Acı yüklü yazılar nedense hep daha bir okunup yordanıyor. Tam bu noktada bir İsmet Özel şiiri takılıyor aklıma. Onun da başka bir şiirini tam olarak bilmem, belki başka şiirlerini okusam beğenmem. Ama bu şiiri gayet yerinde anlatıyor sanki durumu:

(Başkalarının ölümleri,
En gizli mesleğidir hepimizin
Çünkü başka ölümler çeker bizi
Ve bazan başkaları,
Ölümü çeker bizim için)

Bu şiire inat, canımız hep yaşamak çeksin isterim hepimiz adına. Acıklı yazıların acılı olanlardan, acılı yazıların mutluluk kümelerini taşıyanlardan fazla okunup yordanmasıyla da ilgili değil hem bu. Kelimelerin saç örgüsü hayli güzeldi. Yazı boyunca ikircikli bırakıyordu okuyanı. Yazanın kendisinden bir şeyleri yazdığına da dalâlet ediyordu, çok güçlü bir kurgusallığın yazıya sarmaşık gibi tutunduğunu da sezdiriyordu. Galiba adsızlaşmak, belki daha az belirgin olmak daha güzel. İçindeki kelimelerin kime ait olduğunu bildiğimiz yazarlardan bile daha canlı tutuyoruz çünkü biz yazdıklarımızı. Editlemeden, redaksiyon masalarına göndermeden. Tebrikle.

Ruh.

Ruha yansıyan sözcükler yüzünden
yaşamlar param parça.

Belki.