"Anneme sessizce yazmış olduğum mektuplardan sadece biri..."

Canım Anneciğim,

Bugün seni yitireli tam dört ay olmuş. Zaman ne kadar da çabuk geçiyor, yaşayana göre değil mi annem. Acaba öte dünyada da bu kadar hızlı mı geçmektedir zaman? Belki de duruyordur. Kim bilebilir?
Seninle en son içmiş olduğum kahvenin acı tadını hala damağımda hissediyorum. Anımsıyor musun? Hani nisan ayının ilk haftasında ailece fotoğraf çektirmiştik.
Fotoğrafta sen dahil(zor nefes almana rağmen) her birimiz gülümsüyorduk.

Fotoğraf kursuna gittiğimden beridir bendeki farklılık şu olmuştu: Artık bakmıyor, görüyor, canlı/cansız objeleri okuyabiliyordu gözlerim.
Aynen bu son veda anında çektirmiş olduğumuz fotoğraftaki gibi.
Orta sehpa üzerinde en sevdiğin siyah beyaz kahve fincanından bir yudum alıp, "Hadi gelin birlikte fotoğraf çekilelim," demiştin. İçi sıcak, bol köpüklü kahve fincanın, hiç eksik etmediğin tespihin, taburcu olduğunda elimize uzatılan doktor reçetesi, tansiyon aletin, gözlüğün, vs… kişisel eşyaların vardı. Sen burnuna takılı oksijen maskesiyle bize değil de sanki yaşama gülümsemekteydin.

Hepimizin O fotoğrafta, o gün, fark edemediğimiz bir gerçek daha vardı. Fotoğraf sanatını bize öğreten hocamız, “ışık ve renklerin” önemini sıklıkla vurgulardı. O fotoğrafta şu an görmüş olduğum -şok edici gerçek- o kadar belirgindi ki…Bir kez daha sarsılıyorum bu gerçek karşısında…

ANNEMİN YÜZÜNE ÖLÜMÜN O BEYAZ RENGİ YANSIMIŞTI.

Meğerse o gün seninle içmiş olduğumuz o son kahveymiş. Yani son vedamızmış annem.
O kahveyi içtiğimiz an sen şu sözleri söylemiştin:
"Kızım hiçbir şeyde artık gözüm yok. Ne para, ne pul, boş bir dünyada oyalanmışız işte. Hakkını HELAL-ET." Sözlerin sonrasında da defalarca yanaklarımızdan sesli sesli öpmüştün.
Ve sen 17 nisan günü fenalaştığında hastaneye 112 ambulansla zor yetiştirmiştik.

Şu fani dünyadan gideceğini sezen annem, dünyanın en tatlı insanı olmuştu son bir ay içinde.
Keşke diyorum; evet keşke bende bu sezgiyle sana hep müşfik, sabırlı, hoşgörülü olsaydım da ellerini defalarca öpseydim…

Keşke, ağrıyan sırtına, sızlayan dizlerine kantron yağıyla masajlar yapsaydım…
Keşke, "seni gel öpeyim içimden geldi kızım" dediğin zamanlarda "aman annee biliyorsun ben öptürmeyi pek sevmiyorum," demeseydim, demeseydim de dilim tutulsaydı da yanağımı sana uzatsaydım...
Ne vardı yani! Eksilir miydim ki?

Artık sen gittin..!

Hem de bir daha dönüşü olmayan bir yolculuğa çıkıp, dünyanı değiştirdin.
Şimdi ne söylesem, ne düşünsem boş… Hangi sözcük pişmanlığın karanlığından beni kucaklar? Hangi sözcük kanayan yarama tampon olur?
Seni bana hangi duygu geri getirebilir?
Hiç bir düşünce, hiçbir keşke, hiçbir belki seni bana geri getiremez ki...

İşte bunları aklımda evirip çevirdiğim an, tüm evrene öfke biçiyorum, insanlara kızıyorum: Özellikle seni bana göstermeyen, haşin davranıp, -kırıcı sözlerle kalbimizi kıran- hemşirelere, -bizi boşlukta bırakan,- tam bilgi vermeyen doktorlara, geciken ve yanlış ilaç tedavisiyle annemi oyalayan göğüs ve kalp doktorlarına -gönlümün değirmen taşında- öfke öğütüyorum.
Biliyor musun annem? Aslında ben en çok da kardeşlerime kırgınım… 15-20 senedir kendini bir sır gibi saklayan ERKEK KARDEŞİME kırgınım…Hani, seni anneler gününde, dini bayram ve kutsal günlerde dahi aramayıp sormayan, evlat sevgisinden/ ilgisinden mahrum bırakan, hasretiyle bağrını yakıp kavuran kardeşime…
Beni acıtan da işte bu acı gerçeğin ta kendisidir. Aklıma geldikçe bütün bu düşüncelerle uyku tutmuyor gözkapaklarımı…Dövüyorum ruhumu ve “ah annem ah,” diyerek yaşama evlat hasretiyle -gözü açık -giden annem için ağlıyorum.
İnsanın belleği ne tuhaftır ki, hep o son anları anımsıyor. Bellek zaman zaman akla süzülen o son sözcükleri kalın/büyük harflerle sanki defalarca kayıt etmiş. Gözlerimin buğusunda annemle söyleşilerim -bir kara nokta- gibi hep o sözcükler sürekli seyir halinde yüzüyorlar. Yüreğimi burguyla sıkıyor, aklımı kuşatıp, ruhumu anaforlara doğru çekiyor her biri...
O anlarımda defalarca “Keşke, “ diyorum ve gözlerim doluyor hatıralarla...
Eşim diyor; "Bak ağlama artık, o yerini buldu, şimdi senin ona tek iyiliğin dua etmek olacak. Anneler hediyeleri severler. Şu halin, üzüntün onu yattığı yerde daha da acıtır."

O zaman ruhumdaki dalgalanmalar biraz sükut buluyor. Yüreğimin sahillerini kamçılayan dalgalar duruluyor, artık dövmüyor gönlümün kıyılarını…
Evet, annem senin dediğin gibi boş bir dünyada dolu dolu yaşamaya çalışıyoruz.

Az sonra kabrini ziyaret edeceğim, henüz nemli kurumamış toprağına diktiğim sardunyaları sulayacağım. Umarım kökü tutmuştur. Zira sen, o çiçekleri yaşarken çok severdin.
Hiç unutmam bir gün bana yolda bulduğun araçlardan ezilmiş, bir sardunya çiçeğinin dalını eğilip almıştın. O anda çevreden utanmış, sana olumsuz tepki göstermiştim, yüksek sesle kalbini kırmıştım:
"Sanki çiçek açacak, görmüyor musun, araçların tekerleklerinden ezilmiş bu çiçek, at onu! Tutmaz…" demiştim.
Sense o dakika beni duymamıştın. Bir hafta sonra aynı çiçeği işaret ederek, diktiğiN saksıda nasıl çiçeklendiğini, sevgiyle bana göstermişti:
"Bak yavrum, işte o sardunya çiçeği hem de katmerlisiymiş. Açtı hemen bak..! İşte bizi yoktan var edip/yaratan yüce Allah’da kemiklerimize -öldükten sonra- aynen gördüğün şu kuru kuru dala verdiği can gibi hayat verecek. .." Demiştin.
O gün senin sözlerine, çok şaşırmıştım.
Meğerse benim sevgili annem hep ölüme hazırlanıyormuş kendisini.
Demek ki, her kısa vedamız esnasında beni kapı eşiğinde yolcu ederken bana hakkını HELAL-ET kızım diyerek helallik istiyormuş.
Bense bu sözcükleri emir kipi olarak algılıyordum. Ne zaman duysam HAKKINI HELAL-ET sözcüklerini o anda yüzüm -allak bullak- oluyordu. Öyle ki, bir kese kağıdı gibi yüzümü buruşturuyor, yüzümün çehresine çizdiğim -kırmızıya çalan öfkenin rengiyle,

- “O ne biçim söz öyle! Sanki yarın ölecekmiş gibi konuşuyorsun." Diye aynı yanıtı onu kırmamak için usulen; "Hadi helal olsun, şimdi acelem var gitmeliyim, oyalama beni, " diyordum…

Keşke seninle biraz daha zaman geçirebilseydim annem, keşke…
Meğerse o sıralarda benim canım annem, kendisini ebedi yolculuğa hazırlıyormuş.
Şimdi gözlerim nemli düşünüyorum da;
Yaşarken bir sonraki nefesimizde ölmeyeceğimiz ne malum. Bu nedenle sevdiklerimizle her gün helalleşip, gönüllerini hoş tutmalıyız.

Evet, az önce dediğim gibi, kabrini ziyaret gitmek için şimdi hazırlanmalıyım. O çiçekleri hiç kurutmamalıyım. Zira sen çiçeklerin ölmesini hiç istemezdin...
Ve sana dualar okuyup, yaşamda söyleyemediklerimi söyleyeceğim.
Viktor Hugo’nun “Af, insanlık dilinin en tatlı kelimesidir.” deyişiyle cesaret buluyor; Belki , belki diyorum….
Beni şu fani yaşama getiren, bin bir cefa ve emeklerle büyüten sen; sesimi duyar da beni affedersin annem.

HAKKINI HELAL –ET BENİ AFF-ET ANNEM..!

IŞIK İÇİNDE UYU...

Emine PİŞİREN-Edremit/20.08.2014