Bir gece önceden yastık altına özenle saklanan kunduraların ya da bayramlık giysilerin o özel ve taze kokularından beslenen rüyalarımızdaki hayal kahramanları artık yok…

Mahallelerimizin orta yerinde panayır salıncakları sallanmıyor, teller üzerinde cambazlar yürümüyor ve hokkabazların ellerindeki teflerin içine atacağımız ortası delik iki buçuk kuruşların ceplerimizdeki yerlerinde de yeller esiyor…

Atlıkarıncalarda tur atarken duyduğumuz o çocuksu sevinç çığlıklarına hiç benzemiyor duyduğumuz sesler…

Ve ne yazık ki çalacağımız kapılar, çocukluğumuzun ellerinden tutup bizden adım-adım uzaklaşırken, ellerinden öpeceklerimizin sayısı da giderek azalıyor…

Şimdi kuru ormanlardan, suyu çekilen göllerden, çocukluğumuzun sonbaharından hüzünlü bir melodinin rüzgârı gibi esip geliyor bayram…

Ama neyse ki.., ellerinden öpeceklerimiz azalsa da gözlerinden öpüp, saçlarını okşayacaklarımız giderek çoğalıyor…

Ve neyse ki.., yastıklarımızın altında gene bir şeyler var. Şimdi orada sadece bizim değil bütün insanlığın olduğunu bildiğimiz yeni doğacak her güneşe ekeceğimiz sevgi tohumlarını saklıyoruz.

Ve o günlerden çok daha fazla ortak hissediyoruz kendimizi, dünyanın en uzak köşelerinde kanayan yüreklere…

Demek ki bu bayram daha çok insanız.
Ya da öyle hissediyoruz.
Ya da öyle olmalıyız….….

*

Şeker bayramının hepinize, ülkemize ve bütün insanlığa gülümsemelerle gelmesi…, sağlık, huzur ve barış ve “insanlık” getirmesi dileklerimle..,
yarınlarınız aydınlık, yolunuz açık denizlere doğru olsun…

(C.Ç)