gencecik bir insan yaşama veda etti...ismi Barış tı...ardında yaşanmamış, yaşanması hayal edilen bir sürü duygu bıraktı......yaşayamadığı için, yaşamayı kaçırdığı için özür de dileyemeyecek....artık...
peki.....
kendi haklılığımız ve doğruluğumuz üzerine inşa ettiğimiz tekil ve doğru dediğimiz yaşamlarımızla, yaşayabileceğimiz ama sırf sadece kendi içimize bakmaktan dolayı kaçırdığımız onca iki kişilik duygumuzun hangisi için kimden özür dileyeceğiz...bizler? ? ?
unutmamak lazım ki adına ’sevgi’ dediğimiz şey iki kişilik yaşanır....
ne kimse haklıdır...tek başına...ne de kimse haksız...
sevgi, sevdiğinin gözünden bakabiliyorsan sevgidir......
sevgi, sevdiğim istiyor..diyebiliyorsan sevgidir...
sevgi, sevdiğim bekliyor...diyebiliyorsan sevgidir....
sevgi, her türlü sorumluluğunu sırtlanarak......söyleyebiliyorsan sevgidir...
tanrı hiç bir kulunu sevgisi ile sınamasın......
Barış’ ı hiç tanımadım...sizlerin tanıdığınızdan ne daha az..ne daha çok...az önce Urla ya inen akşamı seyrediyordum...balkonumdan...Hüsnü Şenlendirici nin albümünü eşliğinde...İstanbul istanbul olalı....bir anda oğlum..kızım...benim için değerleri...sevgi...evlat sevgisi...sevgili sevgisi...yarım kalmış bir yaşam...bir başka düştü yüreğime...çok sade bir şekilde o an’ı paylaşmak istedim...o an da ki ben’i paylaşmak istedim...hepsi bu....
05.07.2007..URLA

Eser Aslanlı
izmir