degaje8...


Yazını okurken, Olric ile Efendisi aklıma geldi birden.

Ve "Tutunamayan(lar) ikilinin neden bu kadar çok tutulduğunu düşündüm. Belki intihar mektubu yazmıyordu biri diğerine, belki diğeri yapma demiyordu ama şundan emindim ki dertlerini iyi dinliyorlar, iyi de çözüyorlardı.

Kısacası herkesin iyi bir iç sesi vardır mektup yazmasa bile düşünerek konuşur. Doğru yola, ya kötü yola beraber yolculuk yaptığı...

Alkışlıyorum bu yorumu : teşekkürler LÜTFİYE ÇANACIK! Kendimi buldum bu yorumda...

Sevmiyorum bu tür intihar mektuplarını.
Mutsuz insan görmeye dayanamıyorum bu hayatta..
Bu kadar kolay acıları yazmayı başarabiliyorsunuz madem, neden yazmıyorsunuz gelecekle ilgili umutları, mutlulukları, neden çevrenizdeki insanları mutlu etmeye çalışmıyorsunuz madem, boşa yaşamayın hayatı, o kadar çok insan var ki çevremizde, biz mutlu olamadıysak, tıpkı sizin dediğiniz gibi bunlar bizim seçimimiz, ozaman çevrendeki insanları mutlu etmeye çalış, onların mutluluğundan haz al, sevgi çemberi oluştur, böyle daha mutlu ve yaşanılır olur dünya. Bende düşündüm bir an intihar etmeyi, ama çevremde bana ihtiyacı olan insanları düşündüm, ben gidersem onlar ne yapar, bende onların mutluluğu için mücadele edip çalışacağım diye kendime söz verdim, bana değer veren insanlar ile beni sevdiğini sevmediğini büyük bir cesaretlilikle söyleyebilen insanlarla birlikte olacağım bundan böyle.. Önce kendini sev, sonra diğerlerini sevmeyi öğreneceksin, sonra acıtmayacak seni sevmediklerini söyleyenler. Durmayacaksın köprünün ortasında, denizi izleyerek zevk alacaksın hayattan, bırakmayacaksın bu dünyayı, zaten zamanı gelince gideceksin, ama dolu dolu yaşa hayatını.. mutsuzluklar olmasaydı hayatımızda ne zevk alırdık bu hayattan. Pes etme devam et hayatına. Yaşanmamış hikayeni anlat bu sayfalarda mutlaka çıkacak tıpkı benim gibi insanlar ve sana elini uzatacaklar. Bende sana kocaman diyorum ki, ben seni çok seviyorum, kal bu hayatta..
Boynunu bükme, çocuk esirgeme kurumlarında o kadar sevgiye ve ilgiye aç çocuk var ki, huzurevlerinde ilgiye ve şevkate aç o kadar insan var ki, onlarla buluş, bak onlar sana her gün söyleyecekler seni çok sevdiklerini, ben onlarla duruyorum ayakta..


Sayın degaje8 yoruma cevabınız benide rahatlattı :)

Yazınız çok güzel beğendim, hesaplaşmalarımız hiç bitmemeli zaten, tebrikler efendim...

Sevmiyorum bu tür intihar mektuplarını.
Mutsuz insan görmeye dayanamıyorum bu hayatta..
Bu kadar kolay acıları yazmayı başarabiliyorsunuz madem, neden yazmıyorsunuz gelecekle ilgili umutları, mutlulukları, neden çevrenizdeki insanları mutlu etmeye çalışmıyorsunuz madem, boşa yaşamayın hayatı, o kadar çok insan var ki çevremizde, biz mutlu olamadıysak, tıpkı sizin dediğiniz gibi bunlar bizim seçimimiz, ozaman çevrendeki insanları mutlu etmeye çalış, onların mutluluğundan haz al, sevgi çemberi oluştur, böyle daha mutlu ve yaşanılır olur dünya. Bende düşündüm bir an intihar etmeyi, ama çevremde bana ihtiyacı olan insanları düşündüm, ben gidersem onlar ne yapar, bende onların mutluluğu için mücadele edip çalışacağım diye kendime söz verdim, bana değer veren insanlar ile beni sevdiğini sevmediğini büyük bir cesaretlilikle söyleyebilen insanlarla birlikte olacağım bundan böyle.. Önce kendini sev, sonra diğerlerini sevmeyi öğreneceksin, sonra acıtmayacak seni sevmediklerini söyleyenler. Durmayacaksın köprünün ortasında, denizi izleyerek zevk alacaksın hayattan, bırakmayacaksın bu dünyayı, zaten zamanı gelince gideceksin, ama dolu dolu yaşa hayatını.. mutsuzluklar olmasaydı hayatımızda ne zevk alırdık bu hayattan. Pes etme devam et hayatına. Yaşanmamış hikayeni anlat bu sayfalarda mutlaka çıkacak tıpkı benim gibi insanlar ve sana elini uzatacaklar. Bende sana kocaman diyorum ki, ben seni çok seviyorum, kal bu hayatta..
Boynunu bükme, çocuk esirgeme kurumlarında o kadar sevgiye ve ilgiye aç çocuk var ki, huzurevlerinde ilgiye ve şevkate aç o kadar insan var ki, onlarla buluş, bak onlar sana her gün söyleyecekler seni çok sevdiklerini, ben onlarla duruyorum ayakta..