ÇELME
Nice tecrübelere yenik düştüğün anlarda ,kaybolmak istersin bazen.. Ve o bazenler öyle üst üste gelir ki- katmanlarının arasında- bir çift gözde kaybolmak elde var sıfır da olsa ve bilse de aklın bunu, yine o aşağılık yüreğinin magma tabakasının oynaması,yaptığı düzenbazlıklar, ah ..! Ne kadar güçlü ne kadar zayıf ve bir o kadar konuşamayan henüz heceleyebilen kim bilir? Bir aşkın heybesi boynunda, belki de yola çıkmışsındır; saçlarında beyazlarla..
Dağlardaki gelinciklerin açması gelir aklına ,yolların bozkır da olsa .. Şu umut denilen puştluğun her ağır her kabalığı kaldırabilen gücüyle vazgeçemezsin gitmekten.
Her gitmek,kendine bir geri dönüştür aslında , Cemal Safinin ’rücu’ su geçer aklından . Halbuki şöför yolların takırtısına aldırmadan götürüyor seni kendine; işte bir kez daha..! Tam zamanlı sevmeler nazlanmaz, gelincikler ve babanın ölümü aklında,şoföre seslenesin gelir ’geri dön’ diye, o vakit heceleyemezsin bile.
Ah insan oğlu, insan kızı ; hayat kartal , bizler serçe, yine omuz silkip durma!
Yalnızca bir tekini çalıp döneceksin dağlardan gelinciğin ; dağlar seni barındırmaz.. Sabrın, gücün yetmez, yol yakınken durma , sık şöförün şakağına..!
Kendine dönüşler yolunda kahraman olunmaz.
ALMILA ERDEM