Sözün Kısası:

(Aklın Vicdanla) (Vicdanın İnsanla)
Kavgası


Ve bir gün yollara düştüğümüz de, cebimizdeki günahlarla sevapları takasa kalktığımızda; o yüzlerini gökyüzüne çeviren insanlara, Tanrı; ‘’Hangi hakla, hangi vicdanla ?’’ diye sorduğunda Yere ,dizlerinin üzerine düşenlere ,kırk bin kez yıkanıp temizlenemeyen ellere. Ve ben de bir İnsan diliyle ’Kimden aldınız sevinerek tonlarca günahları , kime sattınız sevapları,karşılığında yollara attığınız günahsız insanları !!!


Yaşarken sen ‘’düşmanının’’ öldüğüne inanmakla kendini tatmin ederken, ölüme yaklaşırken ardınızdan gelen neslin beynindeki nefreti öldürmek mümkün olabilecek mi? Ey tanrım! Ömür biçtiklerin senin verdiğin tenin, insanın dışındaki tarifin üzerinde fedailik yaparken, sense yukarıdan bahşettiğin aklın sınırlarını zorlayan kullarını izlemekle yetiniyorsun.

Ey kıyası yine canlara karşı mallarla yapan bizler, hataya hatayla cevap veren bizler ! Bilinen sınırın ardına geçince, attığımız her adımda her an bir düşman mayının patlamasına vesile olabileceğimizi hala neden anlamayız ? Korkmuyoruz korkularımızın bir gün yanı başımızdan bize gülümsemeye başlayacağından. Çünkü biz ancak gerçekleşmesi güç hayaller kurarız ki ,İşte o hayaller bir gün ,bizim asıl korkularımız olacaktır.
‘’ Ve işte o Hayal ‘’

Üç kıtadan topladım geldim günahları, hani üç kıtaya yayacaktık ya bütün sevapları. Kimilerine bahşedildi o kirli hayatları, kimilerine işe vuruldu zindan kapıları. Hâlbuki her dönemde yoldaş sandıklarımızı, ya dinsiz diye vurduk boyunlarını, güya sürdük, dövdük bozduk oyunlarını
‘’Ya şimdi’’

Kaybedilen zamandan kaçıp ,affedilen hatalar ne kadar çok olursa; içimizdeki nefretten o kadar kurtulmuş oluruz…Belki zaman ‘’acısı bol olan dönem için’’ biraz daha acımasız olur…’’ Nefretin karatahta üzerinde beyaz tebeşirle yazılı olması ’iz’-belirginliğini yüzümüze vururken, belki de biraz daha gayret etmeliyiz not alırken acıları, nefreti sönük kalemlerle yazmaya. İşte o zaman içimizden atamadığımız nefret, insanı kör eden doyumsuz ve acımasız benlerin büyümesini engelleriz

‘’Halbuki’’


Ve artık gidiyorum izniniz olmadan. Hâlbuki Unutmuşuz Mevlana’yı nasılda bağırıyor ayrım yapmadan ,ta derinlerden çağırıyor, insana olan aşkından.' "gel, gel, ne olursan ol yine gel,ister kafir, ister mecusi, ister puta tapan ol yine gel,bizim dergahımız, ümitsizlik dergahı değildir,yüz kere tövbeni bozmuş olsan da yine gel..." Yunus ta diliyordu insana en güzel mısralardan’’ Severim ben seni candan içeri, Yolum ötmez bu erkandan içeri. Nereye bakar isem dopdolusun, Seni kanda koyam benden içeri’’


‘’ En Büyük İsteğiydi Sanki’’


Ve dönmemek üzere evimizden giderken, çok sonraları gelecek sesin, dizelerin etkisinden. Kulağıma gelen bir şiir dinletisi, sanki ormandan yükselen bir çığlığın nefesi, bu Nazim’in insan sevgisi 'Yaşamak bir insan gibi tek ve hür ve bir orman gibi kardeşçesine…



(maybull)

Saygılar Değerli Kardeşim