Bu gerçek bir hikayeydi. O benim (bir hafta önce vefat eden) babamdı...

Sevgili Arkadaşlar, ben 7 yaşındayım ve 2. sınıfa gidiyorum. Okulum evimize çok yakın, okula yürüyerek gidiyoruz. Gidiyoruz dedim ya, babamla gidiyoruz. Çünkü babam okulumuzun müdürü.

O gün de sabah erkenden kalktık, kahvaltımızı yapıp babamla birlikte evden çıktık.

Evimizden okuluma giden yol öyle güzel bir yol ki. Çok büyük bir cadde değil. Yolun kenarı sıra sıra ağaçlar ve çiçeklerle dolu.

Hem yürüyoruz babamla hem de konuşuyoruz. Tuttuğu elimi çekip, yolun sağındaki pembe ve sarı çiçekleri gösterdim babama. "Babacığım, şu çiçeklerden birkaç tane koparıp, öğretmenime götürebilir miyim?" diye sordum.

Babam, "bence yapma" dedi.

Ama bu çiçekler arkadaki evin bahçesine ait değildi ki. Sahipsizdi; yolun kenarında öylesine büyümüş çiçeklerdi.

Babam, "biliyorum yavrum" dedi. Sonra sordu bana;

-Sen canın bir şey istediğinde ya da bir şeyi istemediğinde ne yapıyorsun?

-Söylüyorum babacığım. Yani istiyorsam da istemiyorsam da söylüyorum.

- Acıktığında, susadığında, canın acıdığında söylüyorsun, değil mi?

- Evet.

-Bak yavrum, bu çiçekler de canlı. Ama onlar konuşamıyor, hiçbir şeyi söyleyerek anlatamıyorlar.

Şaşırmıştım. Babam devam etti anlatmaya:

-Sen şimdi bu çiçekleri kopardığında, onların da canının acıyabileceğini biliyor musun?

Cevap veremedim. Başımı önüme eğdim. Yeniden babamın elini tuttum, yola devam ettik...

Elif Abla