Arz-ı Hal

• 30 Aralık 2006 Cumartesi 23:08:10

Kelimelerin bittiği yerde başlıyor yalnızlığım. Hani sözler emekli olur ya dudaklardan, hani sefere çıkar ya gözyaşları ve boğazda sıralanıp durur ya öylece hıçkırıklar... Yine yalnızım fani dünyada ve çaresizliğimi bir kere daha haykırarak Sana sığınıyorum: ”Aç kapını, tut elimden.. ben geldim”

Yürüyorum karanlık gecenin üstüne ve gece misafir ediyor beni. Bîçare yüreğimin amansız çırpınışlarına tanık oluyor. Dostluk yalanmış meğer, sevgiye dar gelirmiş umutlar. Riya bir elbiseymiş meğer ve biz onu giyen robotlar . Yürüyorum gecenin üstüne. Yalnızlığımı haykırıyorum. “Bir vefalı dost bulamadım” diyorum gönlümce. “Sen vefaya vefa gösterdin mi?” diyor gece.

Ekmek verdin, aş verdin. Sana ekmeğin adedince şükredemedim. Göz verdin dünyayı göreyim gönlümce; dünyaya baktım yalnızca, Seni seyredemedim. Dil verdin dilimde olasın diye her an; yalandan dolandan zikredemedim. Kulak verdin duyayım diye en tatlı nidaları; türküler sazda kaldı, küfürleri dinledim. Sana koşayım, Seni yazayım diye ayak verdin, el verdin; yolundan saptım, Sana kelam edemedim. Yürek verdin, aşk verdin; ben yarattığını sevdim, Sana meyledemedim.

Mağrur başımı huzurunda yerlere çalıyorum. Titriyor huzurunda çaresiz ayaklarım. Dilimde bitti artık kelam, gözlerimle yalvarıyorum. Günahımı bir kement yapıp boynumda Sana açıyorum avuçlarımı. Sen ki bana benden yakınsın. Beni benden iyi tanır, beni benden iyi anlarsın. Kim bilir kaç kez tevbe deyip inledim de kapında, devran döndü, tevbeler dilde kaldı. Gurur, ateşten bir zincir olup avuçlarımda zehrini vücuda yaydı. Zehir vücutta, riya yürekte nam saldı. Halim Sana ayan, çaresizliğim Sana ilan. Beni nefsimle başbaşa bırakma..

Sıyrılıp beni Sana el eden riyadan,

Kopardım bağlarımı yalandan, dolandan.

Engelleri kaldırarak aradan,

Kapına geldim, Sana sığındım.

Beni huzurundan def, dostluğundan terk, rahmetinden men eyleme.

Kelimelerin bittiği yerde başlıyor yalnızlığım. Hani sözler emekli olur ya dudaklardan, hani sefere çıkar ya gözyaşları ve boğazda sıralanıp durur ya öylece hıçkırıklar... Yine yalnızım fani dünyada ve çaresizliğimi bir kere daha haykırarak Sana sığınıyorum: “Aç kapını, tut elimden ben geldim”