Bir varmış bir yokmuş diye başlardı masallar...Oysa hiç var olan yok yok olan da var olur muydu...Bir iyi bir kötü olurdu hep iyiler kazanırdı ama acısız kazanç yoktu...Hani böyle mutlu başlayıp mutlu biteni yoktu...Neden o minicik yüreklere büyük kocaman devler hayal ettirilirdi ya da süpürgeli cadılar kazan kaynatırdı...Hatırlarım çocukluğumdan bazılarını hep yutacak sanırdım o koskoca dev bir gün beni ya da çikolatadan bir ev hayal etmişken hep cadıya yakalanırdım...Masallar diyarına gittiğimi hayal ederdim oradaki herkes çocuktu mesela...Herkes te mutluydu oldukça...

Alabildiğince yeşil çayırlarda koşardım masmavi gökyüzünde rengarenk uçurtmalar uçururdum...Hep mutluydu masallarım benim hiç ağlamazdı çocuklar...Kimse üzmezdi o minicik yürekleri...Büyüdükçe anladım ki masallar çocuklara değilmiş verilen derslerde...Büyükler kendi hatalarını yükler miş çocuklar yapmasın diye...Ama şu hep unutuldu masallarda ne kadar anlatırsan anlat yaşanmadıkça öğrenmez insan...