Herkesin başına gelen şeyler, tabi ki başıma gelenler. Sakın ha kendimi çok şansız biri olarak gördüğümü düşünmeyin. Adım Uğur, şansa inanmamak elde değil.

İnsanlara uğurlu geldiğim söylenir belki de adımın bana şanslı gelmesinin tek sebebidir. Neyse konumuza dönelim. Kocaeli’de Pendikspor olmayınca dedim ki belki işarettir. Burada yerel kulübe girelim şansımızı deneyelim. Kulübün başkanına gittim sağolsun çok mutlu oldu sevindi meyveler ikramlar düşünün. Belediye başkanını aradı ve hemen yanına davet etti. Sanırsın o dönemin en iyi futbolcusuyum. Tebessüm ediyor insan bu durumlara. Ama onların bu kadar sevinmesini de anlamıyor değilim. Millet serserilik peşindeyken böyle düşünce de biri gelince adamlar reddedemiyor haliyle. Çünkü; bulunduğum bölge çok karışık ve saçma anlayışlar içerisindeydi o sıralar. Şimdi nasıldır bilemiyorum!

Belediye başkanının yanına heyecanla gittim. İlk kez makam sahibi birinin davetine icabet ediyorum ki icabet nedir tam bilemiyorum o sıralar. Heyecanlıyım hafif terli. Çıktım çaldım kapısını “gel” dedi. Daha dün gibi aklımda girdiğimde “Merhaba ben Uğur” dediğimde; ayağa kalktı ceketini ilikledi “çok memnun oldum” dedi ve tanıttı kendini. Çay söyledi içtik sohbet ettik. Öbür gün antrenmanlara başladım.

Sonra 2-3 ay vardı sanırım. Beni aradı belediye başkanı. “Gel seni Kocaeli stadında maça götürüyorum.” Lisansım yok ellerinde, eski amatör kulübümde kalmış. Alamadık bir türlü. Maça 3 saat var başkanım dedim durumu anlattım. “Ya yakalanırsam kaçak oynarken.” “Yakalanmazsın ben varım ama sen bilirsin” dedi ve ekledi “bu senin için belki de en büyük fırsat.”

Kalbimi açtığım ilk insan vardı o dönemler hayatımda, şimdilerde evlendiğini öğrendim. Mutlu mesut olsun. Ben başkana “sizi arayacağım yarım saat içerisinde dedim.” O kadar kibar ki, normalde sen kimsin derler. Ama o “Peki, bekliyorum. Senin için otobüsü 30 dakika fazla bekletebilirim.” dedi. Heyecanlı bir şekilde yurttan arkadaşlarımın yanına gittim. Bir kaçı kaçırmamam gerektiğini söyledi. Kız arkadaşıma o gün onunla yemek yiyeceğimize söz vermiştim. Bu zamana kadar tutmadığım sözüm yoktu ve ondan sonra da olmayacak Allah izin verirse demiştim. Aradım başkanı “Başkanım gelemiyorum. Söz vermişim.” dedim. “Peki” dedi kapattık.

Sevgilime hiç bir şey hissettirmedim ve yemeğimizi yedik. Sanıyorsam hiçte anlatıp üzmek istemedim onu. Belki de hiç bilmemiştir hatırlamıyorum.

Bu kader mi irade mi? senelerce düşündüm!
Kısmet dedim geçtim. Nasip olsaydı Allah izin verirdi.

Uğur İNCEKARA

Yazım Tarihi : 30 Ağustos 2014