Ama sen şimdi o kadar güzelsin ki, tıpkı Allah’ın bir doğa olayı gibi...

Şimdi seninle en sevdiğimiz şarkıları açıp, aynı yatağa uzanıp karanlıkta gözlerimizin rengini seçmeye çalıştığımızı düşün... Düşün, seni uyutmak için, sana kısık sesle şiirler okuyorum... Ellerim boynunda, aynı şarkının aynı cümlesinde uyuya kalıyoruz... Uyuya kaldığımız şarkının adı "Teninle Konuşmak" oluyor... Sonra seni uyuya kaldığın yerden alıp, kendi yerine, yani omuzlarıma yatırıyorum... Bir yaz günü, dışarıdaki kuşları susturup, senin sesindeki neşeli kuşların cıvıltısıyla uyanıyorum. Yüzümü adınla yıkıyorum. Dudaklarında bir şarkıyla sen, senin için gökten topladığım yıldız tozlarını öpüp topluyorsun yanaklarımdan... Ellerimde sakladığım kokunu üzerine sürüp, etimi giyiniyorsun etine... Yaşamca biriktirdiğim gülüşleri bırakıyorum ağzına. Dudaklarında hala bir şarkıyla sen, ağzına takıyorsun bir çocuk ağzı... Bana elini sürüyorsun, bütün kaya parçalarında birer çiçek açıyor. Güneş biraz daha yaklaşıyor üşüyen çocukların yanına. Dudaklarında hala bir şarkı, dudaklarındaki o şarkıya, dudaklarını öperek eşlik ediyorum...


Ama sen şimdi o kadar güzelsin ki, tıpkı bir Peygamber mucizesi gibi...


Ve biz, kulağımızda Sibylle Baier’in şarkılarıyla, öyle şeyler yaşıyoruz ki seninle, yazmaya kalksam tüm bunları şiir olmaz, hikaye olmaz, roman olmaz, şarkı olmaz. Yazmaya kalksam şimdi tüm bunları, "masal" olur...

Yaşadıklarımız masal olur, çünkü doğaüstü seviyorum seni...

Çünkü sen şimdi o kadar güzelsin ki, doğa üstü bir olay gibi...

Onur Budak