Canım Dostum, Kardeşim’e…

• 22 Temmuz 2014 Salı 01:42:13

Olmasa da olur dediğimiz insanlarla doludur hayatımız; tanıştığımız, selamlaştığımız; klasik cümlelerle iletişim kurduğumuz, yanıtlarını merak etmediğimiz sorular sorduğumuz... İyi insan olmadıkları için mi uzak dururuz onlardan? Hayır, hiç sanmıyorum. Gönülde biter her şey; akla yararlı gelse de samimi bir ilişki, gönlün hayır dediğinde ısınmak mümkün olmaz. İster dünyanın en yakışıklısı, ister en güzeli olsun; ister en zengini, ister en komiği; ne yapsan nafile; yüreğine ulaşamaz. Başkası için özel olan, senin gözünde dünyanın en sıradan insanıdır ve yüzüne bakmaz kimisi vazgeçemediğim dediğinin... Gönlümüzdür hükümdar; kime ne paye vereceğini o belirler.
İnsan; kimine dost, kimine tanıdık kimine arkadaş deyip çıkar işin içinden... Özünde iyi olduğuna inandığım insanı, seni çok seviyorum canım kardeşim. Sevmek büyük bir sorumluluktur; emek vermek gerekir, ilgilenmek... Sevdiğim her insanın yaşamına bir anlam katmalıyım; zorlu ve vazgeçilmez bir serüven olmalı; dost dediğim insanlarla aynı zaman dilimini paylaşmak benim için çok önemlidir. Hani, bilirsin işte! Dostum vardır benim çiçek gibi; koklar koklamaz alır, götürür bütün yükümü. Dostum vardır benim soba gibi; yüreğindeki ateşle ısıtır ellerimi... Dostum vardır benim; fırtınada sığınak, güneşte gölge; yanarken buz gibi su dökmez üstüme; aksine, harlandırır ateşi; bilir ki, yanmayanı hiçbir şey söndüremez… Dostum vardır benim, yıldız gibi; hava kapalıyken bile, kapkara bulutların bekçisidir gökyüzünde… Dostum vardır benim gül gibi; sarılırken yaralanmayı göze almanız gerekir… Hani, kiminin yoluna halı sersen kar etmez; dostum vardır benim, minder de kâfi gelir; sen olursan fark etmez… Dostum vardır benim, omuzu her derde devadır. Dostum vardır benim, iyi bir öğretmen gibi, nasıl sorulacağını öğretir. Dostum vardır benim dağ gibi ağırbaşlı; toprak kadar bereketli, mert... Dostum vardır benim; ney gibi hüzünlü, saz gibi asi; şiir kadar büyük… Dostum vardır benim baki; tanıştığın gün doğar, yittiği gün ölürsün! Zamana ve darbelere; yollara ve hasretlere dirençlidir benim kardeşim. Dostum vardır benim; yüreğime kök salmış bir çınardır; hiçbir şey deviremez; gönülden gönle kurulmuştur köprüler; ne yaşansa atılamaz! Dostum vardır benim; bizlere benzer biraz… Dostum var benim; devam eder ahirete kadar! İşte böyledir benim dostum; her şeye lanet ettiğin günlerde bile, yaşamını güzel kılan. Gönül, her yerde onu arar ve bulduğunda ise sıcaklık yayılır yüreğime; bunda bir iş var der, takılırım peşine...
İnsanlığın, güzelliğin, kişiliğin, sen sen olduğun için, sana bir hediye vermek istedim. Çiçek gibi solmayan, rafa kalkıp tozlanmayan, modası geçip eskimeyen, çabuk bitmeyen tükenmeyen olmalıydı. Her zaman yanında olan, ama kimsenin görmeyeceği, seni hep dinleyen, için daraldığında yeni yeni kapılar açan. Yorgunluğunda, yalnızlığında yaslanacağın ağaç gibi olmalı. Ne olabilirdi ki bu Canım Kardeşim, Dostum?
Sana Sevgiyle Bezeyip Büyüttüğüm “DOSTLUĞUMU, KARDEŞLİĞİMİ” versem,
Bu hediyemi kabul eder misin?