(eğer bir gün ansızın ölürsem, “nasıl yaşadın?” diye sor(ar)salar, sensiz yaşadığım günleri nasıl bir ömürden sayarım, sence bu aşksızlık olmaz mı?)

…umutsuz bir aşk değil ki benimkisi, bu yüzden sana biraz kendimden bahsetmek istiyorum( aslında sen olan benden biraz… Sana sığındığım o anı hiç unutmuyorum. Masum bir çocuk yüreğinde-günahsızca, yeniden doğmuştum. Kimliğimde kötüye dair ne varsa silmiştin. O an anladım ki-sen benim bildiğim tek doğrumdun. İçimde(ki) şeytanı bu kadar cezalandıracağını bilseydim-daha doğmadan sığınırdım yüreğine. Ayrıca “sen” olmayı da çok isterdim. Yine de tek tesellim “sen” olarak yaşamak…

—tuzaklarla dolu bu hayatta tüm insanlara seni anlatmak, bu dünya için yapılabilecek en büyük iyiliklerden biri olur(du), buna eminim. Belki tüm güzellikler senin yolundayken, hayatın gerçek manasını bulmuş olurduk. Buna yüreğimle inanıyorum. Çünkü hep öyle olmadı mı?

“aşkların tarihi var mıydı? Ayrılık ozon tabakasındaki küçük bir delikle içimizdeki mutluluğu yok eder miydi? Gün olur, kalleş iki sözle her şey biter miydi? Bizim tek senfonimiz sadece sevmekken, yaşamak hangi anlamda bizim yanımızdaydı…"

…alacakaranlık bedenime sığınınca, renklerin gücüne hiç inanmadım. Siyaha bulanmış bir halde senin yolunda fark edilmeden ömrümü tüketirken, kendi adıma yaşama hiç bağlı değildim. Sensiz öksüzdüm. Yüreğimde sevgini çoğaltamıyordum. Üretkenliğimin azalması beni yanılgılara sürüklüyordu. Çaresizdim. İçimde bu kadar gizemliysen, bu seni her şeyden sakındığımdandır…

—kendimi sende yaşamak, keşfedemediğim nice doğruların-hayal olmaktan sıyrılıp gerçeğe kavuşmasıdır. Bu yolda hiç yanılmadım. Ama sende kendimi bulduğumda mutlu olduğum kadarıyla da korktum. Ömür dediğimiz bir vakitten çokluğundan ibaretti, aşkta biraz… Ya ansızın gidersen bu hayattan! Ya yüreğinde başka bir kimliği onaylarsan, nasıl yaşarım seni. Sende sıradan bir görüntü olmak-hiç doğmamaktır-işte o zaman felaketlerin kuşatması altında nasıl taşırım bedenimi/sen hiç olmayacaksan ve gölgemde suretin şekillenmeyecekse, kendi ölümüme nasıl direnirim.

…aradığımda bulmalıyım seni ve hatta hiç aramamalıyım aynı zamanda da. Kartal gibi en çaresiz anımda süzülmelisin, yüreğime. Bir tek sen olmalısın bu kadar hızla yüreğimde çoğalan. Ben kendimi senin aitliğinde yaşarken bir ömürlük iksirle de canıma can katmalıyım. Beklenmedik yıkımlarda bedenimi eskitmeyi yaşamaktan sayarsam, bu seni gördüğüm ilk günkü sevgi inşaatının yerle bir olması demektir. Buna inandığım sürece yarınların bizden yana olacağına eminim. Sevgiyi yaşatmak bizim elimizdeyken, ustalığımızla tanınmalıyız değil mi? Dünyanın en mutlu aşkı için…

—seven bir yüreğe yakışan en güzel karşılıkla selamlıyorum seni-

Emre onbey