Kıymetli hocam

İlginç bir yazı hani insana neler oluyor? Burası neresi? ben kimim? Neler olup bitiyor? Türünden sorgulamalar yapacağı ortamları, sistematik ve şeytani bir şekilde hazırlıyor olabilirler inanırım. Hayat bazen Alaca karanlık kuşağını izler gibi gelebiliyor insana

Nihayetinde insan zekâsı müthiş bir şey!!

Ancak bende bu konuda değerli dostum can baybull gibi düşünüyorum.

Bu arada bir önceki Atatürk ile ilgili yazınızla bu yazınızın zamanlaması planlanmış gibi geldi bana. bir mesaj mı vermeye çalışıyorsunuz? Bu bir komplo olabilir mi? Neyin peşindesiniz? Ben kimim? Burası neresi? Tutmayın lan beni :)) İnsanın şu dünyada olan bitene karşı akıl sağlığını koruması paranoyak olmaması gerçekten kolay değil.

Saygı sevgi selamlarımla.

Üstadım dikkat edilmesi gereken bir konu bu.
Ama anladığım kadarıyla buradaki subliminal mesaj oda tv de değil. İnternette google aracılığıyla kendisine sürekli yeni pazarlar oluşturmaya çalışan hristiyan misyoner faaliyetlerde. Oda tv (hiç izlemedim ama duyarım) web sayfasında gelir amaçlı google reklamı almış ve istemese de bu misyoner faaliyetli linkler yayımlanıyor.

Hazreti google da, arama motoruna subliminal mesajlar nedir diye sorarsanız hiç çekinmeden size yüzbinlerce veri sunacaktır. Olaylar sizin söylediğinizin çok daha ötesinde.

Selam ve saygılarımla.

Güzeldi konusuyla, işlenişiyle, anlatımıyla . İlgiyle okudum ve yararlandım.
Komplo terorinizi de mantıklı buldum.Ancak , akla uygun düşmediğine inanılan bazı şeyler ortaya çıktığında , insan , akıl ile idrak çabasına girdiğinde , zorluklarla da karşılaşmaktadır...Komplo teorileri , biçim biçim sahte görüntü ve ses kasetleri üretilebilir değil mi? Peki , islam dininin Müslümanlığın kutsal kitabı Kur'an-1 Kerim ' de mi , bir komplo teorisi üretimidir ? Değil ise , en azından benim de kısmen inandığım kendi içindeki akla , idrake ve bilime aykırı düşüp , çelişkiler haline gelen kısımlarını nasıl açıklayabiliriz?
Bakın aşağıdaki " ALINTILAMIŞ OLDUĞUM YAZI "
kuranelestirisi.wordpress.com internet sitesinden yaptığım alıntıdır.
...
...
Kur’an’daki Çelişkileri Eleştirel Akıl Yoluyla Sergilemek

Dikkatli bir okuyuşla, görülür ki, Kur’an, insan yaşamının her yönünü, her konudaki hükümleriyle çelişkilere boğar. Örneğin, bir yandan kişi varlığına “değer” verirmiş gibi görünürken, diğer yandan kişiyi kul kertesine indirir. Bir yandan “hür”lükten söz ederken, diğer yandan hak ve özgürlük kavramlarıyla bağdaşmaz olan şeyleri, örneğin kölelik kuruluşunu doğal bilir. Bir yandan kişinin irade serbestisine yer verirmiş gibi görünürken, diğer yandan özgür düşünceyi kökünden eritir. Bir yandan kadına değer verirmiş gibi görünürken, örneğin “Kadının da erkek üzerinde hakkı vardır” derken, diğer yandan onu “aklen ve dinen dûn”, şahitlikte ya da miras paylaşımında erkeğin yarı değerinde ve her halükarda erkeğin egemenliği altında bir yaratık olarak tanımlar ve daha nice olumsuzluklarla aşağılar. Bir yandan hoşgörü yönlüsüymüş gibi görünürken, diğer yandan kendi emirlerine uymayanları “kafir” ve “cehennemlik” sayarak hoşgörüsüzlüğün en katı şekline yer verir. Biryandan “kin”, “intikam” gibi şeyleri kötülermiş gibi görünürken, diğer yandan “cana can, göze göz, dişe diş” gibi insanları birbirlerinden en acımasız şekilde intikam aldırıcı “kısas” uygulamasını getirir.

Bir yandan “dinde zorlama olmaz” derken, diğer yandan farklı inançta olanları (velev ki ana baba olsunlar) düşman ya da dinden çıkanları öldürülmeye layık bilir. Bir yandan İslamın insanlar arası sevgi ve saygıya dayalı olduğu kanısına yönelikmiş gibi görünürken, diğer yandan “İslamdan başka gerçek din yoktur, başka dinlere yönelenler sapıktırlar, Yahudilerle ve Hıristiyanlarla dost olmayın Allah onları kahretsin” vd… şeklinde, insanın insana sevgisini yok edici zihniyete yer verir. Bir yandan “…Allah dilemedikçe insanlar inanmazlar” şeklinde hüküm sevk ederek inanmanın Tanrı iznine bağlı olduğunu bildirirken, diğer yandan inanmayanlara (yani inkarcılara) lanetler savurur. Örneğin, “Kahrolası insan, ne inkarcıdır!”der. Bu örnekleri sonsuza dek çoğaltmak kolay.

Denilebilir ki, Kur’an’daki her bir ayetin ardında, buna ters düşen buyruklar yer almıştır; pek az hüküm gösterilebilir ki, çelişmesiz olsun. Durum, Muhammed’in “Kur’an olmayarak” söylediği sözler, yani hadisler için de böyledir. Kişi ve toplum yaşamlarının her yönünü düzenleyen bu buyruklar, çelişme çemberi halinde, insan beynini ters yönlerde işler duruma getirir. Bu çelişmeler, bazen Kur’an’ın çeşitli sureleri arasında, bazen aynı surenin ayetleri arasında, bazen de bir ayetin tümceleri ve hatta aynı bir tümcenin kendi sözcükleri arasında gizlenmiştir. Her ne kadar ilerideki bölümlerde bu çelişmelere sık sık değinecek olmakla beraber, kısaca bir fikir edinmek üzere burada birkaç örnek daha vermekte yarar vardır.

Çelişmelerin en tipik örneklerini, İslami hem “hoşgörü” diniymiş gibi gösteren hem dehoşgörü ilkesine asla yer vermeyen hükümler arasında bulmak mümkündür. Örneğin, biraz önce değindiğimiz Bakara Suresi’nin 256. ayetinde “Dinde zorlama olmaz” diye bir hüküm var ki, İslam dinini “hoşgörü” dini şeklinde göstermeye çalışanların elinde bayrak işini görür. Buna benzer bir hüküm, bir başka surede, Gaşiye Suresi’nde şöyledir:


“Ey Muhammed, sen öğüt ver; esasen sen sadece bir öğütçüsün. Sen onlara zor kullanacak değilsin… Kim inkar ederse… Allah onu… azaba uğratır… Hesaplarını görmek bize düşmektedir” (Gaşiye Suresi, ayet 21-26).

Yine bunun gibi Nahl Suresi’nde, “Eğer yüz çevirirlerse, ey Muhammed, sana düşenin sadece açıkça tebliğ olduğunu bildir” (Nahl Suresi, ayet 82) denilmektedir. Buna benzer bir ayet Şûra Suresi’nde şöyle der:


“Ey Muhammed, eğer yüz çevirirlerse bilsinler ki, biz seni onlara bekçi göndermedik, sanadüşen sadece tebliğdir” (Şûra Suresi, ayet 48).

Yunus Suresi’nde, “inkarcılara” karşı hoşgörülü bir tutum havası yaratan şu ayet bulunur:


“Ey Muhammed, seni yalanlarlarsa, ‘Benim yaptığım bana, sizin yaptığımı sizedir; siz benim yaptığımdan sorumlu değilsiniz, ben de sizin yaptığınızdan sorumlu değilim’ de… De ki, ‘Ey insanlar, Rabbinizden size gerçek gelmiştir. Doğru yola giren ancak kendisi için girmiş ve sapıtan da zararına olarak sapılmıştır; ben sizin bekçiniz değilim’…”(Yunus Suresi, ayet41-108).

Yine bunun gibi “müşrik”lere (puta tapanlara), inkarcı olanlara ve İslama yanaşmayanlara karşı bu yeryüzü dünyasında zorlama olmayacağı, onları kendi sorumluluklarıyla, kendi “günahlarıyla” baş başa bırakmak gerektiği, çünkü yaptıklarının cezasını kıyamet günü görecekleri konusunda “Kıyamet günü her ümmete bir şahit getiririz…” şeklindeki ayetler ve bu ayetler doğrultusunda hadisler de bulunur. Örneğin, Yahudiler ve Hıristiyanlarla ilgili olarak Muhammed’in, “Dinimizde müsamaha ve cömertlik bulunduğunu, Yahudi ve Hıristiyanların bilmelerini isterdim” dediği söylenir.(1) Ve işte bu tür hükümlere bakarak sanılır ki, İslam hoşgörü dinidir, farklı inançta olanlara ve başka dinlere karşı saygı dinidir!

Oysa ki, Kur’an ayetleri arasında, yukarıdakilere ters düşen niceleri vardır ki, İslamdan başka gerçek bir din olmadığını açıklamak yanında, bir de başka din ve inançta olanlara ölüm saçmaktan geri kalmaz. Örneğin, Al-i İmran Suresi’ndeki, “Kim İslamiyetten başka bir dine yönelirse onunki kabul edilmeyecektir” (Al-i İmran Suresi, ayet 85 vd…) şeklindeki hükümlerden tutunuz da, “müşrik”lerin (“putperestlerin”) öldürülmeleri gerektiğine (Tevbe Suresi, ayet 5) ya da “…artık onların (kafirlerin) boyunlarını vurun, parmaklarını doğrayın” (Enfal Suresi, ayet 12) şeklinde yok edilmelerine ya da Yahudilere ve Hıristiyanlara karşı “Hak dinini (İslami) kabul etmelerine kadar” savaş açılmasına ve İslami kabul etmedikleri takdirde “cizye” (kafa parası) alınmasına varıncaya kadar dehşet saçan tehditler vardır.

Bu vesileyle hatırlatalım ki, “müşrikler” sözcüğü, her ne kadar “puta tapanlar”ı (yani “Tanrı’ya eş koşanlar”) anlatır olmakla beraber, genel olarak son derece geniş anlamda tutulmuştur: “İslama inanmayanları”, Kur’an’ı “Tanrı sözü” olarak tanımayanları, Muhammed’i “peygamber” saymayanları (ve hatta “kitab ehli” diye bilinen Yahudileri ve Hıristiyanları) da kapsayan bir sözcük olarak kullanıldığı olmuştur.(2) Ve işte Kur’an, bir yandan, “Dinde zorlama olmaz” derken, diğer yandan bütün bu farklı inançtaki insanlara korku ve dehşet saçan hükümleri kapsar. Şeriatçının kafa yapısı, birbirine ters iki ayrı hükmü aynı zamanda kabule öylesine alışmıştır ki, Müslüman olmayanların, İslama kılıç yoluyla sokulmalarını .”Dinde zorlama olmaz” hükmüne aykırı bulmaz. Örneğin, Diyanet Vakfı’nın büyük “üstatları”, “cihat”m (yani “vuruşmalı” nitelikteki savaşın) Müslümanlara farz kılındığını bildiren Bakara Suresi’nin 216. ayetini açıklamak amacıyla şöyle demekteler:


“Cihat hiçbir zaman saldın değildir. Çünkü, önce İslama davet yapılır, kabul eden Müslümandır. İslami kabul etmeyenden tabi olması istenir. Bunu da kabul etmezse, ancak o zaman savaşılır. Savaştaki sırrı biz bilmeyiz, ama Allah bilir. Bazı milletler cezaya müstehak olunca, Allah onları çeşitli belalarla cezalandırır. İşte onlardan birisi savaştır. (3)

Yani demek isteniyor ki, İslama çağrılan, fakat çağrıya kulak asmayan bir topluma karşı savaş açmak ve onu kılıç yoluyla İslama sokmak Allah’ın buyruğudur. Bu buyruğun “dinde zorlama olmaz” hükmüyle, hoşgörüyle çatışır bir yönü yoktur! Şeriatçının çelişkiye yatkındüşünce tarzından daha başka bir yanıt beklemek, elbetteki abestir. Yine bunun gibi Kur’an’ın bazı ayetlerinde, Muhammed’in sadece öğüt verici ve müjdeci olduğu, zor kullanmakla görevli kılınmadığı, inkarcıları Tanrı’ya karşı hesap vermekle ve baş başa bırakmakla görevli olduğu, onların cezalarının Tanrı tarafından verileceği yazılıyken, diğer bazı ayetlerinde İslami “cihat” yoluyla, kılıçla, zorla kabul ettirmesi emredilmiştir. Bir iki örnek verelim: Daha önce de sık sık belirttiğimiz gibi, Bakara Suresi’nde, “Dinde zorlama yoktur…” (Bakara Suresi, ayet 256) diye bir hüküm var. Gaşiye Suresi’nde Tanrı’nın, “Ey Muhammed, sen öğüt ver, esasen sen sadece bir öğütçüsün” (Gaşiye Suresi, ayet 21-22) diye konuştuğu yazılıdır. Bunun gibi Nahl ve Şûra surelerinde, “(Ey Muhammed) sana düşenin… sadece tebliğ olduğunu bildir” (Nahl Suresi, ayet 82; Şûra Suresi, ayet 48) denilmektedir. Bundan anlaşılan o ki, inkarcıların cezasını verecek olan Tanrı’dır. Nitekim Nemi Suresi’nde, “Rabbin şüphesiz onlar arasında hükmünü verecektir…” denmektedir (Nemi Suresi, ayet 78). Casiye Suresi’nde bu fikri pekiştiren şu ayet var:


“…Rabbin kıyamet günü, ayrılığa düştükleri şeyler hakkında şüphesiz aralarında hükmedecektir” (Casiye Suresi, ayet 17).

Aynı hatırlatma Gaşiye Suresi’nde şöyle tekrarlanır:


“Ey Muhammed sen öğüt ver! Esasen sen sadece bir öğütçüsün. Sen onlara zor kullanacak değilsin. Ama kim …inkar ederse Allah onu en büyük azaba uğratır. Onların dönüşü bizedir. Şüphesiz sonra hesaplarını görmek de bize düşmektedir” (Gaşiye Suresi, ayet 21-26).

Enbiya Suresi’nde Muhammed’in “rahmet” olarak gönderildiği, kişileri İslama çağırmakla görevlendirildiği ve çağrıya uymayanları kıyamet günüyle uyarması emredilmektedir:


“(Ey Muhammed!) Biz seni ancak alemlere rahmet olarak gönderdik. De ki, ‘Bana sadece, sizin ilahınızın ancak bir tek Allah olduğu vahyedildi. Hala Müslüman olmayacak inisiniz?’ Eğer yüz çevirirlerse de ki, ‘(Bana emrolunanı) hepinize açıkladım. Anık size vaat olunan şey (mahşerde toplanma zamanınız) yakın nü, uzak mı, bilmiyorum’…”(Enbiya Suresi, ayet 107-109).

Enam, Kalem ve Mü’min surelerinde Tanrı, güya inkarcılara verilecek cezayı kıyamet gününde kendisinin uygulayacağını bildirerek Muhammed’e sadece insanları uyarmakla görevli olduğunu hatırlatır:


“Ey Muhammed… senin milletin Kur’an’ı yalanladı; ‘Cezanızı ben verecek değilim’de (onlara)” (Enam Suresi, ayet 68).

“Ey Muhammed, Kur’an’ı yalanlayanları bana bırak. Biz onları bilmedikleri yerden yavaş yavaş azaba yaklaştıracağız…” (Kalem Suresi, ayet 44-45).

“…Ey Muhammed… onları kıyamet günü ile uyar…” (Mü’min Suresi, ayet 18).

“O kıyamet günü ki, inkarcıların yüreklerini ağızlarına getirecektir. “

Bu yukarıdakilere eklenebilecek daha pek çok ayete bakılarak, Tanrı’nın Muhammed’i sadece “uyarıcı” olarak gönderdiği, dinde şiddet yoluna başvurulmamasını emrettiği ve “inanmayanların” hakkından ileride -kıyamet gününde- kendisinin geleceğini bildirdiği sanılır. Yani sanılır ki, Muhammed, İslami zor kullanarak değil, sadece insanları uyarmak suretiyle yaymakla görevlendirilmiştir! Tanrı onu sadece “rahmet” olarak göndermiştir!

Ancak, bu aynı Kur’an’da Tanrı’nın, yukarıda söylediklerini unut-muşçasına ya da inkarlarcasına konuştuğu, dinde zorlama yolunu seçtiği, “müşriklere” ve “kafirlere” ölüm saçtığı, onlara karşı “vuruşmalı” şekilde, yani kılıçla savaşmak üzere Muhammed’i görevlendirdiği görülür. Örneğin, Tevbe Suresi’nde, “…Ey Muhammed, inkarcılarla … savaş, onlara karşı sert davran” (Tevbe Suresi, ayet 73) der. Enfal Suresi’nde, “… (inkarcıların) boyunlarını vurun, parmaklarını doğrayın” (Enfal Suresi, ayet 12) diye ekler. Tevbe Suresi’nde, “…müşrikleri nerede görürseniz öldürün” (Tevbe Suresi, ayet 5) dedikten sonra, ehl-i kitab’a (yani Yahudilerle Hıristiyanlara vd…) karşı, İslami kabul etmelerine ya da “cizye” (kafa parası) vermelerine kadar savaşılmasını emreder ve şöyle der:


“Kendilerine kitap verilenlerden Allah’a ve ahret gününe inanmayan, Allah ve Resulünün haram kıldığını haranı saymayan ve hak dini (İslam dinini) kendine din edinmeyen kimselerle, küçülerek elleriyle cizye verinceye kadar savaşın” (Tevbe Suresi, ayet, 29).

Enfal Suresi’nde de şöyle emreder:

“…yalnız Allah’ın dini (yani islam) kalana kadar savaş” (Enfal Suresi, ayet 39).

Yine bunun gibi dinde zorlama olmadığını (örneğin, Bakara Suresi, ayet 256) ve dilediğinin gönlünü açıp Müslüman yapar olduğunu söyleyen Tanrı (örneğin, Enam Suresi, ayet 125), kendisine baş eğsinler diye insanları darlığa, hastalıklara ve azaba uğrattığını, kulaklarını sağır, gözlerini kör ettiğini, kalplerini mühürlediğini söylemekten geri kalmaz. Bu da yetmez, bir de vuruşmalı savaş usullerine başvurarak insanları birbirleriyle boğazlaştırır. Hani sanki bundan başka bir çözüm bulamazmış, yani ikna yoluyla ve güzellikle kendisine inandırma gücüne sahip değilmiş gibi! Bu konudaki nice örneklerden biri şöyledir:


“Andolsunki, senden önceki ümmetlere de elçiler gönderdik. Ardından boyun eğsinler diye onları darlık ve hastalıklara uğrattık… De ki, ‘Ne dersiniz: eğer Allah kulaklarınızı sağır, gözlerinizi kör eder, kalplerinizi de mühürlerse bunları size Allah’tan başka hangi Tanrı geri verebilir’…” (Enam Suresi, ayet 42-46).

Evet, ama mademki insanları doğru yola sokabilecek güçtedir, mademki dilediğinin kalbini, gözünü ve kulağını açma olasılığına sahiptir, o halde neden insanları doğru yola sokup yeryüzünü mutluluk diyarı haline getirmez bu “yüce” Tanrı? İnsanları dilediği gibi “müşrik” ya da “kafir” yapanın bizzat kendisi olduğunu söyleyen bir Tanrı’nın, “müşriktirler”, “kafirdirler” diye bu insanları cehenneme atmasının ya da boğazlatmasının nasıl bir mantıklı yönü olabilir? Yine bunun gibi Kur’an’ın sadece “öğüt” olarak gönderildiğini bildiren ve “dileyen Kur’an’dan öğüt alır” şeklindeki ifadelerle, kişileri öğüt almakta serbest bilen ayetler yanında, bu aynı Kur’an’ın “korkutma” amacıyla gönderildiğini ve ona uymayanların cezalandırılmaları gerektiğini belirten ayetler bulunur. Örneğin, Abese Suresi’nde Tanrı’nın şöyle konuştuğu yazılıdır:


“… Şüphesiz (bu ayetler) değerli ve gücenilir katiplerin elleriyle (yazılıp) tertemiz kılınmış, yüce makamlara kaldırılmış mukaddes sayfalarda (yazılı) bir öğüttür; dileyen ondan (Kur’an’dan) öğüt alır…” (Abese Suresi, ayet 11-16).

Ancak, Abese Suresi’nde Kur’an’ın “öğüt” olduğunu ve dileyenlerin “kitap”tan öğüt alabileceklerini söyleyen bu aynı Tanrı, bir başka surede, kitabı korkutmak için indirdiğini bildirmekten geri kalmaz. Örneğin, Enam Suresi’nde şöyle yazılıdır:


“İndirdiğimiz bu kitap mübarektir… Mekke ve çevresini onunla korkutasın diye gönderilmiştir” (Enam Suresi, ayet 92).

Meryem Suresi’nde de şu ayet vardır:


“Kur’an’ı … yanlışta savaşım verip direnen bir toplumu korkutman için senin dilinle indirerek kolaylaştırdık” (Meryem Suresi, ayet 97).(4)

Öte yandan Kur’an’a inanmamanın, Tanrı’yı ve Muhammed’i inkar etmek, yani “kafir” olmak anlamına geldiği, bunun da cezasının, hem bu yeryüzünde hem de öbür dünyada çok ağır olduğunu bildiren hükümler var. Sadece Kur’an’ı inkar etmek değil, Kur’an’ın anlattığı şeyler konusunda kuşkulanmak da, aynı feci sonucu doğurur. Bu feci sonucun ne olduğunu Kur’an, sayısız denecek kadar çok ayetleriyle ortaya koymuştur ki, bunlardan biri şöyledir:


“Ey Peygamber! Kafirlerle ve münafıklarla savaş ve onlara sert davran. Yerleri cehennemdir onların. Orası ne kötü bir varış yeridir” (Tevbe Suresi, ayet 73; Tahrim Suresi, ayet 9).

Burada geçen “kafir’ler deyiminden, Kur’an’ı ve Muhammed’i kabul etmeyenler anlaşılır; “münafıklar” ise, Kur’an’a ve Muhammed’e dıştan inanıyormuş gibi görünüp, içten inanmayanlardır.Görülüyor ki, Kur’an’da Tanrı, hoşgörüye yer verir gibi görünen hükümler yanında, hoşgörü nedir bilmeyen hükümleri, çelişmeli şekilde. sıralamış gibidir. Fakat, buna rağmen şeriatçılar “Kur’an’da çelişme yoktur” derler; zira, çelişmeleri fark edebilecek bir düşünce tarzına sahip değillerdir; fark etseler de “çelişme bize göredir, Tanrı’ya göre değildir!” şeklinde konuşurlar.Çelişkilerin bir başka şekline “özgürlülük” ve “özgürlüksüzlük” ya da “akılcılık” ve “aklı dışlamışlık” konusunda rastlarız. Zira, Kur’an, bir yandan, “Din akıldadır, aklı olmayanın dini de olmaz” ya da “Kitabını oku, bugün kendi hesabım kendin göreceksin. Kim yola gelirse kendi lehine yola gelmiş ve kim saparsa kendi aleyhine sapmıştır” (İsra Suresi, ayet 13-15) ya da “Kıyamet günü adalet terazilerini kuracağız, hiçbir kimse hiçbir şeyde haksızlığa uğramayacak, hatta hardal tanesi ağırlığında bir işin bile karşılığını vereceğiz” (Enbiya Suresi,ayet 47) ya da “Kıyamet günü yaptığınız şeylerin karşılığı verilir…” (Yasin Suresi, ayet 54) ya da “Kim iyi bir iş yaparsa faydası kendisinedir ve kim kötülükte bulunursa zararı kendisinedir” (Fussilet Suresi, ayet 46) ya da “Yaptıklarınızdan dolayı mutlaka sorguya çekileceksiniz” (Nahl Suresi, ayet 93) ya da “Başınıza gelen herhangi bir musibet kendi ellerinizin yaptığı işler yüzündendir” (Şûra Suresi, ayet 30) şeklinde ayetler sevk eder. Bu tür hükümlerle kişiye sanki “özgür” ve “akılcı” davranış tanıyormuş ve sanki onu “iyi” ve “kötü” tüm davranışlarının sorumlusu kılıyormuş gibi görünür.(5)

Fakat, buna karşılık bu aynı Kur’an, akılcılığı ve özgürlüğü kökünden yok eder nitelikte hükümlere yer verir ki, asıl ağırlık bu tür hükümlerdedir. Örneğin, Ahzab Suresi’nde, “İnanan erkek ve kadınların, Allah ve peygamberinin verdiği kararlar dışında davranmaları ve karar almaları yakışık almaz” (Ahzab Suresi, ayet 36) diye yazılıdır ki, kişinin tüm davranışlarının, en ince noktasına varıncaya kadar, özgür irade yoluyla değil, gökten indiği sanılan dondurulmuş buyruklarla, “vahiy “lerle düzenleneceğinin kanıtıdır. Böyle bir hükmün, biraz yukarıda gördüğümüz, “Başınıza gelen herhangi bir musibet kendi ellerinizin yaptığı işler yüzündendir” (Şûra Suresi, ayet 30) şeklindeki ayetle uyum sağlayan bir yönü olmayıp, çelişki yarattığı ortadadır. Şimdi muhtemelen şöyle denecektir: Tanrı ve peygamber buyrukları dışında davranmayı ve karar almayı yasaklayan yukarıdaki emrin, kişi özgürlüğünü kısıtlayan bir yönü yoktur;çünkü, kişi yaşamları esasen kanunlarla sınırlanmış olarak ayarlanmıştır; Tanrı ve peygamber“emirleri” de kanun işini görmektedir.Evet, ama kanun denen şey, kişinin özgür iradesinin tezahür etmiş şeklidir. Kişi, kendi iradesini ortaya koymak şeklinde kendi yaşamını düzenler. Zamana ve ihtiyaçlara göre bu kanunları değiştirir. Oysa Tanrı ve peygamber buyrukları, kişinin özgür iradesiyle konabilen ya da değiştirilebilen bir şey değildir.Öte yandan kişiyi “iyi” ya da “kötü “ yapanın Tanrı olduğuna dair hükümler vardır Kur’an’da; örneğin Nah! Suresi’nde şöyle der:


“Şüphesiz Allah dilediğini saptırır, dilediğini de doğru yola eriştirir…” (Nahl Suresi, ayet 36, 93; ayrıca bkz. Fatır Suresi, ayet 8; Müddessir Suresi, ayet 31, 42 vd…)

Rad Suresi’nde, “Allah dileseydi bütün insanları doğru yola sevk ederdi” (Rad Suresi, ayet 31) der. Enam Suresi’nde, “Allah isteseydi puta tapmazlardı” (Enam Suresi, ayet 107) diye yazılıdır. Yunus Suresi’nde, “Ey Muhammed! Rabbin dileseydi, yeryüzünde bulunanların hepsi inanırdı..’.” (Yunus Suresi, ayet 99) der. Secde Suresi’nde, Tanrı’nın cehennemi insanlarla dolduracağına dair kendi kendine söz verdiği ve bu nedenle herkesi doğru yola sokmadığı şu şekilde anlatılmaktadır:


“Biz dilesek herkese hidayet verirdik, fakat cehennemi tamamen cin ve insanlarla dolduracağıma dair benden söz çıkmıştır” (Secde Suresi, ayet 13).

Kehf Suresi’nde, Tanrı’nın bazı kimseleri gaflete sürüklediği bildirilmektedir:“Bizi anmamaları için gönüllerine gaflet verdiğimiz (vs… kişi)…” (Kehf Suresi, ayet 28). Bunlara eklenebilecek daha birçok hüküm vardır. Hepsi de kişi davranışlarının özgür iradeye dayalı olmayıp, “Tanrı’nın dileğine göre ayarlandığını gösterir; bu nedenle bunlar (ve benzerleri) biraz yukarıda belirttiğimiz hükümlerle çelişki halindedirler. Ancak, şeriat eğitiminden geçmiş kişiler bu hükümlerde çelişki bulmazlar. Tanrı’nın “adaleti” ya da “keyfiliği” konusunda aynı çelişmeler ve aynı tutarsızlıklar kendisini gösterir. Örneğin, Bakara Suresi’nde Tanrı, Müslümanların dostu ve kurtarıcısıdır; Müslüman olmayanların dostu ise şeytandır:


“…Allah inananların dostudur. Onları karanlıklardan ışığa çıkarır. İnanmayanlarınsa dostları şeytandır, onları ışıktan karanlığa götürür. Onlardır ateş ehli, onlardır orada ebedi kalanlar” (Bakara Suresi, ayet 257).

Ancak, bir başka surede bu aynı Tanrı, kişileri “kafir” yapan, “karanlıkta tutan”, “inandırmayan”, “saptıran” durumundadır; hani sanki şeytandan geldiğini söylediği şeyleri şeytana yaptırandır. Araf Suresi’nde Tanrı’nın insanlara, “Sakın şeytan sizi aldatıp yoldan çıkarmasın!.. “ şeklinde konuştuğu, fakat hemen ardından, “Biz, şeytanları inanmayanlara dost kıldık” (Araf Suresi, ayet 27) diye eklediği yazılıdır. Fakat, insanları “inanmaz” (örneğin, “puta tapar”) yapan da yine bu aynı Tanrı’dır. Yine bunun gibi Enam Suresi’nde, “Allah isteseydi puta tapmaklardı” (Enam Suresi, ayet 107) diye yazılıdır. Bundan anlaşılan şu ki, Tanrı bir kısım insanları puta tapar olmaktan kurtarmış, bir kısmını ise puta tapar olarak bırakmıştır. Aynı surenin bir başka ayetinde, “Tanrı dilediğinin gönlünü açar onu Müslüman yapar… dilediğinin kalbini dar kılar (kafir yapar)…” (Enam Suresi, ayet 125) diye yazılıdır. İbrahim Suresi’nin 14. ayetinde, “Allah dilediğini saptırır… ve dilediğini de doğru yolaeriştirir” (İbrahim Suresi, ayet 4) denmektedir. Kehf Suresi’nde, “Allah’ın doğru yola eriştirdiği kimse hak yoldadır. Kimi de saptırırsa artık ona doğru yolu gösterecek bir rehber bulamazsın” (Kehf Suresi, ayet 17; ayrıca bkz. İsra Suresi, ayet 97) diye açıklanmıştır. Yine bunun gibi İsra Suresi’nde, “Allah… kimleri saptırırsa artık onlar için Allah’ın katında dost bulamazsın. Biz onları kıyamet günü yüzükoyun, körler, dilsizler ve sağırlar olarak hasrederiz. Varacakları yer cehennemdir. Onun ateşi ne zaman sönmeye yüz tutsa hemen alevini artırırız” (İsra Suresi , ayet 97) diye yazılıdır.

Görülüyor ki, bütün bu ayetlerde, Tanrı, dilediğini “saptıran”, “kafir” kılan, “kötü yola sokan” ya da dilediğini “doğru yola ileten” durumundadır. Fakat, Tanrı, insanı kötü yola sokmakla, saptırmakla, inanmaz kılmakla kalmayıp, bir de inanmaz kıldıklarını ve saptırdıklarını, “kafir”dirler, “sapık”tırlar, “kötü”dürler diye lanetlemekte, örneğin, “Kahrolası insan! Ne inkarcıdır.’” (Abese Suresi, ayet 17) demekte ya da cehennemlere layık görmektedir. Kuşkusuz ki, bütün bunlar çelişmeden başka bir şey değil! Yine Muhammed’in söylemesine göre, Tanrı, iyice anlaşılsın diye Kur’an’ı, “Arapça” ve“apaçık” olarak indirdiğini bildirmiş ve örneğin, “Onu akıl edesiniz diye Arapça indirdik” (Yusuf Suresi, ayet 2); “Kuşku yok ki, biz, akıl edesiniz, anlayasınız diye Kur’an’ı Arap diliyle meydana getirdik” (Zuhruf Suresi, ayet 3) şeklinde ayetler göndermiştir; böylece kullarından Kur’an’ı okuyup anlamalarını istemiş, doğru yola girip girmemek konusunda onları güya serbest bırakmıştır. Fakat, bu aynı Tanrı, anlaşılsın diye Arapça olarak yolladığı Kur’an’ın anlaşılmaması için elinden geleni yapandır; kişilerin kalplerini, kulaklarını kapatandır; örneğin şöyle der:


“Kur’an’ı anlarlar diye kalplerine örtüler ve kulaklarına da ağırlık koyduk” (İsra Suresi, ayet 46; ayrıca bkz. Kehf Suresi, ayet.57).

Yani Tanrı, Kur’an’ı anlamasınlar diye kişilerin kalplerine örtüler, kulaklarına ağırlık koymakta! Görülüyor ki, Kur’an’daki Tanrı, bir söylediğini, diğer söyledikleriyle yalanlamaktadır. İlerideki sayfalarda buna benzer başka örnekler yer alacaktır. Kur’an’da yer alan çelişmeli ayetler, aynı surenin kendi içerisinde olduğu gibi, çeşitli sureler arasında da yer almış durumdadır. Örneğin, Araf Suresi’nde, Tanrı’nın kötülük emretmez olduğu bildirilmektedir:


“…Allah fenalığı emretmez… Rabbim adaleti emretti” (Araf Suresi, ayet 28-29).

Bunun gibi Nahl Suresi’nde kötülüğün ve iyiliğin kişinin kendi davranışlarından doğduğu, iyi iş yapanın Tanrı tarafından mükafatlandırılacağı belirtilmektedir:


“…inanmış olarak kim iyi iş işlerse, ona hoş bir hayat yaşatacağız. Ecirlerini yaptıklarından daha güzeliyle vereceğiz” (Nahl Suresi, ayet 97).

Fakat, bunları söyleyen ve kişiyi kendi davranışlarının sorumlusu gibi gösteren Tanrı, bu söylediklerinin tam tersine olarak Kehf Su-resi’nde şöyle konuşur:


“…Allah’ın doğru yola eriştirdiği kimse hak yoldadır. (Allah) kimi saptırırsa, artık ona, doğru yola götürecek bir rehber bu-z. . . “ (Kehf Suresi, ayet 17).

Yine bunun gibi Kehf Suresi’nde, “…(Allah) kimi saptırırsa artık ona, doğru yola götürecek bir rehber bulunmaz…” (Kehf Suresi, ayet 17) diyerek, kişileri doğru yoldan çıkarıp kötülüğe yönelttiğinin söyleyen bir Tanrı, Nisa Suresi’nde, bu söylediğini inkar edercesine, “…sana ne kötülük gelirse kendindendir” (Nisa Suresi, ayet 79) diyerek kötülüğe yönelmenin kişiye ait bir iş olduğunu bildirmekte ve böylece kendi kendisiyle çelişkiye düşmektedir. Bu çelişki yetmiyormuş gibi, Rad Suresi’nin 27. ayetinde, “…Şüphe yok ki Allah dilediğini sapıklığa… sevk eder” (Rad Suresi, ayet 27) ya da İbrahim Suresi’nin 4. ayetinde, “Allah dilediğini saptırır vedilediğini de doğru yola eriştirir” (İbrahim Suresi, ayet 4) diye eklemekle, bir çelişkiden bir başka çelişkiye geçmektedir.Yahudilerin, Hıristiyanların ve Müslümanların birbirlerine karşı tutumlarıyla ilgili ayetler konusunda da birçok çelişkiye tanık olmaktayız. Örneğin, Maide Suresi’nde, Yahudilerle, Hıristiyanların birbirleriyle dost oldukları ve Müslümanların onlarla dost olmamaları yazılıdır:


“Ey iman edenler! Yahudileri ve Hıristiyanları dost edinmeyin. Zira onlar birbirinin dostudurlar (birbirinin tarafını tutarlar). içinizde onları dost tutanlar, onlardandır…” (Maide Suresi, ayet 51).

Bunun gibi Bakara Suresi’nde, Yahudilerin ve Hıristiyanların, Müslümanlara Tanrı’dan bir hayır gelmemesi için hemfikir oldukları belirtilmektedir:


“(Ey müminler!) ehl-i kitab’dan kafirler ve putperestler de Rab-binizden size bir hayır indirilmesini istemezler…” (Bakara Suresi, ayet 105).

Buna karşılık Bakara Suresi’nde, Yahudilerle Hıristiyanların birbirlerini kafirlikle suçladıklarına dair şu ayet vardır:


“Hepsi de kitabı (Tevrat ve İncil) okumakta oldukları halde Yahudiler, ‘Hıristiyanlar doğru yolda değillerdir’ dediler. Hıristiyanlar da, ‘Yahudiler doğru yolda değillerdir’ dediler… Allah anlaşmazlığa düştükleri konularda kıyamet günü onlar hakkında hükmünü verecektir” (Bakara Suresi, ayet 113).

Yani Maide Suresi’nde (51. ayet) Yahudilerle Hıristiyanların birbirleriyle dost oldukları, fakat Bakara Suresi’nde (113. ayet) dost olmayıp düşman oldukları bildiriliyor. Görülüyor ki, iki ayrı surenin birbiriyle çelişkili iki ayeti var karşımızda! “Müslüman” olmak ya da olmamak konularını hükme bağlayan ayetler bakımından aynı çelişkiler karşımızda. Bazı ayetler kişilerin Müslüman olup olmamak ya da Muhammed’e inanıp inanmamak konusunda serbest oldukları kanısını yaratır; oysa ki, çoğu ayetler, böyle bir serbestinin söz konusu olmadığını, kişiyi “Müslüman” ya da “kafir” yapanın, doğrudan doğruya Tanrı,olduğunu ortaya koyar. Örneğin, Zümer Suresi’nde, “inanmayanlardan”,“kalpleri katılaşmış olanlardan” söz edilirken şöyle denmiştir:


“Kalpleri Allah’ı anmak konusunda katılaşmış olanlara yazıklar olsun; işte onlar apaçık sapıklıktadırlar” (Zümer Suresi, ayet 22).

Bundan anlaşılan o ki, Tanrı’ya inanmayanlar “sapıklardır ve “sapık” olmalarının nedeni, kalplerinin katılaşmış olmasıdır. Oysa kalplerini katılaştıran yine Tanrı’dır; çünkü, bu aynı Zümer Suresi’nde, kişilerin kalplerini katılaştıranın, kişileri “kafir” yapanın Tanrı olduğu açıklanmıştır:


“Allah kimin gönlünü Islama açmışsa, o Rabbi katında bir nur üzere olmaz mı?.. Allah kimi saptırırsa da ona yol gösteren bulunmaz” (Zümer Suresi, ayet 22-23).

Aynı şekilde Enam Suresi’nin 125. ayetinde, “Allah kimi doğru yola koymak isterse onun kalbini İslamiyete açar (onu Müslüman yapar), kimi de saptırmak isterse… kalbini dar ve sıkıntılı kılar. Allah inanmayanları küfür bataklığında bırakır” (Enam Suresi, ayet 125) diye yazılıdır. Görülüyor ki, Kur’an’a göre “Müslüman” olup olmamak, kişinin kendi irade ve isteğine değil, Tanrı’nın keyfine bağlıdır. Ancak, bu aynı Tanrı, kalbini dar ve sıkıntılı kılmak yoluyla “kafir” kıldığı kişiyi, her ne hikmetse, küfür bataklığına atmaktadır.Yine bunun gibi, Yunus Suresi’nde, Tanrı’nın izni olmadan hiç kimsenin Müslüman olamayacağı belirtilmiştir:


“Ey Muhammed, Rabbin dileseydi, yeryüzünde bulunanların hepsi inanırdı … Allah’ın izniolmadıkça hiç. kimse inanamaz. O akletmeyenlere kötü bir azap verir” (Yunus Suresi, ayet 99-100).
...
...

Okuduğunda , her insanın farklı tepkiler verebilmesi mümkün müdür? elbette ki mümkündür...
Ha bu alıntı' nın tamamı da belki komplo teorisi olabilir mi? O da olabilir.
Peki o zaman ne yapmak gerek değerli dost ?
Akıl , mantık , idrak , ve bilimin de yardımı ile , doğruları arayıp bulmak gerek . Tüm komplo teorilerine rağmen .
Aksi takdirde , insan , önüne konan bazı seçeneklere " biat " etmekten başkaca hiç bir çaba göstermez ise , doğrulara , gerçeklere ulaşma yollarını da kendi elleriyle kapatmış olacaktır.

Emeğinize ve yüreğinize sağlık.

Hayırlı Ramazanlar diliyorum tüm islam alemine.

Esenlik dileklerimle.

Saygılar...

Mert YİĞİTCAN tarafından 7/9/2014 11:50:12 AM zamanında düzenlenmiştir.

Sağlam değilse bina rüzğara dayanıklı değilse uçar gider,tebrik ederim saygılarımla.

DİN en iyi kullanılan olmuş insanların zayıf tarafını keşfetmiş kullanıcılar alın tersız kolay para kazandıran olmuş gerçek din kırletılmış ve kırletılmeye devam edıyor islamı fobı yerleşik olmaya başladı dünyada gelmiş geçmiş tüm ınsan kıyımı savaşlarda kan dökülme sebebi dın savaşlarına dayanır senin meshebın onun meslebi ben daha ıyı müslümanım olmuş dın bazı koşulları ıle evrenseldır ezan gibi olması gerekenler gibi alında bıreyseldır yasayış ınanışlar kul ıle allah arasına şeytanı koy dını bozmak ıstersen tarıkat cemaat şeh şıh hacı hoca fetfa dınle şirk koş dınden hayır bekleme oysa açık kıtap kuran şirk günahtır kul ıle allah arasına elçi gereksızlıktır gerçekten olması gereken dın yerleşmemiş uygulanmamış olması bu kadar islamı kötü görüür kılmış ..

Korkularınız, Tanrısız kalmaktan mı geliyor; yoksa dinsiz olmaktan mı ?

Şayet ,her ikisi için korkuyorsanız bence boş. Eğer islam dini bilinçaltı hipnozlara yada subliminal mesajlara kaydıysa temelsiz ve verileri güçsüz demektir. Oysa Tanrı ,son dinin koruyucusu olacağını zaten ilan etmiş.

Halbuki bir çok alimde, düzeñ bozulacak, Mehdi gelecek diyorlar.Eğer bu olaylar sonucunda din duzeni bozulscaksa, bence bırakalım düzen bozulsun ve bir an evvel Mehdi gelsin ,bu çile bitsin :) ...

Çilesiz nice günler dilerim bütün insanlığa

Saygılar, Sevgiler Değerli Hocam

Güzeldi zevkle bir solukta okudum.selam ve dua ile.