Bu aynı hem yürüyüp hemde otostop çekmek gibi. Gideceğimiz yer aynı fakat bizi götürecek aracın nerde ve ne zaman duracağı belli değil.

Birgün gidici olduğunu bilip de kalıcı gibi davranma saçmalığından kurtulamıyoruz bir türlü. Kurtulamıyoruz derken, ben ve diğer insanları kastetmedim. Nefsimi ve kendimi kastettim. Evet bütün suç nefiste beni ayarttığı için ve bütün suç bende nefsimi terbiye edemediğim için. Bu durum hepimiz için geçerli.

Yazının çıktısını alıp, sık sık gelip geçtiğimiz bir duvara çivilemek lazım, başka çare yok galiba.

Kutlarım.

Gidiş vaktimizi bilseydik hayatımızda neleri değiştirirdik,onarmaya,tamamlamaya çalışırdık kimbilir ? Muhtemelen daha stresli ve sayılı zamana doğru hızla yol alan bir trenin içinde çaresizce sonumuza yol alırdık.Yazıdada dediğiniz gibi belki bir saniye belki bir kaç saat belki gün,hafta,ay,yıl ne zaman yazldıysa gidiş yolcuları arasına adımız gideceğiz belki aniden belki yavaş yavaş...

O yüzden hala nefes alabiliyorken daha iyi bir hayat daha insanca bir hayat daha az kırıp dökttğümüz daha çok toparlayıcı olunan bir hayat,ebedi hayat içinde değerli zamanlarımızdan ödünç alıp hazırlık yapabileceğimiz bir hayat,sağlığın,yaşamın kıymetini en derinden hissedip şükrümüzü edebileceğimiz bir hayat...iyi hayatlarımız olsun inşallah ardımızdan kötü söylenmeyecek ve giderken biraz olsun huzurla elveda diyebileceğimiz...güne gelen anlamlı yazınızı kutlarım...saygı ve selamlarımla...

athena tarafından 7/15/2014 10:56:13 AM zamanında düzenlenmiştir.

Herkes bir gün gidiyor...

Nasıl gerçek ve tüyler ürperticiydi bu yazı.
Her cümlende durup durup acaba, niçin, keşke dedim...
Ne çok sorguluyor insan kendini.

Kendime geldim.

Güne çok yakıştı ve hak etti...

Sevgilerimle değerli insan...

herkes bir gün gidecek, herkes de bundan adı gibi emin. ama herkeste bir korku, neyin korkusu bu. eski insanlar kefenlerini kafalarında taşırlarmış. olur ya kimsenin tanımadığı bir yerde ölürlerse, kimseye masraf olmadan, ortada kalmadan gömülmek için. mezarlıklar da mahallelerle içiçeymiş, daima ölüm göz önündeymiş.

şimdi mezarlıkları atmışız ta şehir dışlarına. ölmeyecekmiş gibi koşturuyoruz. arada koşturmacaya yenik düşenlere de öcü gibi bakıyoruz.

rivayete göre Nuh Peygamber zamanında insanlar 900-1000 yıl yaşarmış. Ona rağmen ömürleri kısa gelirmiş. Nuh peygamber insanlara ahir zamandakilerin kendilerinden 10 kat daha kısa yaşamalarına rağmen 10 kat daha fazla dünya için uğraşacaklarını söylemiş. tabi ozamanki insanlara çok uçuk gelmiş, biz şu kadar ömrümüzde bile bir ev yapmayı boş görüyoruz. sonraki insanlar 50-60 yıl için neden uğraşsın.

sözü fazla uzattım. işte ebedi alemde 1 saate bile tekabül etmeyen dünya hayatına çok fazla bağlanıyoruz. ama hiç birimiz sağ çıkamayacağız. Allah bu sınav dönemini hayırlısıyla atlatmamızı nasip etsin inşallah. elinize sağlık.

Şahane bir yazı...İçindeki şiir de bir o kadar şahane.

Hani derler ya '' Ecel gelmiş cihane/ Baş ağrısı bahane.''


Biliyor musun canlılar içinde bir gün öleceğini bilen , bunun bilincinde olan tek canlı insandır. Böyle olduğu halde sanki ecel denen o gerçek hiç bir şekilde bize ulaşamayacakmış gibi yaşamak da ayrıca şaşılası bir durumdur.

Ve ilginç olan nedir biliyor musun? Bu yazıda geçen '' Ne bugüne kadar alamadığımız bir elbise, tadına bakamadığımız bir tatlı.'' Cümlesinin bana günlerdir buzdolabımda duran ve yemeyi unuttuğum dondurmayı hatırlatması...Yorumumu yazar yazmaz kalkıyorum ve o dondurmayı yiyorum. ( Yiyorum diyorum çünkü ben dondurmayı yalamam yerim direkt olarak )


Selam ve sevgilerimle.

Silkinip kendime geldim.

Ölümlü olduğumuzu hatırlatacak birilerine ihtiyacımız var.

Sağ ol Nuray...

Duyarlı ve her şeye yetişen kalemine teşekkürler...

Pişmanlık ve keşkelere son.

O gün gelene kadar en azından, kalp kırmak da olmasın...

sevgilerimle...

Herkes; bir gün gider.

Gider mi?

Çok gerçekçi bir yazı ve bir o kadar içten, yalın ve duygu yüklü. Aldım başımı gittim satırları okurken, kurcaladım, kurguladım ve düşündüm...

Yüreğinize sağlık, sevgili Nuray Hanım.

En içten sevgimle ve saygılarımla. Var olunuz.