ansızın
ummadığım bir zaman diliminde
çıkıp gelsen
bayram edecek benim umutlarım


Çık gel.
Hiç düşünmeden. Tereddüt etmeden. Maziye kocaman ve kalın çizikler çizerek. Geçerek bütün dağları. Ezerek bütün engelleri. Çık gel. Ah çıkıp gelsen...

Gel artık.
Gel zaman dursun. Gel yurdum çiçek çiçek açsın, mevsim adına bakmadan. Gel gökyüzüm yağmura doysun, bardak bardak. Gel sebepsiz sevinmelerim son bulsun. Gerekli sevinçlerim daha da artsın. Bol olsun sana sımsıkı sarılmak. Sana koku koku sarılmak daim olsun...


Gözlerim yollarında kaldı.
O gözlerin benim hayata tutunma ve doğru açılarım. O gözlerin benim hayatta sağlam durma güçlerim. O gözlerin canıma en iyi gelen iki dev ayna. İki elmas. İki inci. İki ben. Beni benden alan iki anlam.
Gözlerim gözlerini özledi.Öyle böyle değil...


beklemediğim bir anda
çıkıp gelsen
heyecan tadacak bütün hücrelerim


Gel artık.
Artık o ellerinde terlemeli ellerim. Yanında nefes alıp vermeli kalan ömrüm. Kalan zamanlarım yarınlarınla yaşamalı. Seninle esmeli güzel vakitlerim. Seninle şiirde yer bulmalı benim naçizane duygularım. Benim hal’im sahilinde denize açılmalı. Benim kalemim, kelamında güç kazanmalı. Benim yüreğim, ruhunda susmayı bilmeli...


Ve çıkıp gelsen tekrar güleceğim.
Tekrar huzura kavuşacağım. Tekrar içi rahat biri olacağım. Tekrar gönlü rahat sokaklarında dolaşacağım Mardin’in.Güvercin kanatlara sahip olacağım. Çocuklarım esmer esmer tarihe yaslanacak. Gelsen Mezopotamya, boydan boya yeşile bürünecek. Keklikler dile gelecek. Nasır eller buğday buğday aşka gelecek.

Gelsen tekrar gülümseyebileceğim.
Bütün sevenler aşkına...