YABAN İLLERDE

• 24 Mayıs 2008 Cumartesi 21:01:28

Ne zor bilirmisiniz yaban ilde olamak, bir de emanetciyseniz. İşte hayat o zaman size şaşı bakar, tıpkı benim gibi. Yarın anneler günü, neyime ki burada benim anneler günü. Yüreğimde kocaman bir yara var, ağrılarım var. Çaresiz oraya buraya koşmaktayım, uzakta olmak, yatağımda değilim, dışarıda dolaştım saatlerce. Hiç mi hiç tanıdık yok çevrede, sadece hay huy selamlaşan insanlar. Onlar telaşlı, herkes birşeyler alıyor, özellikle çiçek annelerine vermek için. Ben mi, kime vereceğim ki, annemde yok, mezarıda burada değil. O en güzel ve en özel annem yok, ben de yok sayılırım. Şaşkın ve çaresizce, ayaklarım bugün ilk defa bir hristiyan mezarlığına götürdü beni. Bakımlı, düzenli ve her yer çiçek dolu, ziyaretcilerde çok. Kendince, dini neyi emrediyorsa o şeklide dua edenlerle doluydu. Bakındım herkese ve yerde yatanlara, sonuçta oda, bizde toprak altındayız ama bu düzen ve temizlik düşündürdü beni. Anamın, babamın yerlerini zor buluyorum. Bir yasin okuyayım diye oturur oturmaz, kırk kişi çevremde, kimi ben okuyayım, kimi su istermisin. Baktım burada her mezar aynı, evlerininin düzeni gibi ve her parsele, hatta daha az bir yere, bir çeşme, bir kova koymuşlar. Herkes istedigi gibi suyu alıyor, çiçek ekiyor, kendince dua ediyor vesaire. Biz burada da sınıftamı kaldık. Ben de sadece resim çektim, dua desem olmaz, selam desem olmaz. Acaba onlar bizim gibi merak etse, gezseler bizim mezarlıkları ne derlerdi ? Bu macera oldu benim için, çünkü içimde bir şeyler olmuştu ve çaresizce ayaklarım oraya götürdü beni. Oradayken bir arkadaşım aradı, neredesin diye, mezarlıktayım dedim, neeee, neden gittin dedi. Ben de bilmiyorum, bugün bir hüzün var, sanki ateş degirmenine düştüm döndürüyor beni, dünya dar dedim. Hay Allah dedi, neden ki dedi, bilmiyorum dedim. Baya dertleştik, hastayım diyor, sanki artık sona doğrumu gidiyoruz ki dedi. Tez biten tuvalet kağıtları gibi hissediyorum kendimi diyor, o beni, ben onu tesselli ettik.

Ama şu bir gerçek, bu gün anladım ki, insanoğlu neden doğar, neden yaşar ki bilemedim. Ben de arkadaşımdan esinlendim sanırım ve suya tutunca hemen eriyen tuz gibi hissettim. Yarın olmasa yada yatıp kalkmasam, artık istemiyorum bu ateş degirmeni dunyayı. İsteyenler yaşasın, istedikleri kadar. Ben bir an önce gidip, hazırlık yapsam diyorum. Orada iş çok. İşte kapı ardı kadar yakın bir ölüm var aslında. Neden o halde, neden ki insanlar bu kadar saldırgan ve kırıcı, kimseye verilmeyen bir tapusu var dünyanın ve bizler emaneten buradayız. Bir pencereden bakıp, geçip gideceğiz, toprak olacağız, kurdu, kuşu doyuran bir bedenimiz olacak. Ruhumuz, onu artık Allah’ım emenetine alsın inşallah. Yarın bakalım kim öle, kim kala diyelim ve yatalım artık.

Sarhoş bir yazı aslında...

Gurbet Meleği