Bu sabah her şey çığırından çıktı. Büyük bir ürpertiyle fırladım yataktan. Kabusumda sen ölmüştün. Sonra hayaletin gelmişti odama. Beni unut diyordun. Ben sürekli ağlıyordum. Sen ölemezsin bak yaşıyorsun diyordum. Sen öldüm beni unut dedin ve birden kayboldun. Ne kadar da gerçektin. Gördüklerim ne kadar da gerçekti. Ya doğruysa? Hayır hayır olamaz bu doğru olamaz. Telefonumun hafızasında yer kapladığın ismine basıyorum. Böyle bir numara kullanılmamaktadır diyor telesekreter. Nasıl olur gece gündüz aradığım numara nasıl olur da kullanılmaz. Aklımı kaçırmak üzereyim, etrafıma bakıyorum odamı hiç bu kadar dağınık görmemiştim. Kitaplarım yerlerde geziyor, giysi dolabımdaki giysiler yuvasından kaçmış kuşlar gibi oraya buraya uçmuş. En sevdiğim vazonun kırık parçaları yerde. Duvarda asılı aynam parçalanmış. Bir ben mi kaldım bu odada tek parça. Nefes alamıyorum,bağırmak istiyorum sesim çıkmıyor,birden gözlerim kararıyor göremiyorum...