"Bir ülkenin geleceği, o ülke insanlarının göreceği eğitime bağlıdır." Albert Einstein
ONDAN SONRA;

Taksim anıtının dibinde, demir parmaklıklara oturuyorum. İstanbul’u yeni öğrenen her yabancı kadar şapşalım. Gün güzel başlamalı benim için, dudağımda gene gülümsemeler belirmeli, kendi özüme dönmeliyim, benliğimi bulmalıyım. Kavuşmalıyım sevdiceğime, gözlerinden gönlüne akmalı, göz yaşlarında boğulmalıyım.
Bakla falına bakayım mı, diye geliyor kadın. Bak, diyorum. Ortalığa saçtığıyla topladığı bir oluyor baklaları. Bakmıyor, vaz geçtim, diyerek.
Gönlü kör olasıca! Kötü bir şey görmüş olmalı. Fallar yalan söylemez.
Ölüm uykusu çok derin. Keşke annemle vedalaşabilseydim.
Ayine davet etti cümle müntehir; sesimin çirkin olduğu gerekçesiyle itibar etmedim. Davete itibar gerekti ya, ben müntehir değildim.
Biber gazı sıkmaları, tazyikli su sıkmaları, dayak atmaları ve tabii ki, öldürmeleri şebeklerin tekâmül etmişine tanınmış haklar. Çocuklar öldürülmediğinde ‘gezi parkları’ güzelleşecek. İçimdeki telaş, ölümlere direnişim. Hani, ölmesin çocuklar, diye...
Günbatımında haylazlığımdan saklanan rengarenk misketlerimle doldurdum kefenimin ceplerini. Çokluk somurtkan çocuklar geldi karşılamağa. Yüzünde gözlerim, kaybolmuş bir çocuğum ağlamakta. Kırkikindi inince karanlığa arınmadan pustular koynumda. Tüm sabiler toza, çamura bulanmış. Üşürler güneşsizlikle. Gerçi şampuanımız da yok. Güzlek damlaları misketlerimi kırdı. Al bedenini git dediler cennete.
"Bedenler için cennete daha var. Çürüyen organlarımı onarmayı beklemeli."
"Onarım yok! Az önce vasiyetnameni buldular cüzdanından. Beyin ölümüm gerçekleştiğinde, vücudumdaki tüm organları, ihtiyaç duyanlar için kullanınız. Bedenimden arta kalanı da, TIP Öğrencileri için kadavra olarak kullanınız. En sonunda da belediyenin görevlendirdiği bir imam ile birkaç işçi, ceset torbasıyla, öylece,baştan savma atıverecek beni ’çaresiz ruhlar mezarlığında’
bir çukura;
bir mezar taşına şunları yazarak:
— kimin nesiydi, kimdi?
ot geldi, ot gibi gitti,
sittiripoktan bir yaşam tüketti,
bir çuval inciri pok etti…─,
diye yazmışsın. Vasiyetnamenin gereği yapılacak."
"İyi ama, şu anda düşünebiliyorum hala, beyin ölümüm gerçekleşmemiş henüz..."
"Gerçekleşecek. Az kaldı..."
"Beni vuran polisi ne yaptılar? Tutukladılar mı?"
"Hayır. Başbakan onu bu günün kahraman ilan etti."