Muallak Düşünceler I

• 5 Eylül 2014 Cuma 12:11:04

Sen herkes misin?
Çok şey mi yaşadım?
-Hayır.
Peki az şey mi yaşadım?
-Hayır.
Neden bu kadar düşünceli beynim ve neden bu kadar yorgun duruyor bedenim o zaman ? Bilmiyor değilim sadece anlatamıyorum. Bir deniz düşünün kocaman ucu var ama uçsuz gibi hah işte tamda öyle bir denizin ortasında gibiyim.Yaptıklarım, yapacaklarım...Yönüm belli mi değil mi diye az soru sormadım kendime. Ve yüreğime sorarsan pat diye cevabını yapaştırır suratına. Yolum budur diye ama yaptıklarım..Ve yapamadıklarım..
Bu tür düşünceler dehlizinde boğuşurken ne kadar az düşündüğümü hatırlıyorum. Durmuyor aklımdaki düşünceler bir yerde oradan oraya atlıyorum.Sahi az önce arkadaşımın dediği gibi çok mu anlaşılmaz şeyler yazıyorum? Bu benim dahi beni anlamamış olabilmemden kaynaklanıyor olsa gerek.Dostlar haklı insan her zaman olduğunu sandığı insan değildir. Aynen dışardan göründüğü gibi bir insan olmadığı gibi. Evet kabul ediyorum çok şey bilmiyorum. Yine başka bir konuya atladım ama bilmediğime verin işte. Tuttuğum ipin ucundan çekiyorum, başladığım bir hayalden diğerine sıçrarken farkediyorum sabit olmayan düşlerimi.Ama benim kadar ,bilgisizliğim kadar gece de suçlu değil midir sence? Bu kadar sessiz ve bu kadar yalnız olunca ve saat tik takları da olmayınca, yalnızlığına eşlik edecek geriye birinden diğerine atlayıp durduğun hayallerin kalıyor sadece.

Her şeye rağmen yaşamayı seviyorum.Yahut yaşamayı denemeyi diyelim. Geçen gün bir abinin dediği gibi ’Daha çook deneyeceksin koç’ aynen öyle. Daha yolun başındayız ama aynı zamanda ölecek te yaştayız.Bedenim gibi olacak duygularım tabiki bir daldan diğerine atlayan.Aynı yazım gibi.Ve aynı alnıma yazılan gibi. Ben ne yapıyorum sorusunu soracak kadar uç olmalı sözlerim.Belki fırsatım olmaz sabaha bu soruyu sormaya.Saçmalık diyecek birileri varsın desin belki yarın saçmalamak için bile geç olacak.Bunun için yazılara sığınıyorum ve bunun için gecenin kollarına bırakıyorum kendimi.Yarını düşünerek, olamayacağını düşünerek yarının.Ve işte benim kaçınılmaz gerçeğim. Kurduğum cümlelerimin aynı yaşadığım hayatta olduğu gibi çelişmesi. Tek tesellim bu illetin sadece benim başımda olmadığı düşüncesi. Yarınları düşünerek adım attığımı yazıyorum doğrudur, lakin yarınlarımı inşaa edecek asıl şeyleri unutuyorum.Ya da -unuttum- bahanesinin arkasına sığınıp kendimi işin içinden çıkarmaya çalışıyorum.Evet herkes gibi bende yarınlara yürüyorum ama benim adımlarımdan geriye hafif bir rüzgarda silinebilecek bir ayak izi kalıyor sadece.Bu kadar değersiz yürüyorum o kadar önemli bir yolda.Yürüdüğüm yolunda etkisi var tabiki.Ya büyükler..Çöl gibi tozun toprağın üzerinden geçipte ayak izlerini asırlar ötesine kadar bırakabilen büyükler..’Ben ne çöldeyim ne büyük bir insanım’ demek kurtarmıyor işte.Olmaya çalışmak diye bir düstur var olamasanda hani. Onu unutuyorum çoğu zaman.Yine çoğu insanın tesellisi olan ’tek yanlış yürüyen insan ben miyim?’ lerin arkasına sığınmaya çalışıyorum ama uzaklardan bir ses kulağımın dibinden sesleniyor bana:

’Sen herkes misin?’ ...

Çok şey mi yaşadım?
-Hayır.
Peki az şey mi yaşadım?
-Hayır.

Olsun, herşeye rağmen yaşamayı seviyorum ya da ’Yaşamayı Denemeyi..’

’Değilim..’

21.06.13