Evet yanlış okumadınız bir köpeği astık.Ne kadar anılarımın arasına gömmeye çalışsam da bu akşamki gibi gelir yüreğimin bir kenarına oturur.Canım yanar gözlerim dolar.

Ankara’nın en güzel, sayfiye yeri gibi bahçeli, bahçesinde gülleri dolu bir semtinde otururduk yıllar evvel....Semtin son eviydi bahçe duvarları yoktu.Yanımızda bol ağaçlı çocuk parkı karşımızda aşıklar tepesi alt tarafımız bakımsaz minik vadi gibi bol otlu bir arazi.....
Çok mutluyduk ben mutluydum.Tavuklarımız ,bizi kovalayan Denizli horozumuz minik Karabaşımız...Çook çok mutluydum.
Karabaş’ı belediye vurdu.Parkta bulduk ölüsünü..Sonra hırsızlar dadandı evimize.İki katlı evin balkonuna çıkmak kolaydı.Çamaşır çalardı hırsızlar.
Sonra bir gün baktık tavuklarımız eksiliyor. Annem ağabeyim hafiyelik yaptılar gizlendiler beklediler. Parkın ağaçlarından kocaman beyaz bir köpek çıktı sinsice geldi tavuğumuzu parçalamak istedi. Bizimkiler sopalarla kovaladılar bir gün, iki gün, üç gün baş edemediler tavuklarımız eksiliyordu. Annemle ağabeyim en sonunda tuzak kurdular köpeği bir halatla yakalayıp balkon demirine bağladılar belki dövdüler korkutup kaçırmak istediler.Bilemiyorum hatırlamak canımı yakıyor.Sanırsam kaçmak için uğraşırken ip boynunda ölüyor...
Sonra mı inanın çok mutlu olmadık bir daha...O evden çıktık hatta Ankara’da bile kalmadık :Genç yaşta annemizi kaybettik.
Ne olur siz aileler hayvanlara karşı merhametli olun.Sizin yüreklerinizde,çocuklarınızın yüreklerinde böyle sızılar olmasın. Benim acaba..... acabalarım sizlerde olmasın