PEKİYİ

• 9 Temmuz 2014 Çarşamba 09:25:19

Pekiyi diyorsun ki seviyorum kendimi .sev bildiğim bilmediğim san dair ne varsa ve hangi yükünü sever sersen sev .buna bir diyeceğim yok . keşke izin verseydin de bende sevebilseydim.paylaşabilseydik bu dünyaya dair ne varsa.yaşamak adına:oysaki ben seni sana rağmen sevmek istemiştim üstelik, tüm nazlarına kaprislerine katlanarak, hep bahaneler bularak, affederek, içimde biriken yılların söndüremediği volkanlara rağmen işte beklediğim insan demiştim içimdeki tüm sevgiye inanarak .çekmişti inan bende bilmiyorum . ama senin için deki gel gitlerinize ve kararsızlıklarınızı .set çekmelerin ize kendime güvenerek içimde bitmek bilmeyen aşka tutunarak, sahip çıkarak, dünyamın tamamına yetecek kadar çok sevmek istemiştim.“Kimse sevgiye kayıtsız kalamaz” fikrine inanıyordum. Yanılmışım!

Her zaman bir sebep aradım yaşadığım olumsuzluklara pozitif olarak. Çocukluğunda yaşadığın olaylara, kısmetsizliğine, başkalarının hatalı olduğuna inanmayı seçtim çünkü kalbim seni seçmişti. Ufak tefek kusurları olurdu herkesin canım,insanız şeşer beşeriz, benim yok mu?

Aslında öyle yapmak istemediğini, öyle demek istemediğini, aciz bir anına denk geldiğini, işle ilgili sıkıntıların olduğunu düşünerek avuttum kendimi. Zaten beraberlikler iletişim ve fedakarlık değil mi? İnsan en kolay kendini kandırıyor.

Kaç defa ayrıldık birleştik rüyalarda bir gece içinde, saymadım. . İçimde sardım sevgimi, teselli ettim ruhumu, ayrılığın o ağır acısını defalarca yaşadım. güneşin doguşuna kadaruyandıgımda aramamak için kaç telefonu duvarlarda parçaladım, dayandım.

Gerçek aşk,istemeyenii özgür bırakmaktır. Hiç dön demedim, aramadım, sana ulaşacak mektuplar yazmadım, acımı da sevgim gibi asil yaşadım. Kendimi sınadım her defasında, dik durmaya çalıştım. Sevdanın erdemine yakışmayacak hiçbir şey yapmadım.

Günler geçince toparladım kendimi, yeniden nefes almaya başladım. Güneş yüzüme vurunca gülümsemeyi, dostlarla kahve içmeyi,gazete dergi okumayı, hatta ufak tefek flörtlerle yeniden aşka inanmayı denedim. İşin garip yanı, sen hep o anlarda aklıma geldin. Seven bir kalbi kandırmaktan kolay ne olabilir ki?

Her yazında değiştiğine, beni anladığının, farkına vardığına güvendim. Ancak birkaç sat sürdü iyiliğin, sonra yine sen, aslına döndün.aynı ruh hali aynı sendromlar ben kendimce yeteri kadar mücadele ettim, çırpındım. Başaramadım!

ve gün geldi, öyle bir şey yaptın ki, o an sanki kalbim içimden sıyrılıp yere düştü. Parçalandı. Bir daha hiç hissedemedim görmeyim hissettiğim gözlerindeki ışıltıyı, hayalinde baktığım gözlerine baktığımda heyecanlanamadım. demek ki bitti bundan sonra Allah çarşını pazar etsin mutluluklar seninle olsun umarım aradığını yada sen deyiminle aramadığını bulursun.

Tarih kendini tekrar eder bilirim ancak bu sefer bir fark var, artık seni bende istemiyorum. Bende bıraktığın izleri, sevgiye inançsızlığını, yıkılan hayallerimi, parlamayan gözlerimi, yani benden eksilttiklerini bir kenara koyalım. Ben yeniden ayağa kalkıp yürürüm ama dönüp bir bak kendine, ne kadar yoksul kaldın.

Sen, bir kadının sahip olabileceği en büyük serveti kaybettin,bendeki kalbi…