"meğer sensiz hayatım yalanmış..." bu sözü ilk söylediğimde ömrmü sadece senin kurmuş olduğumu anladım. yanılmadım/ emin ol hiç kandırmadım kendimi...

...zaman bir çok yalanı sığdırmıştı, ömrüme. en çok sensizliği.neden mi? çünkü dünyaya ilk geldiğimde adın dilimde lal olup büyümüştü. sessizce gelmeni bir kulun yaradanına kavuşması gibi büyük bir sevinç görmüştüm. daha dün gibiydi. aslında geçmişimde bir tek senin bu kadar var olman, yaşamımın en mucizevi olayı...

-izninle sana bir anımı anlatmak istiyorum:" ...güneşli bir nisan akşamı kendimi sahil kenarında denize taş atan çocukları izlerken buldum. elimde pili bitmeye yeminli bir radyo ve içinden o ses (seviyorum seni, ekmeği tuza banıp yer gibi..) nasıl da hayatım sen kokmakta, değil mi? şarkıya ruhumu emanet ederken yanıma kırk yaşlarında bir bayan oturdu. ürkek ve endişeli bakışlarıyla etrafı izliyordu. yüzünde azrailden çalınma ölümcül bir tebessüm vardı. içim sızlıyordu. onun için endişeleniyordum.ama bir yandan da endişemi belli etmemeye çalışıyordum. ne yaptımsa pek başarılı olamadım ki-yüzme sevimli bir gülümseyiş bırakarak-sahi çok mu mutsuz görünüyorum...- dedi.(mutluluk neydi/ kimdeydi-çaırsak hemen gelirmiydi) küçük cümleler kuruyordum. git-gide alamımı yitiriyordum. mutlu olmaktan korktum bir an için, en çok seni kaybetmekten; ya gidersen bir gün ansızın ne yapardım ben o zaman... aklıma ilk sen geldin, zaten senden başka kimin vardı ki benim... adı: meryemdi. ayrılığın bile bazen mutluluk getirebileceğini söyledi. hiçbir şey anlamamıştım. nefes alışverişlerimi bedenim kabul etmiyordu, sanki boğulacak gibiydim. aldatıldığını söyledi. üstelik seni seviyorum kelimesini yakıştırdığı kişi tarafından; nasıl da gözyaşları yağmur damlasından şiddetliydi. işte o zaman ayrılığın sevgiye inanmayış olduğunu anladım. bunu elbette biliyordum ama hiç inanmıyordum. şimdilerde ne zaman ayrılık kelimesini duysam, kendi inancımdan şüphe duyuyorum."

bliyorum, bunları sana yazmak ve hatta satır aralarından mutluluğa bağlanmak ne kadar acı verici. hiç hakkım yok bunları sana yazmaya. ama ne olur kızma bana!

...belki yalandan daha beter sözlerle gelir zaman diye korkuyorum.eğer bir ayrılık oyunu içerisinde bulursam kendimi-yemin ediyorum, dayanamam buna- ihtimalleri düşününce senli bir ayrılığı bedenimin taşıyamayacağını anlıyorum. şunu bil ki, senin için her türlü kahrı çekerim. bedenimle, ruhum yolundan sapsa, gölgemle peşindeyim. seni sevdiğim andan itibaren sayısız imkansızlıkları lehime çevirmem, aşkımın en büyük kanıtıdır... artık aşkımız da bir ibadettir.

...bazen düşünüyorumda harfler kelimelere dönüşmeseydi nasıl anlatırdım, söyleyemediklerimi sana. biliyormusun, seni ilk gördüğümde sarılmayı ne çok istemiştim. bunun için sayısız masallarla kandırdım yüreğimi. şimdilerde çocuklar gibi çok mutluysam bu hep senin sayendedir. çünkü gerçek aşklarda-nedensiz sevilir-

emre onbey