ANLAMINI BİLMEDİĞİM

• 20 Eylül 2014 Cumartesi 00:16:12

Üzüm taneleri gibi salkım saçak ve bir o kadar pervasız karanlığın yüreğe dokunması belki de yadsımama rağmen inkârı ihtimal dışı.

Hüzün taneleri derin derin burkan en içten ve aynanın yansıttığı.

Aynam olan bir yansıma görüp göreceğim ve katmerli yalanlar dudaklardan dökülen. Bir buse gibi değil oysa. Can yakan ve camlara, duvarlara tırmandığım çaresizlik ket vururken tüm istemlere.

Sıtkı sıyrılmış artık sevginin de aşkın da. Sıktım sıyrıldı bir kez. Derinlere batan bir kıymık belki bu denli sızlatır. Çıkarması mümkün olmayan, çıksa bile sızısı dinmeyen. Hayır, hayır bu bile yeterli değil yansıtmaya. Bir cam parçası kadar küçük ama karanlık gökyüzü kadar engin ve travma tetikleyici.

Birbirine karışan bakışlar. Can yakan sözler: Hatta söylenmedik ne varsa. Söylenen onca kelime tasavvuru mümkün olmayan.

Yakan, yıkan, yerden yere vuran ama görünürde bir o kadar olağan ve durağan tüm duygular. Bitap bir varlığın katmerli hataları üst üste konan ve engel tanımaz.

Seçenekler aşikâr diğer yandan yalın ama dibe vurmuş o bariz yanıt. Sureti bile yakarken istifledikleri hak getire.

Kural tanımaz bir o kadar vakur sunumu ertelenmiş bir itiraf. Kuru kalabalığın tam ortasında hedef tutturamamanın getirdiği yenilgi duygusu hâsıl olan. Kitlesel bir büyüteç değil mi tüm gözlemlerimiz. Hak bulmaz mıyız kendimizde eleştiri tavan yapmışken. Görünen nasıl da yanıltır. Gizli saklı ve nesnel bir kıvılcım değil midir oysa yangını başlatan.

Hele bir de benzin döktün mü ateşin üzerine seyreyle.

Yetmeyen ne çok mefhum var eksik.
Ne çok duygu var yaşanan kaçak göçek;
Aşk gibi, yanılsama gibi
Derinlerde yatan
Ve asla süzgecinden geçememiş zamanın.
Suretler gelip giderken tut ki;
Bir hiçim gözünde
Hatasıyla, günahıyla, sevabıyla
Bir garip kul
Dokunan uzaklardan
Bil ki;
Naif benliğim
Tek sorguladığım…

Sunturlu bir öfke yakarken boğazımı, tutkulu bir iç çekiş ve imkânsızlık nasıl da bükmekte belimi. Gerçek dışı ve parçaları çoktan kaybolmuş bir resimim nihayetinde: Soluk bazen ve ışıl ışıl yeri geldi mi. Güneş kadar sıcak iken bir anda buzdağına dönmüş bir yürek. Bir yandan sorgulayan ve suçlu profilindeki tek şık: Varlığım yetmez iken varlığına ve yıldızlar göz kırparken uzaklardan.

Ne çareler tükenir ne de cevapsız soru vardır gibi bir yanılgı ise çoktan aştı boyumu.

Belli ki bir dehliz tıkılı kaldığım hatta susuz bir kuyu çıkma ihtimalinin düşünmesinin bile mümkün olmadığı.

Boyutunu kestiremediğim bir zaman aralığı ve uzak durmam gereken bir mevzi her ne kadar korunaklı siperimde ateş altında olsam da.

Ruhani gelişim sürecinin devinimini yadsımak ve inkâr etmek ne bir açılım ne de net bir yanıt. Sadece kanıksanmış ve onaydan geçmiş bir kararname taraflarca imzalanmış her ne kadar tetikleyici unsurlar hız kesmemiş olsa da.

Vakti geldi de geçiyor bile. Çoktan tedavülden kalkmış onca insan ve yanılgı sıraya girmişken bir halka daha ekledim zincirime senelerdir boyunduruğunda olduğum.

Anlamını bilmediğim bir lisan en son öğretim. Kullanmadığım ve farkında dahi olmadığım sayısız kelime pek çok duyguya tercüman olan. Her ne kadar direnip diretsem de müdahil olduğum bir oyun, oyun dışı kaldığım. Mızıkçılık yapmanın tecellisi belli ki bitirdi bu oyunu.

Fiiliyat değil önem arz eden ama yenilginin boyutu da bir o kadar düşündürücü.

Kıvamında ve olması gereken her ne kadar kabullenmek güç olsa da. Ama gün gibi de aşikâr o uyumsuz ve hayalperest kimliğimle ters tepen ne varsa… Sürece rağmen, tüm düş kırıklığına ama depreşirken hayata yüklediğim anlam, türevi olsa da geçmişin ama geleceğe odaklı, ufuğu yakalama güdüsüyle ve geç kalmışlığımın telaşıyla…