Vardı bir bildiği geldiğinde çok güzel bir gülüşü içini serinleten bir bakışı vardı hep gülerdi içtendi kızdığı zaman öyle güzel bir tonla anlatırdı ki ben sadece dinlerdim bana sorardı sen olsan kızmazmıydın derdi kızardım ama senin kadar güzel kızamazdım derdim ve sanki o kızan kişi yok olup o hep neşeli insan gelirdi ağlayacak kötü bir şey olur dinlerdim sonuna kadar ağla güzelim derdim ben silerim gözyaşını yeterki benim yanımdayken ağla derdim bir anda güzel bir gülümseme olurdu ve ben derdim şu halin aynı bebekler gibi derdim hemen güzel bir tonla yaaa dalga geçme derdi ben dalga geçmiyordum ki sadece seviyordum dalga geçecek onu üzecek bir şey yapmazdım hep yanında olmaktı derdim hiç sıkılmadan benim yanımda kalabilmesi için hiç onu üzecek bir şey yapmamaya çalıştım ama olmuyormuş çok sevmekte yaramıyormuş kendin severken karşındakini düşünmeden onun senin sevginin altında ezileceğini bilmeden sevmek sonradan anlaşılıyor böyle sevmek büyüye kapılmış gibi sana sarılan gözlerinin içine bakan gülen ağlamayı ve sinirlenmeyi beceremeyen bir meleği aşırı sevmek onun her istediğini yapmaya çalışmak zamanla monotonlaşan sevgi karşındakinin heyecanını bitiriyormuş hala kızmıyorum haklı bir sebebi vardır giderken sevmiyorum diyemeyişide bunun göstergesi değil mi yada ben kendimi kandırıyorum ama pişman değilim yaşadıklarımdan olmak istediğim bir rüya gibi geldi ve rüya bitince kayboldu tekrar rüyalara dalmak aynı rüyayı görmek istedim olmadı ve çabaladım ama rüya ya gelmedi.......

Elbette vardır bir bildiği.....

Yargılamıyorum hala......

Vardır bir bildiği....

Umut dolu yarınlara bakmak için...

Vardır bir bildiğim.....