Bilirim elbet, gurbet ellerinde yarin hasretini çekmenin elim zorluğunu. Kelimeler bazen olur tutukluk yapar, sanki kör bir lokma gibi gözyaşları eşliğinde lokmalar dizilir kalır öylece boğazıma. Sarılırım bende her dertli şair gibi çaresizce kalemime…
O gönül çelen nazarınla ceylanları kıskandıran ela gözlerini bana kısıp da nazlı nazlı bakışının destanını okuyorum hatıraların gönül kitabından… Sevginin böyle delicesine ilham kaynağım olacağını bilseydim eğer geçmişten, ışıkları sönük hayatıma renk katacağını nereden bilebilirdim ki…
Kader deyip de buğulanan hüzün soluklu, yalandan avutmalı tesellileri, kutlu gelişinle sildin süpürdün sevgi kırntılarının çöp dağlarını ve beni benden alıp da Leyla ile çöllere, Şirin ile dillere ve Züleyha ile de aşkın dikenli yolarına düşürdün. Ben ki sıcağın sevda bucağını mecnun diyarı çöllerde senden öğrendim. Seninle hayata, ellerimden anbean uçmaya namzet mutluluk güvercinleri uçurdum; sırf senin bir tel saçını ve bir anlık kokunu getirsin diye! Bana tebessüme duran masmavi gökyüzüne gözlerimi dikip günlerce ümit güvercinlerinin yollarını bekledim…
Ellerinde, pamuktan daha narin dokunuşun için şamslı bir uçurtma olma hayaliyle yaşadım yıllarca. Girdiğim bu saadet yolumun ay parçası, değer biçilemeyen sevgi mücevherimdin oysa sen! Yalınayak düştüm yoluna, Ey Sevgili! Ellerim boş, senden daha kıymetli hediye bulabilmek ne haddime!
Gümüş ellerinin dokunduğu bir gül olmak için, belki de yıllarca işlenmiş toprak olmayı sanırım seve seve göze alabilirdim. Gönlüme üfül üfül yağan hasret yağmurlarında, doğan güneşten seni diler, aynı hale-i vaktinde yılara meydan okuyan günlerle seni beklerdim.
Çünkü ben sermayesi mutluluk olan ve meşakkat hanında yolu gün ışığına çıkan yolun müdavimiyim. Gözlerim kapalı, hasretine kör bıçak gibi bilenişimi yabana atma sakın sevgili! Farkındayım elbet çok konuştuğumun ve sevgimden sana karşı taviz verdiğimin…
Gönlümün sükutunda, sözcüm kalemim oldu. Sarıldım bende ona içimi dökmek ve dertleşmek niyetiyle. Gönlüm söyler, kalem yazar; biz kalem erbabı yolunun yolcusu aşıkların bu belki de değer insalardan ayrılan en keskin yönü…
Sevdamın tercümanı duygulara, sanırım bir nokta koymak icap ediyor. Beni anlamaya çalışmalı, snaa olan sevgime bir ümit ışığı yakmalısın. Yine o elmas tanesi ceylan gözlerini kısıp yine ban sevginin penceresinden öylece durup bakmalısın!
Vuslatını düşlediğim yarınlarda buluşmak temennisiyle burada sözlerime bir dizem ile nihayete erdirmek istiyorum. Benden senin o deniz incisi gözlerin için…
Gözler ki, neleri anlatır
Yürekte yangını başlatır
Hasretle kavrulan kalp;
Vuslatta, seveni ağlatır.
Kalemdâr 02. 06. 2014