Yalnız, yorgun ve boş vermiş bir halde yürüyor, derin düşünceler içerisinde kayboluyordum. Aklıma esen yöne dönüyor, arada hızlı arada yavaş devam ediyordum. Sıkılmıştım, korkuyordum belki de kızgındım biraz her şeye. Önüme gelen şu para atınca sana çay veren bir makinadan o çaya benzemeye çalışan tuhaf bardaktan aldım ve sakin yeşil bir alana doğru yürüdüm. Önce biraz çimlerde oturdum sonra gözüme kestirdiğim bir banka oturmak üzere yerimden kalktım. Banka doğru ilerler iken aynı banka yönelen sim siyah elbisesi içinde uçuş uçuş yürüyen bir kız gördüm. Tabi ki yol verip oturmasını söyledim, o ise ince ve sakin bir tonlama ile birlikte oturabiliriz dedi. Gülümsedi ve oturduk. Ufak bir sohbet başladı aramızda. Ikimizin de aklında aynı soru vardı; acaba hafta sonu burada geziyordu.. öğretmenmiş iki haftada bir geliyormuş yüksek lisans için. Oda bana sordu ama benim bir cevabım yoktu, bende olanı biteni anlattım. Anlattıkça muhabbet ilerledi. Ne konumuz vardı ne de çizgimiz. Gelişi güzel 2 çocuk gibi aklımıza eseni söyledik. O bir İstanbul aşığı ven ise İzmir. Yalnız olmak bizim her şeyimizdi tüm hayatımızın özeti. Her şey güzeldi ve her güzel şeyin sonu vardı. "Gitme vakti Burak" dedi. Ama Ben ona adımı hiç söylememiştim ? Muhabbet için çok memnunduk Teşekkür ettik karşılıklı ve o yürümeye başladı saçlarını dalgalandıran rüzgarın eşliğinde. Az ileride arkasını döndü ve " Benim adım ISTANBUL ! Beni böyle tanı " dedi. Biraz şaşırdım, sonra gülümsedim. Istanbul’un bu kadar güzel olduğunu bilmiyordum..
Tanıştığıma memnun oldum ISTANBUL kız, yolun açık olsun. .