlık yüzümü okşuyor. Güneş sıcaklığını tenimle bütünleştiriyor. Çehren geliyor gözlerimin önüne, yıldızları kıskandıran çehren.. İfade edecek kelime ararken, tek bir sözcük bulabiliyorum; ’mutluluk’.. Bu eşsiz duyguyu yüreğimin en tenha köşelerinde yaşarken, tüm karanlıklar çehrenin önünde diz çöküyor. Sorunlar, engeller birer birer yok oluyor. Gülüşlerim, kahkahalara; sevinçlerim, mutluluğa dönüşüyor. Sahi kalmıyor değil mi hiçbir sorun? Sonra duruluyor ortalık.. Akarsular kuruyor, küsüyor havzalarına.. Nehir izin vermiyor eşlik etmemize.. Kalbim melodisini şaşırıyor. Çehren, çehren.. Tanımsız bir kasvete ant içiyor. Güneş sıcaklığını, çehren aydınlığını yavaş yavaş çekiyor üzerimden.. Ne mi oluyor? Anlıyorum ki, karanlıklar hiç sona ermemiş. Hem her gündüzün sonu gece değil midir zaten? Sorunlar, engeller birer birer ortaya çıkıyor. Öyle ki; aslında hiç yok olmamışlar. Mutluluğum bir perde gibi örtmüş gözlerimi.. Kör olmuşum tüm sorunlara.. Herkesleşiyorsun.. Çekip ellerini benden karanlığa koşarcasına ilerliyorsun. Kalakalıyorum karanlığımla, benliğimle.. Sindire sindire anlatıyor yokluğun hiç usanmadan: ’ Hataydı, bitti.’ Ne iyi becermişim görmezden gelmeyi.. Tüm hataları yok sayıp sükuta ant içmeyi.. Ve şimdi kabuğuma çekiliyorum. Mutsuzluğu, benliğimle tanıştırıyorum. İlk başta anlaşamıyorlar çünkü mutsuzluğum yanında görmezden geldiklerimi de sürüklemiş. Benliğim hatalarıma boyun eğmeye yanaşmıyor. Sonra dönüp diyor ki: ’Karanlıklar aydınlıktan sıyrılınca, maskesi de düşüyor.’ Her zamanki gibi mutsuzluğumun sırdaşı benliğim ve hiç benimle olmayan varlığın oluyor.

-Merve Yıldırım