Her okur öznel bir zevke sahiptir şüphesiz. Ben ise şimdi edebi değerlendirmelerin dışında tamamen bana ait olan öznel bir fikrimi ifade etmek istiyorum. "Uzun zamandır okuduğumun en iyisi". Bu ifadeyi sadece bölüm 16 ile kısıtlamak istemem çünkü geriye dönük oldukça fazla bölümü okuma fırsatım oldu. Günün seçkisi sayesinde... Yorumum da bu sebeple biraz genel kaçabilir.
Önceleri sıradan bir durum anlatır havası sezerken, mantıksal giden herşey bir düzen içindeki gerçekliğinden kopup, bir üst gerçekliğe kavuşuyor sanki... (Bu cümleyle bilmem anlatabildim mi?)
Yani çarpıyorsun, yaralanıyorsun, kayboluyorsun ve bu his rahatsız edeceği yerde seni bir o kadar keyiflendiriyor.
Kısacası, bu aksilikler yok mu aksilikler önce okurla oynamaya başlıyor, sonra bir bakmışsın okuru metnin içine hapsediyor, sürekli paragraflar arasında yol alırken başladığın noktanın hem berisindesin -sanki yazarın zihninde- hem de ötesinde -yazarın nasıl yazdığı hakkında hiçbir fikre sahip değil gibi-

Çok farklı türleri okumayı severim. Bu anlamda gerçeküstü mizahın yeride bende başkadır.
Absürd edebiyatın babası Camus derler ama ben sağlam bir Beckett hayranıyım. Kendisi ki hayranı olduğum için söylemiyorum okuruna absürd hayal kurma yeteneği aşılıyor sanki. Şöyle bakınca gördüm ki Beckett vari tarzın yeni bir hayal kurdurucusu mu geliyor dedirtiyor.
İstikrarlı ve bir o kadar etkili devam yazılarınızı okuyabilme temennisiyle....
Tebrikler.