Ne güzel bir paylaşımdı böyle.
Mizahın içinde umut, sevgi,sağlık gibi temalar olunca seviniyorum.

Ellerinize,yüreğinize sağlık Sami Hoca'm...

Sevgiyle.

Karmaşık duygular eşlik ederken okudum. Okumadım adeta yaşadım. Sevgili Yunus'un ne şanslı bir çocuk olduğunu, sizin mizaha eşlik ettiğiniz duygu yoğunluğunu yürekten duyumsadım. Ayrıca Yunus'un annesinin sağlığındaki gelişme mutlu etti. sağlık gibisi var mı hocam...Sevgi gibisi var mı ve kenetlenmek, paylaşmak gibisi?
Tebriklerimi bırakırken tüm içtenliğimle sizlere hayırlı, sağlıklı ve sevgi dolu uzun ömürler diliyorum.
Sağlıcakla kalın.
Selamlar, sevgiler...

Tarkan'ın oynama şıkıdım şıkıdım şarkısı müthiş bir uyaran demek ki.
Çocuklara ne kadar dikkat edilmesi gerektiğini iyice anladım.
Onlar nasıl olursa olsunlar bizim yüzüne bakmadığımız şeylere çok değer verirler.
Bir oyuncakla değil de bir tüyle oynayabilirler. Bunu torunumdan biliyorum. Ve tüyü de
biz çocukken beyni gelişmemiş Mevlüt diye bir komşu çocuğu vardı o oynardı. Elindeki tüyü hiç
bırakmazdı. O tüyü eline ağzına, yüzüne sürerdi. Sürerken söylediği bir sözcük vardı o
sözcüğü tabii yılar geçince unuttum.

Keşke oğlunuz annesinin iyi olduğunun da bilincinde olsaydı. Ona Tarkan gibi çok uyaranlar gerek
öyle anlaşılıyor. Ama biliyor musunuz, o çocuklar bizlerden daha mutlu.

tebrikler,

selâm ve sevgilerimle..

iyi bir mizah yazarı ve aynı zamanda iyi bir baba olduğunuzu düşünüyorum. yunus gibi özürlü çocuğu olan onbinlerce aile var ama malesef kaderden gelen böyle bir durumdan utanıp çocuğu gizliyorlar, çocuğa daha çok eziyet ediyorlar. çok mesaj var bu yazınızda. tebrikler

Hayatta insanı öyle şeyler mutlu eder ki, buna kendiniz de şaşarsınız bazen ama hayatın gerçeğidir bu.

Bazen bir çocuğun mutluluğu sizin mutluluğunuz, üzüntüsü sizin üzüntünüzdür. çünkü o çocuk sizin çocuğunuzdur ve her halini izlersiniz.

Tıpkı Yunus'un Tarkan'ı izlediği gibi.

yuttuğu anahtarlık, incik boncuk gibi... Başkasını pisliğine bakmazken, kendi çocuğunuzun *okunda boncuk bulmak ne kadar da mutlu eder insanı. Olay basit bir boncuk olayı olmaktan çıkmış; Hayatı kurtulmuştur çünkü.

Güzel ve hüzünlü bir yazı idi tebrikler hocam

selam ve sevgimle

Hocam bu yazıda en çok neye sevindim biliyormusunuz yunusun annesinin iyi leşecek olmasına yunus belkide annesini çok özlemiştir ALLAH size peygamber sabrı versin Hocam ben bir empati yaptım sizin yerinizde olsam diye çıldırırdım herhalde diyorum dört duvar arasında yardımcısız olarak yunusa bakmak o kadarda kolay olmasa gerek ama siz bu zoru başarıyorsunuz size ALLAHTAN güç sağlık ve sabır diliyorum saygılarımla selamlar

Mizahi bir öyküde insan duygulanır mı ? Sami hoca yazarsa duygulanır

Öncelikle çocukların annesinin durumuna sevindim onu belirtmek isterim.

Yorum yapan arkadaşlar kısada olsa kendi başlarından geçen olayları aktarınca benimde aklıma geldi. Paylaşmak istedim

Şuan üniversitede olan büyük kızım sanırım iki yada üç yaşlarındayken başımıza geldi bizimde.
Kızım benim dalgınlığımdan faydalanıp küçük bir boncuğu kulağına tıkıştırmış. Sonra da kendi çabası ile çıkaramayınca panikleyerek mutfağa yanıma gelmişti. Telaşlandım her anne gibi bende. Eşimi aradım geldi doktora gittik. Devlet hastanesine gittik. Kulak burun boğaz servisine, sıra bekliyoruz. Bizimle beraber birkaç hasta daha var. Yanımda oturan kadının kucağında benim kızımdan biraz daha büyük bir erkek çocuğu var. Birbirimize geçmiş olsun dedik, neyimiz olduğunu sorduk. Ben durumu anlatınca sizin ki kolay dedi gülümseyerek. Oğlunu yan tarafa çevirip kulağını gösterdi. Çocuğun kulağından yeşil yeşil bir şeyler çıkıyor. Bu ne dedim kadıncağıza. Anlattı, kulağına nohut sokuşturmuş çocuk ve annesi ilk zamanlar fark etmemiş. Nohut kulak sıvısıyla ıslanıp içeri doğru kök salmış ve dışarı doğru da filizlenmiş. O zaman fark etmişler çocuğun durumunu. Götürdükleri ilk doktor cerrahi müdahale gerekir diye hastaneye sevk etmiş. Şimdi onun için sıra bekliyorlarmış. Bizim sıramız onlardan önceydi. İçeri girdik iki dakika sonrada çıktık sonrasında o çocuğun kulağındaki nohutu nasıl çıkardılar bilmiyorum. Ama kim ne zaman böyle bir şey anlatsa bu olay gelir gözümün önüne.

Formalarla ilgili yorum yapmıyorum :) çünkü ben Fenerliyim :))

Paylaşıma teşekkürler, tekrar acil şifalar ve saygılar sunuyorum hocam.

Sevgili hocam:

Ben de Serhat Bingöl'e katılıyorum forma hususunda. Bir deneyin isterseniz. Mutlu çoğunluğa Yunus da katılsın. Siz yanmışsınız, Yunus yanmasın bari. Çok hoşdu yazı. Adım adım anlatılmışdı yaşanan problem. Kaldı ki bir problem mi bilinmez. Çünkü çoktan seçmeli bir çözümü bulunmuş. Adı sevgi olan bir iksir ile pek çok şey iyileşmiş. Tebriklerimle.

Değerli Hocam,

Öncelikle Hanımefendinin iyi olmasına çok sevindim. Rabbim şifalar versin inşallah,
Sevgili Yunus da ne zor şeyleri başarmış, gelecekte de başaracak ben buna gönülden inanıyorum,
Çünkü onu seven ama çok seven ailesi var.
Sevgi satın alınamayacak kadar çok değerli.
Dünyalıkların peşinde koşanlar bu kıymetli değerlerden uzak kalıyorlar maalesef,


Kutluyorum kıymetli kaleminizi,

Selam Saygılarımla,

hüzünle

umutla

gülümseyerek

göz yaşımı gizleyerek

gururlanarak

okudum

bir baba olarak

saygılarımla

HERŞEY GÖNLÜNÜZCE OLSUN
SAYGILAR.

harika bir yazı solukta okudum.

Değeli yazar eminim ki Yunus'ta çok mutludur..
Bizleri mutlu edecek nesneler ne olursa olsun büyüklüğü küçüklüğü önemli değildir sanırım..



kutlarım ..saygılar..

oyy dedim çocuğu olan neler yaşıyor
hepimizin başından bazı olaylar geçti ve yaşadık

yunusa gelince bak çok mutlu gülümsüyor sanırım annesinin iyi olacağını anladı da
siz niye üzgünsünüz onu anlamadım
rabbim hep iyi günler göstersin
saygılarımlasınız

eh ne diyeyim sana hocam,sen de kocaman bir yürek var (Başkası olsa bu olaylar karşısında patlar)Halk arasında derler hani cennetlik adam...
Tebrik ederim saygılarımla.

yeni çocuğu olan çiftlerden her zaman duymuşsunuzdur, "abi pırt yapıyo seviniyoruz, kaka yapıyo seviniyoruz". vakti zamanında tektaşlarla mutlu olmayan kızlar, deli dolu hayat yaşayan erkeklerin bir çocuğun kakasına baktıkları zamanları görünce Allah'ım dedim şu fani dünyanın, şu geçici misafirhanenin ne kadar boş olduğunu bir kez daha gördüm.

yazınızda da ufacık şeylerden mutlu olan ve sizi de böyle ufacık şeylerle kendisi kadar mutlu eden Yunus'u okurken oldukça duygulandım. Allah resimdeki gibi gülüşleri daim etsin. elinize sağlık hocam.

Gerçekten çok etkileyici bir yazı olmuş.
Merak ediyorduk hastamızın durumunu.
Her şeyin yolunda gittiğine de gerçekten çok sevindik.
İnşallah, en kısa zamanda tam manası ile sağlığına kavuşur.

Bu yazının çeşitli bölümlerinde, çeşitli duygu esintileri geldi geçti gönlümden.
Bunları sizinle paylaşmasam, içimde kalır valla.

İlki,
Yunus'un şarkıya ilgi göstermesiydi.
Hayatı yeni tanımaya çalışan çocuklarımızın,
ilk yaptığı hareketler ne çok heyecanlandırır bizleri.
Yunus'unki, sanırım bunların yanında çok daha heyecan verici, sevindirici olmuştur.

İkincisi,
şu dışkı meseleseydi.
Bodrum'da yaşıyorduk işim gereği ve büyük kızım üç yaşlarında kadardı.
Bir gün yorgun argın eve geldim, eşimde bir telaş, bir heyecen.
Ne oldu?
Kız vida yuttu.
Al başına belayı.
Zaten hep gurbet ellerinde yaşıyoruz, çocuk nasıl büyütülür diye öğreten yok,
koca koca kitaplar okuyarak hallediyoruz o işi,
şimdi bir de yutulan vida çıktı karşımıza.
Kitaplarda da yok bu konuda bir şey.
Apar topar sağlık ocağına gittik.
Kış aylarında, küçücük bir yer Bodrum. Bir avuç insan yaşıyor, herkez de birbirini tanıyor.
Ne rotgen var, ne doğru dürüst doktor.
Bir şey yapamayız diyorlar.
Ne olacak peki?
Bir şey olmaz,dışkısını kontrol edeceksiniz.
İyi bakalım.
Eşim dışkı nöbetine yattı ister istemez.
Ertesi gün işden döndüğümde, hanımın yüzünde inanılmaz tebessümler.
Buldum buldum diye sevinç naraları ile karşıladı beni.
Mubarek, sanki Arşimet gibi suyun kaldırma kuvvetini bulmuş.
Ne buldun?
Vidayı.
Oh şükür!...
Sapa sağlam çıkarmış sonuda.
Hem kendi sağlam kızımın, hem de vidası sağlam.
Yani, o dışkı nöbetlerini, biz de biliriz hocam.

Üçüncüsü,
şu Afyon Devlet Hastanesi.
Hoş olmayan anılarım vardır orada.
1993 yılıydı sanırım. Kurban bayramı tatili için Bodrum'dan Trabzon'a gidiyordum aracım ile.
Muğla-Denizli-Afyon-Ankara güzergahını kullanıyoruz.
Tam afyon'un girişinde bir trafik kazası yaşadık. Küçük kızım yanağını torpidoya çarptı, bayıldı.
Bizlere, emniyet kemeri sayesinde bir şey olmadı çok şükür.
Çocuk kucağımda baygın, ana yolun ortasında çaresizce yardım istiyorum insanlardan.
Kos koca Afyon. Birr Allah'ın kulu durup yardım etmiyor.(O nedenle sevmem Afyon'luları)
Sonunda, İstanbul'lu öğretim görevlisi bir karı-koca durdular, araçlarına aldılar, hastaneye götürdüler bizi.
Hastanenin nerede olduğunu da bilmiyoruz.
Sorarak öğrendik.
Hastanede ne doktor var, ne çalışan adam gibi bir alet.
Kızım ayıldı, kusuyor.
Beyin kanaması geçiriyor olabilir.
Bir şey yapamadık, Allah'a sığındık, bekledik.
Bir problem yok gibi gözüktü ama, yine de güvenemedik görevlilere.
O gün tüm problemleri hallettim, akşam üzeri bir otobüse bindik, doğru Ankaraya.
Otogardan bindiğim taksi şoförü, Hacettepe'ye gidelim abi dedi, çocuk bölümü var.
Gittik.
gerçekten de vardı.
Allah'ım, hastane dediğin böyle olur.
Ne arasan var.
Alet, edevat, eleman, doktor, her şey.
Filmleriniçektirdik, muayene ettirdik.
Bir şey çıkmadı şükür.
O gün öğrendim ki;
Boğulacaksan da, büyük denizde boğulacaksın.
yani, büyük şehirde yaşayacaksın.
Daha sonraki senelerde iş teklifi aldım ve tereddütsüz kabul ederek, Ankara'ya yerleştim.
Orada altı yıl yaşadık.

İşte böyle hocam.
Bu güzel, duygu yoğunluklu yazın,
bize de oldukça uzun bir yorum yazdırdı.
Kusura bakma artık.
Başkası olsa çekinirdik de yazmaya,
sana nazımız geçer belledik, döktürdük işte.





Bir tutam hayat tarafından 9/18/2014 8:53:13 AM zamanında düzenlenmiştir.

Yunusu seviyorum. Benim tespihi de yuttumu. Münireye sevindim

Sevgili yunusumuz çok mutlu olduğu fotoğraftan belli oluyor ama eminim Fenerbahçe forması giyseydi mutluluğu zirvede yaşardı.))))

Hocam biliyor musunuz? Yunus çok şanslı bir çocuk tabi bu cümleyi yazınca sizde cümlenin devamında sizin gibi bir babası olduğu için falan gibi bir söylemin beklentisi içine gire bilirsiniz ama öyle değil.

Yunusun şanslı olması 1 çok yakışıklı olmasından kaynaklanıyor.2 küçük nesnelerin bile tadını çıkarıp mutlu olabiliyor ve böyle bir yaradılışa sahip olmanın ayrıcalığını yaşıyor. 3 çok şükür ki Tuğrul gibi bir abisi var Beşiktaşlı olup 10- 15 yılda bir sınırlı mutlulukla yetinmeyip daha büyük mutlulukları yaşama ihtimali her zaman mümkün.

Yunusumun yanaklarından kocaman kocaman öpüyorum.

Eşinizle yaşadığınız zorluğu hoş ve yumuşatarak ama SEVGİYLE anlatmışsınız. ki... Ailenin tamamı yunusun tepkilerine birlikte göğüs germiş ve eminim bu kolay olmamıştır... Ama sevgi bir şekilde her zorluğa dayanmaya güç işte... Biz sağlıklı insanlar olarak burun kıvırdığımız hatta önemsiz gördüğümüz.. Maddi manevi şeylerin ne kadar boş olduğunu sermişsiniz önümüze... Allah her bir evladınıza size ve eşinize sağlık sıhhat versin... Yunusa selam :-) Saygılarımla...