KİTAP
MÜZİK
ATÖLYE
ANNEM VE BEN
BEN ANNEMLE HİÇ BİR ZAMAN NE ARKADAŞ.. NEDE DOST OLABİLDİM..
ZAMAN ZAMAN ÖYLE GÖRÜNSEKTE.. İÇİN İÇİN HEP BUNU BİLDİM.. HİÇ BİR DERDİMİ ANLATAMADIM MESELA.. NE SEVGİLERİMİ AÇILABİLDİM.. NE KORKULARIMI… HEP BİR GÖRÜNMEZ ÇİZGİ OLDU ARAMIZDA… VE O BU ÇİZGİYE HEP SAYGI DEDİ..
AMA BANA GÖRE O GÖRÜNMEZ ÇİZGİ KORKUYDU.. SAYGI SADECE ONUN KOYDUĞU İSİMDİ…
ŞEFKATLE BAŞIMI OKŞADIĞINI ÇOK HATIRLAMAM MESELA.. GÖZLERİNDE SEVGİYİ GÖRDÜĞÜM DE BELKİ NADİRDİR… VEYA ANLIK.. GENE ESKİ MAVİ DONUK HALİ GELİR YERLEŞİRDİ MİNİK ÇUKURLARA…
BAŞKALARININ YANINDA OKŞARDI YÜZÜMÜ.. VEYA CANIM DERDİ.. AMA CANMIYDIM.. BİLMİYORUM..
HEP UZAK DURDU BENDEN.. NEDENSE DİSİPLİN ONUN İÇİN MÜHİMDİ.. ASKER YETİŞTİRİYOR SANIRDI GÖREN.. GÖZÜYLE KAŞIYLA ANLATIRDI HER ŞEYİ.. VE HER NASILSA KARDEŞİM VE BEN ANLARDIK BU DİLİ….
O BENİ KENDİNCE SEVDİ BELKİ… BENDE ONU KENDİMCE SEVDİM.. UZAK DURARAK.. UZAKTAN BAKARAK…
SIRF BU YÜZDEN SEVGİYE AÇLIK DUYDUM SÜREKLİ… YANLIŞLARIM.. ALDANIŞLARIM… HEP BU AÇLIK YÜZÜNDENDİ… GÜLEN YÜZLERDE SEVGİ GÖRÜĞÜMÜ SANDIM.. BAKIŞLARDA ŞEFKAT BULDUĞUMU SANDIM.. CANIM YANINCA.. YANILDIĞIMI ANLADIM…
EVLAT OLARAK ÇOK MUTLU EDEMEDİM … BUNU SIK SIK İŞİTTİM.... İSTEDİĞİ GİBİ BİRİ OLAMADIM.. SÖZÜNDEN ÇIKMAYAN.. BİR DEDİĞİNİ İKİ DAHİ ETMEYEN.. GÖNLÜNE GÖRE BİR EVLAT…
İNSANLARIN KİŞİLİKLERİ DEĞİŞMİYOR.. ŞİMDİ BİLİYORUM Kİ.. BEN KUĞULARIN İÇİNDE BİR ÖRDEKTİM.. VE HEP FARKLILIĞIM GÖZÜNÜ RAHATSIZ ETTİ ANNEMİN..
HAKSIZ YERE DİKLENMELERİM OLDU EVET.. ONUN GÖRDÜĞÜ GİBİ GÖRMEDİM DÜNYAYI.. ONUN BAKTIĞI GİBİ BAKMADIM İNSANLARA…
CANIM ACIDI.. YARALANDIM.. KANADIM…
AMA SIĞINAMADIM ANNEME.. SIRF BEN SÖYLEMİŞTİM DEMESİN DİYE…
GURUR VEYA İNAT EN BÜYÜK ERDEM Dİ BELKİ BENİM İÇİN… ONA BOYUN BÜKMEM AĞRIMA GİDERDİ HEP…
(BEN DEMİŞTİM BAK)….BAKIŞLARININ ALTINDA EZİLMEK HEP KIRDI BENİ… OYSA EN BÜYÜK HATAMA NEDEN OLAN KİŞİYDİ… SÖYLESEM ŞİMDİ.. BİLİYORUM Kİ BEN SUÇLU OLARAK KALIRIM.. O İSE GÖNLÜ FERAH İNKARCI….
SUÇLAMIYORUM… ÇÜNKÜ YAŞAYIP ÖĞRENİYOR İNSAN HERŞEYİ… HELE Kİ BİTTİKTEN SONRA… SUÇLANACAK HİÇBİRŞEY VE HİÇ KİMSE KALMIYOR ORTADA… BİLİYORUM Kİ.. ODA KENDİ EBEVEYNLERİNDE GÖRMEDİĞİ BİRŞEYİ BANA VEREMEZDİ…(SEVGİYİ)….
BİR İNSAN NEYİ GÖRÜR BENİMSERSE.. BUNU EVLATLARINA YANSITIR.. BUNA GÖRE YETİŞTİRİR… ONUN SUÇU DEĞİLDİ.. ODA SEVGİYİ HİÇ BİLMEMİŞTİ…
OYSA KOMİK OLAN ŞU Kİ…
BEN HEP GURUR DUYDUM ANNEMLE… AMA GURUR KAYNAĞI OLAMADIM MAALESEF….
ŞİMDİ BAKIYORUM DA.. O KADAR FARKLIYIZ Kİ… VE BİR O KADAR DA BENZER..
BUNUN TEK NEDENİ GÖBEK BAĞIMIZ………………………………………………….!!
22.01.2013
YORUMLAR
Evet zaten sevgisizliğin nedeni, sevgiye açlığımızın nedeni o göbek bağında gizli.
Yazıda bende kendimi buldum.
Ayrılınca en çok annemden aldım desteği
Ban güçlü olmamı oğlumun bana ihtiyacı olduğunu, her zaman olacağını o hatırlattı
Ama önce kendime bakmamı
Ben barıştım annemle, şimdi paylaşıyorum herşeyi, açıyorum kendimi
Annemde geç öğrenmişti sevgiyi,
Ama öğrenmişti sevgiyi vermeyi
Şimdi öğretiyor bana aslında o herşeyi
Haziran ayında trafik kazası geçirdiğimde ilk önce annem aramıştı, nerdesin iyimisin diye
İşten çıkarıldığımda ilk önce annem aramıştı beni herşey yolunda mı seni rüyamda gördüm diye
Ama üzülmesinler diye söyleyemiyorum şimdi işten çıkarıldığımın gerçeğini
Ancak yeni bir işe girersem söylebilirim belki
Lütfiye Çanacık
degaje8
NEDENSE DİSİPLİN ONUN İÇİN MÜHİMDİ.. ASKER YETİŞTİRİYOR SANIRDI GÖREN.. GÖZÜYLE KAŞIYLA ANLATIRDI HER ŞEYİ.. VE HER NASILSA KARDEŞİM VE BEN ANLARDIK BU DİLİ….
O BENİ KENDİNCE SEVDİ BELKİ… BENDE ONU KENDİMCE SEVDİM.. UZAK DURARAK.. UZAKTAN BAKARAK…,,,,,,,,,,,,,,,,,bir tek şeyi unutmuş o,,insanlar doğumlarından ölümlerine kadar özgürlük ister,,başka kalıplara girek istemezler,,,kimliklerimiz bize aittir,,,,,,,,,,kurallar koyuldukça zincirlenir ve inanın ben bu yaşta onları kırarım,,,,,,,,,,,,,kimse beni ilgilendirmez,,,annenizin tavırları evet onun benliğinde eksik bir şeyler var ,o aslında hayata kırgın belkide öfkesini yavrularından çıkarmadan özgürlük dese o da nefeslense,,,,,,,,,,,,,,,,sevgilerimle,,,,,,,,,,,,,,,,,
degaje8
merhaba, değerli kalem dostum.
içtenliği ve yalın anlatımı itibariyle yüreğe dokunan bir yazı okudum kaleminizden. Kurgu ya da gerçek ne önemi var zira mühim olan içten gelen duyguların şeffaf bir yansıması değil mi. Bu açıdan kutlarım.
Ebeveynlerimiz... Mümkün mü onları biçimlendirmek ama bizler şekilleniyoruz aile içerisinde. ister istemez pek çok tutum geliştiriyoruz iyi ya da kötü ve derken karakterlerimiz bir hamur gibi yoğruluyor.
Gurur duymak. Sanırım en baş gayem benim de hep bu oldu: Gurur duymaları ebeveynlerin hatta ve hatta annemin desteği ve tek bir sözü ile içimdeki yazma ateşi alevlendi. Çok isterdim pek çok şeyi annemin ayaklarının dibine sermek. Sebeplerinden biri de budur yazma aşkımın. Hatta emin olmadığım vakit yazdıklarımın önce ona okuturum.
Konu nereden nereye geldi bu da yazınızın bende yaptığı çağrışım işte.
Noktayı koyuyorum, efendim.
Saygı ve selamlarımla... bir kez daha tebrik ediyorum.
Sağlıcakla kalınız.
