Bir Şizofrenin Mektupları - I

• 30 Haziran 2014 Pazartesi 19:11:11

Özel olmak istemiyorum. Zaten değilim de, hiç kimse için de özel olmamalıyım. Bana sen benim için önemlisin dememeli birileri. Sorumluluktan kaçmam. Göğüslerim her şeyi. Ama artık kimseye verecek ödün kalmadı bu bünyede. Kendim için en son yaptığım şey tam bir saçmalıktı. Yıllar önce. Ve onu da beceremedim zaten. Arkama dönüp baktığımda elimde kalan üzüntü değil. Üzülmüyorum. Ama bilmek de istemiyorum kimin için ne ifade ettiğimi. İçimdeki fırtınaları dindireli çok oldu. Deli dolu bir çocukluk, sonrasında mantıklı bir gençlik. Şimdi tam olgunlaştım derken olanlar da neyin nesi. Kararlarımı vermişim çoktan. Değiştirmeye de niyetim yok. Sakladığım yerden çıkartmayacağım o eski beni. Sana anlattıklarımı paylaştığım çok az varlık var, ki bazıları insan bile değil. İnsan olanların da yakınımda olmadığı gerçeğini hesaba katarsak, durum vahim muhterem. Her gün biriktiriyorum. Anlaşılmaz olmaya başladı. Nasıldı bu hikayenin başı? Ne zaman başlamıştı? Soru sormaktan yoruldum. Ama aramaya devam ediyorum. İmrendiğim bir kaç tip var. Biri sürekli gördüğüm bir gezgin. Çoktan atmış kendini yollara. Yol aynı, güzergah aynı, giden gelen aynı. Ama her gün yeni bir gün. Olacak iş değil benimkisi. Başarılacak bir şey değil. Ama deneyeceğim. Uzun uzun yatılı okullarda kalmaktan sanırım, gitmek hiç zor gelmiyor bana. Gittiğimde ortama uyum sağlamak. Etrafı incelemek önce dikkatlice. Ve kendi payıma ne varsa değiştirmeye başlamak. Önce uyum sağlamak, ama değiştirmek zamanla. Egom bu yönde işliyor işte. Mevcut durumdan maksimum fayda sağlayacak şekilde değiştirerek. Çatışmadan, ikna ederek. Etkileyerek. Çalışarak elde edilebilecek bir şey değil bu. Ya da eğitimle sağlanacak. Şimdi tüm bunları düşündüğümde içinde bulunduğum her durumdan bir mutluluk çıkartmam gerek gibi bir sonuca varıyorum. Az bir zaman öncesine kadar da böyleydi zaten. Sonra bir şey oldu. Bir değişiklik. Öyle kolay olmayacak türden. Başka başka insanlarla karşılaşmaya başladım. Daha önce hayatıma sokmadığım. Uzak durduğum. Eğilip bükülmeye başladı egom. Şekillenmeye ve değişmeye başladı. Hangi yöne olduğunu anlayamadım. Ama eski metotlarım işe yaramıyor artık. Bunu görüyorum. Bir değişikliğe ihtiyacım var.
Bu değişiklik hayatımın tam ortasında olmak zorunda değil. Biraz kıyısında köşesinde de olabilir. Eski ben olmayı isteyip istemediğimi kararlaştırmaya çalışıyorum. Cümlelerden sıkıldım. Ama iyi geliyor yazmak. Anlatmak anlaşılmayı zorlaştırıyor biliyorum. Seninle ilgili olan durum ne biliyor musun? Bu kadar kelimeyle anlaşılmayacak bir şeyi özetle anlayabilecek olman. Bunu anladım sohbetlerimizden. Ve demiştim; seninle sohbet etmek için sana ihtiyacım yok.