Gecenin sessizliğinde, gökyüzünün ışıkları altında yürüyorum. Dün geceyi saniye saniye hatırlıyorum. Yine burada yürüyoruz onunla. Yürürken çakıl taşlarının çıkardığı sese karışıyor konuşmalarımız. Gökyüzüne bakıp yıldızların en parlağını seçip bana hediye ediyor. Bir rüya olsa ancak bu kadar güzel olabilir. Gerçek olan bir rüya sanki. Seçtiği yıldızı takip ederek yürüyoruz. Yıldızı seyrederken bir anda yalnız kalıyorum. Rüzgâr hafiften saçlarımı kaldırıyor, hızlanacak gibi. Ürperdiğimi hissediyor, giydiğim paltoya sıkıca sarılıyorum. İleride feribota binen insanlara karışıyorum. Rüzgâr rağmen yine de biniyorum.

Gökyüzü parlıyor, yıldızların altında ilerliyoruz. Ay denizin üzerine düşmüş gibi duruyor. Rüzgâr hızını arttırınca insanlar içeriye giriyor, dışarıda sadece ben kalıyorum. Rüzgârın sesine şarkılar uyduruyorum. Benim sesimden başka bir ses işitiyor ve susuyorum. İşittiğim ses tanıdık birinin sesi ve ‘Hayırdır, gökyüzünün güzelliğine mi aldandın, yoksa şiir mi yazmayı düşünüyorsun’ diyor. Arkamı dönüyorum ama tanıyamıyorum yüzünü. Sonra yanıma kadar geliyor. Feribota binmeden önce seçtiği yıldızı gösterip onun hakkında konuşuyor. Gözlerine bakıyorum, gözleri yıldıza bakıyor. Yıldızı gözlerinde görüyorum. ‘Allah’ım ne kadar güzel’ diyorum sessizce, ‘Ne kadar güzelsin’ diyor.

Uyandığımda ellerimin terlediğini farketmiştim. Gerçek bir rüya görmüştüm sanki. Gördüğüm gözlerin sahibi ne kadar da uzaktı bana, ne kadar yakın olabilirdi. Kalbimin içinde bir volkandı, candan öte candı ama hep uzaktı. ‘Can’ diyordum O’na. Keşke yanımda olsaydı… rüyamda ellerini tutmamıştım, yanımda olsa tutardım, tutarsızca, sıkıca…

Kalbim yerinden çıkacak gibi atıyordu. Bu sabah ne kadar da güzel uyanmıştım. Sabahın seherinde, zamanın en güzel, rüyamın en tatlı yerinde uyanmıştım. Gerçek olmasını o kadar çok isterdim ki, canımı bile verirdim. Bugün sahile inmeyi ve feribotlardan birine binmeyi düşünüyorum. Kahvaltımı hemen yapsam iyi olur, beklemeyi sevmiyorum.

Son

25.08.2014
03.09.2014

Hayrani Can