Sevgili Kristin,

Gözlerim okuma yetisini, ellerim yazma gücünü iyice yitirmeden önce sana birkaç satır yazmak istedim.Son günlerim bulanık geçmeye balayınca sana ve bize dair her şeyi netleştirebilmek için sana ulaşmasının çok düşük ihtimaline rağmen bunları senin için karalamaya başladım…

Ne zamandan beri buradayım şu an ayın kaçı, mevsimlerden ne inan bilmiyorum. Ama bir o kadar da sana yazdığım mektubun ne kadar zamanda sana ulaştığını senin de bilmeni istediğim için beynimi kurcalasam da bulamadım.En azından bu mektubun köşesine yazarken, diğer yandan ben de sana son yazdığım tarihi bilecektim.Bunaldım, bulamadım, bulamadım işte…. Kolumdaki duran saatim senden kalan tek hatıran olmasaydı yere savurup paramparça bile edebilirdim…


Sürekli camdan dışarı bakışımı gören biri, sarı kalibreli derin bir mevsimin şarkısını İspanyolca söylenerek yanımdan geçerken söyledi. O an fark etmiştim karşımdaki çınar ağacının yapraklarının azalırken koynuna ne çok serçe doldurduğunu. Sonrasında pencere kenarlarına gün aralıklı yağmur tanelerinin ne sıklıkla düştüğünü. Sağanağa dönüştükçe serçeler birbirine girip daha çok sığınmacı oluyordu dalın gövdesine. Her seferinde onların bulunduğu dalda kurulup ıslanmayı ne çok istedim…


Neyse bunları anlatmak yerine bir fotoğrafını çekip gönderebilseydim bu kadar betimlemelere girmezdim beklide. Belkide seninle bir sonbahar ortası karşılaşmasaydık bu kadar zahmetli ve istemsiz uzun bir nefes meşakkatine girmeyecekti ruhumu gizleyen tenim. Bedenimde halen senden arta kalan hatıralı kokuların beni bu denli mayalanmış bir yalnızlığa sürüklemeyecekti…

Gece olmadan gündüzün kutsiyeti, gündüz olmadan gecenin saklı kalmış söylenmemişliğindeki gizemi çözülmüyor işte. Felsefik sözlerden kaçıyorum şimdilik. Alaska’dan yolladığın mektubunda ne çok üşüdüğünü ve beyazın yerlerde ne kadar güzel durduğunu yazmışsın bir şöminenin kenarında. O an aklına düştüğüm için içim öyle bir ısındı ki…

Terli bir haldeyken, yine o esmer İspanyol şarkılarını söyleyen adama söylemiştim, nefesim daralmasın diye pencereyi açmasını. Çatlayan dudaklarıma ıslak bir bez sürüp bana gülümsedi. Konuştuğum dili bilmediğini biliyordum. İşaret parmağım bu kadar ısrarla pencereyi göstermeseydi eğer, bu kadar aralamayacaktı pencereyi ve yağmur artığı toprak kokun giremeyecekti odama….

Tepemdeki serum şişesi dışarıdaki yağmura inat durgun damlalarla düşerken, koridordan sızan amonyak kokulu hasta bakıcıların ayak tıngırtısını hissedebiliyordum. Diğer kolumda onlarca kırmızı benekli iğne izleri senin hatırlamak kadar eşdeğerde bir acı sunuyordu.


Şu uyku ilaçlarını benden habersiz katmasalardı bu serum şişesine, sana birkaç cümle daha fazladan yazabilirdim, bir de şu İspanyol kökenli hasta bakıcı yanı başımda “amor’lu” şarkıları kulağıma yakın söylemeseydi. Gerçi öyle olmasaydı, ona,bu mektubun içindeki zarfı sana göndermesi için vermeyeceğim de kesindi…


Neyse şimdilik hoşça kal, üşüme sakın oralarda hatırla beni mevsimleri umursamadan. İki kişilik nefes çekip bırak camlara, içindeki sıcaklığı , benim gibi…Unutmadan İspanyolların çok yaşamalarının kaynağıymış şarkılar…Sende dinle ben uyurken, denemeden ne çıkar…Dışarıda serin bir yel ve yağmur sesi şimdilik bu kadar Kristin…