Keşke çocuk olabilsydim yeniden...
Oysa ne çok isterdim büyümeyi bir zamanlar.Habersizdim kaybedeceklerimden.Habersizdim büyümenin getireceği gözyaşlarından.
O zamanlar oyuncaklarım içindi gözyaşlarım yalnızca. Dünya cennet, insanlar melekti çocuk gözümde...
Şimdi o melek insanlar, aldılar bütün oyuncaklarımı elimden. Yerine kucak dolusu acı, kucak dolusu yalnızlık bıraktılar...
Bana göre değildi. Alışamadım çıkarcı sevgilere. Annemin sevgisi kadar içten, masum olsun istedim her şey. Sevemedim hayatın gri rengini. Gökkuşağını yeniden çizmek istedim gökyüzüne...Rengarenk... Cıvıl cıvıl... Boya kalemlerimi aldılar elimden.
Ağladım...
Nereye baksam gülen insanlar gördüm, gözbebekleri ağlarken... Mutluluk kumarı oynayan insanlar. Kazandıklarını sanırken, masada yüreklerini bıraktılar her biri... Ve aşkı unuttular... Sevmeyi unuttular...
Dağ gibi biriktikçe masada sevgi dolu yürekler, Yerinde kalan boşlukla yetinmeye alıştı kaybedenler.
İyi ama herkes kaybettiyse, bu kadar yüreği kim kazandı? ..

Betül Kasapoğlu