Hoşgeldin küçüğüm

• 12 Temmuz 2014 Cumartesi 11:27:56

“Merhaba” dedim içimdeki küçük kıza. “Merhaba küçük kız.”

Çok uzun zamandır konuşmamıştık onunla. Sanırım en son babamı yitirdiğimde birlikte olmuştuk. 2003 yılının 25 Nisan’ında yani. Ogün bana konuk gelmiş ve epey bir süre de gitmemişti. 2006 yılının 5 Kasım’ında kanseri konuk etmeye başlayana kadar. O zaman o küçük kız gitmiş, yerine genç bir kadın gelmişti bir anda. Eşini, çocuklarını, annesini, kardeşlerini teselli etmeyi görev edinen, dimdik ayakta durma çabasında kocaman bir kadın…
Erkek çocuk babasını kaybedince büyürmüş. Kızların da babalarını kaybedince bir anda içlerindeki küçük kız çocuğu canlanıyor bence. Ve tekrar büyümesini gerektirecek bir olay olana, ya da yüreğindeki acı dinene kadar da o küçük kız gitmiyor.
Şimdi niye geldi tekrar, bilmiyorum. Belki hüznüme yoldaş olmak istiyordur. Belki yüreğimdeki yara kabuk bağlayana kadar beni yalnız bırakmak istemiyordur.
Biliyorum ki, ne zaman içimde acılar birikse, ne zaman hayatla mücadelemde teslim bayrağımı çekmeye niyetlensem o küçük kız çıkıyor ortaya. Ve ben iyileşene, tekrar güçlenene kadar hiçbir yere gitmiyor asla. 24 saat nöbet tutuyor sanki yanıbaşımda.
O küçük kızı seviyorum aslında. Ama ben büyüdüm artık. Onun benimle bir süre kalmasına izin vereceğim. Belki bu sefer onun da bana ihtiyacı vardır. Babasını kaybettikten sonra hala iyileşemeden ayrılmak zorunda kalmıştır belki de benden. Onu iyileştirmek için biraz şefkat, biraz sevgi, biraz huzur, biraz dostluk bulunur elbet… Onun da bana iyi geleceğini biliyorum.
Sana söz veriyorum küçüğüm. İstediğin süre boyunca hep yanında olacağım. Acılarımız dinene, hüzünlerimiz bitene kadar. Hayata tekrar gülümseyene, güneşi tekrar fark edene kadar birlikteyiz artık.
Hoşgeldin küçüğüm, yuvana hoşgeldin.
İyi ki geldin. Yalnızlığım kara bir bulut değil artık yüreğime çöken. Hoş geldin.
Bu gün de bunlar döküldü yüreğimden klavyeme. İçinizdeki küçük çocuğa iyi davranın hep, olur mu? Sevgiyle, dostlukla, aşkla.

www.haberhurriyeti.com / HATİCE NAYIR