Baudelaire " yalnız olmamak gibi o büyük mutsuzluğu" diyen bir yazara destek çıkar. Bu sözün aslında " kendine katlanmaktan korkup, kendilerini unutmak için kalabalığa karışanlar utansın diye" söylendiğini belirtir. İşte yalnızlığımı bu yüzden severim. Kendime katlanmak, sonra da onu tanımak ve belki sonra tanıtmak için; yalnızlığıma ihtiyacım var.

Gidip bir yerde durmayı, havayı içine çekmeyi, düşlere dalmayı, saatleri fütursuzca uzatmayı bilmeli insan. Durup bakmalı aynalara, önce kendini tanımalı sonra boşlukları doldurmalı. Kendine doğru belirirken çizgiler, anlam kazanırken "ben", dikkat etmeli bir de; bu durum ruhsal baskıya dönüşüp içimizdeki iblisleri uyandırmasın diye.

İşte şairlik ve yazarlık tam burada görünür. Şairler dengeyi yazarak kurar. önce kendini tanıyarak yazar ardından kendini tanıtır eserlerinde.

İçine bakamayan, kendini dinlerken ani bir coşkuyla yerinden fırlamayanlar kolay kolay yazamaz. Dünyanın ayak basılmadık yerlerini bırakmayan kaşifler belki içlerini de keşfetselerdi pek çoğu iyi birer şair olurdu. Her keşif cesaret ister.

Şair yazmayı diler önce sonra içindeki bilgeye danışır. Şair içindekilerle vardır. Şair sonsuz düş gücüyle vardır. Şiir içseldir ve şair içini okuyabilendir. Denize hasret yaşarken içindeki denizde boğulmayı bilmeli şair. An gelmeli ki kendi varlığıyla tüm diğer istekleri nötrleyerek katlanmayı öğrenmeli dış dünyaya.

Can çekişiyor ruhlarımız ; dünyanın darlığından. Hergün dalgalar kıyılarımızdan parçalar koparıp bizi tüketirken, biz yalnızca adımızı, soyadımızı ve kimlik numaramızı kaç forma doldurmaya devam edeceğiz; içimizdeki kişinin adını bilmeden. Hayır, şair olun demiyorum size. Ama saatleri hep başkalarıyla paylaşıp tüketmektense neden biraz bencillik edip kendimize ayıramıyoruz. Hem kendimizi tanımadan başkalarını tanıdığımızdan nasıl emin olabiliriz.

Şimdi durup düşünmeli; kendine karşı cesur mu olmalı yoksa kendimizi unutmak için kalabalığa karışmaya devam mı etmeli ?