Kanlı Kılıçtan , Şanlı Kaleme, Şanlı Kalemden, Aşk-ı aleme..(Yavuz Sultan Selim)

• 15 Ağustos 2014 Cuma 01:02:06

Kanlı Kılıçtan , Şanlı Kaleme,

Şanlı Kalemden, Aşk-ı aleme..

Henüz genç yaşında Safevi devletinin korkulu rüyası olan bir şehzade ve

henüz şehzade iken topraklar fetheden genç bir fatih..Kılıcının şanı kıtalara

ulaşmış bir padişah... Tek olan cihana tek bir padişah gerekir diye haykıran

bir cihangir.Onun kılıcının keskinliğine ve yüreğinin mertliğine zamanındaki

tarihçiler söyleyecek söz bulamadıkları gibi günümüz tarihçileri dahi Onu

anlatmakta güçlük çekmektedirler. Zira o diğer ülkelerin ordularını bile

tam manasıyla oluşturamadıkları 4 yıl gibi kısa bir sürede babasından aldığı

Osmanlı topraklarını 2 katına çıkararak nasıl muazzam bir komutan olduğunu

açıkça ortaya koymuştur.Diğer padişahların sadece planlamasına ayırdığı savaş

süresinde kilometrelerce toprak fetheden bir padişah.Ufku geniş,kılıcı keskin

korkusuz bir padişah... Adı gibi yavuz,mert,cesur bir padişah. Yavuz Sultan

Selim...

Tabiki bir tarihçi ya da bir tarih araştırmacısı değilim.Bu yüzden Tarihi

kaynaklara dayalı yazılı çizili bilgiler verip can sıkmaya hiç de niyetim

yok.Ben sadece sürekli önüne değilde arada bir arkasına dönüp bakan ve

bakmakla kalmayıp tarihte bırakmış olduğumuz cevherleri anlamaya,tanımaya

çalışan bir evlad-fatihanım..

Ve tarihin sayfalarını ne zaman karıştırsam gözümden kaçmayan en büyük

cevherlerden biri ise Sultan Yavuz’dur. O da devrinin insanları tarafından

tam anlaşılamayan büyük insanlardan biridir. Günümüz ilim adamları gibi

tek noktada ihtisas yapmayıp her alanda kendini geliştirmiş muazzam bir

Osmanlı alimidir. Sözlerimde kesinlikle bir mübalağa yoktur zira Osmanlı

devrini düşündüğümüzde bu durum zaten olması gerekenin tam da kendisidir.

Yavuz Sultan Selim her şeyden önce devrinin en büyük ülkesini yöneten

bir padişahtır.Vakarlıdır, kararlıdır ve çoğumuzun bildiği gibi celallidir.

Kılıcının keskinliğine ve yüreğinin mertliğine tanık olmadık yer kalmamıştır

devrinde.Kafasına koyduğu bir şeyi yapmadan rahat uyuyamamaktadır

sultan.Bu yüzden çok kısa bir sürede büyük fütühatlara müesser olmuş ve ilk

hedefi olan doğunun büyük bir kısmını fethetmeyi başarmıştır.Kendisine hayran

olan onca torunları arasından şair Yahya Kemal Beyatlı bir beyitinde :

Sultan Selim’i Evvel’i râm etmeyip ecel

Fethetmeliydi âlemi şan-ı Muhammedî

diyerek sultanın fetih amacının ufuk peygamber Hz. Mhammed’e olan

muhabbetinden ileri geldiğini açıkça belirtmiştir.Gerçektende Yavuz’un kendine

çizdiği fetih rotasında Mekke ve Medine bölgesini en baş sıralara koymuş

olması fetih gayesinin Allah aşkı ve Peygamber sevgisinden ileri geldiğini

kanıtlar niteliktedir.Sırf bu yüzden bu bölgeyi fethettikten sonra camide verilen

hutbede yeni halife ilan edilmesinin ardından kendisini Hâkimü’l-Haremeyni’ş-

Şerifeyn diye ilan eden imama seslenip hayır biz olsak olsak Hâdimü’l-
Haremeyni’ş-Şerifeyn oluruz der ve Allah’ın huzurunda herkes gibi aciz bir kul

olduğunu halkına haykırır.

Yiğit bir komutan olmanın yanısıra, mükemmel bir şairdir de Yavuz.

Celalinin, sinirli tavrının altında yatan şeffaf bir yüreği vardır onun. Kızdığı

onca emir erinin yahut vezirlerinin üzüldüğünü görünce içten içe perişan olup

ama sırf bir cihan imparatorunun yüzü yumuşak demesinler diye bunu belli

etmeyen bir fedakardı o. Türkçeden başka dillere de hakimdi ve bunlardan en

başta geleni farsçaydı.Hatta o kadar ileri derecededir ki bu dili yazmış olduğu

divanını dahi farsça olarak kaleme almştır sultan.Halkına karşı takınamadığı

duygusal tavrından içini kağıtlara dökerek kurtulmaya çalışmıştı belkide.

Sırtına almış olduğu Alem-i islamın dertleri yüzünden kendi derdine zaman

ayırmamış, almış kalemi eline ve açmış gönlünü..Yaptığı tek şey bu olmuş koca

sultanın dertlerinden bir nebze hafiflemek adına..

Kalemi sadece dertlerinden kurtulmak ya da derterini hafifletmek adına

kullanmamıştır Yavuz. Selimi mahlasıyla yazdığı şiirlerde devletin emelinden

tutun, adaletin temeline kadar ve hatta düşmanın fitnesine kadar bir çok farklı

konular işlemiştir muazzam üslubuyla. Bunlardan en akılda kalıcı olanı yan

yana yazılı olan dizelerin, alt alta da yazıldığında aynı dörtlüğe tekabül etmiş

olduğu şu dörtlüğüdür:

Sanma şâhım / herkesi sen/ sâdıkâne/ yâr olur

Herkesi sen / dost mu sandın/ belki ol/ ağyâr olur

Sâdıkâne / belki ol/ bu âlemde/ dildâr olur

Yâr olur / ağyâr olur/ dildâr olur/ serdâr olur

Biraz araştırdığımızda yukarıdaki bu muhteşem dörtlüğün aslında

hikayesininde en az kendisi kadar muazzam olduğunu görürsünüz.Velhasıl ben

burada bu kadar teferruata giremeyeceğim, anlayacağınız Yavuz Sultan Selim

aynı zamanda yetenekli bir şair Selimidir ve duygu dolu bir Selimdir.

Ve gelelim çalmak istediğimiz kapının tokmağının başına.Yavuz, muhteşem

bir padişahtır dedik. Yavuz sert ve celalli bir şahtır dedik. Ve Yavuz yetenekli

bir şair Selimidir dedik. Derdini şiire döken ancak şiiri dert edinmeyen bir

şairdir Yavuz.Şair ise şiir yazandır, söz dizen hokkabaz değil. Şiir ise güzel

söz,gizemli söz, esrarengiz kelimeler bütünüdür. Güzellikte, esrarda,gizemde

aşkta saklıdır.Yani Yavuz bir aşk adamıdır.Sadece savaş meydanlarında

koşturan,eli kılıçlı, bedeni zırhlı bir cengaver değil aynı zamanda yüreğini yakıp

kavuran ve uğruna binlerce şeyi göze aldığı bir aşkın adamıdır. Yavuz Sultan

Selim büyük bir aşıktır. Hemde ömrünün yarısından fazlası bu aşk uğruna

yaşamakla geçmiş bir aşıktır. Ama bu aşk dünya güzeli bir ahuya değildir.Ne

kadar şiirlerinde – ahu gözlüm- diye söylenip dursa da bu aşk böyle bir aşk

değildir.

Merdüm-i dîdeme bilmem ne füsûn etti felek,

Eşkimi kıldı füzûn giryemi hûn etti felek,

Şîrler pençe-i kahrımda olurken lerzân,

Beni bir gözleri âhûya zebûn etti felek .

Zira bir dünya ahusu için kilometrelerce toprak fethedilmez.Bir dünya ahusu

için hiç kimse dünya hayatını savaşlarla dolu bir maveraya çevirmez.Zira bir

dünya ahusu için binlerce canı almayı kimse göze alamaz.Sevse ve yapsa bile

bunları, bu hali baki kalamaz.Eğer böyle bir ahunun aşkı olsaydı Yavuz’un

sevdası, derdi alem-i islamın bekası olmazdı.Böyle bir aşk ile tutuşsaydı Mekke

ve Medine’nin fethi için aylarca çabalamazdı. Kimsenin geçmeye cesaret

edemediği bir çöle koskoca bir orduyu peşine takarak girmezdi ve aşkı başka

olsaydı Yavuz’un o kızgın çölde önünde Peygamber Efendimizi yürürken

görmezdi ve atından aşağı inip ’Önümüzde efendiler efendisi yürürken ben nasıl

at üstünde giderim?’ demezdi,diyemezdi. Çünkü gönül neyin aşkını taşıyorsa

onun aşkıyla yanar ve sadece o aşkı arar.Onu okur,onu bilir,onu düşünür ve

düşünde dahi onu görür. Neyin aşkına yanıyorsa insan onun aşkına yürür, onun

aşkıyla yaşar ölünce de onun aşkıyla çürür..İnsanı aşk yaşatır gerisi teferruatlar

bütünüdür ve insanı aşk kuşatır en yalnız haliyle de en kalabalık haliyle de.Yavuz

Sultan Selimi de yaşatan aşktı ve bu aşk Allah(cc)’ın ve O’nun biricik Resulünün

aşkıydı..Yoksa,

Padişah-ı âlem olmak bir kuru kavga imiş

Bir veliye bende olmak cümleden evla imiş...

dermiydi hiç..