... Bir ben kaldım kendimle… Her şey sessiz… Cam açık, hafif bir rüzgâr uğulduyor… ve sinsi gece… Düşünüyorum bense…
Şu kâinat nakışları ellerim ayaklarım…
Gördüklerim göreceklerim. Düşündüklerim… Düşüncelerim… Her şey ama her şey…
Hayat mı zor insanlar mı?
Bilmem rabbim ne büyük bir karmaşa… Sen ne güzelde yaratmışsın her şeyi…
Oysa bilmiyor insanlar bunun kıymetini… Yaşam boyunca öğreniyoruz her şeyi…
Şöyle bir arkama bakınca anlıyorum…
Neler neler var yaşanan…
Küçücüktüm büyüdüm… Öğrendim… Anladım... Ağladım…
Peki, ne geçiyor elime…
Anlamıyorum bile nedir benim gayem diye…
Her şey basit görünüyor bazen gözüme…
Dünya işte diyip geçesim geliyor… Ama öle değil…
Dünya ve bizler
Bir sınavdayız…
Bu öylesine zorlu bir sınav ki…
Yanlışlar doğruları tamamen götürmekte… Yok, öle üç yanlış bir doğru…
Hayat hata kabul etmiyor… Lakin hatasızda hayat olmuyor…
Ama hataları anlamak da güzel oluyor…
Onları düzeltmek…
Pişman olmak…
İşte hayatın pozitif taraflarından bir tanesi…
İnsan anlayamaz ki neyin doru neyin yanlış olduğunu öle ya…
Zamanla anlaşılıyor işte…
Herkese ayrı bir rol ayrı bir sahne var…

Dünyadaki insanlar hatta gelecekler gidenler hepsine yetiyor…
Bu sebepten dolayı sevmek zorundayız hayatı…
Her şeye değin…
Mücadele etmek savaşmak durumundayız… Yaşamak için bunlar şart…