BUGÜN BENİM YİNE DOĞUM GÜNÜM

• 22 Mayıs 2014 Perşembe 00:18:16

Yahu bıktım artık , pastanızdan da, kolanızdan da , telefonunuzdan , hediyenizden , yavşak yavşak ihtiyarladığımı yüzüme vuran sırıtışlarınızdan bıktım artık. Evet, göbekliyim ama bu göbek makarna , pilav göbeği hiç değil. Kuzular, dönerler, kebaplar, tatlılar, nefis alem sofraları, deniz kenarları, güzel yüzler hatta, romantik geceler ve cennete gidercesine muhabbetlerle dolu.

O kadar çok sevdiğim insanlar, dostlarım ,hasta ve dermansız ki, onları görüp de , geçmişlerini gözümün önüne getirip üzülmemek, elde değil. Bu yıl çok sevdiğim arkadaşlarımdan sekiz tanesinin yanı sıra, sınıf arkadaşım, gerçek dost, gerçek delikanlı Fikri Çilingir’ i de kaybettim. Çok iyi bir koşucuydu . Müsabakalarda, liseler ve fakülteler arası dereceleri vardı. Taş gibiydi aslan kardeşim, taş. Baraj sınavı olan yaralı taşıma sınavında sırtında , beni +tüfekleri + teçhizatı+ çelik başlıkları+ mataraları, tam bir mil koşarak taşıyıp ikimizi de sınavdan geçirmişti.

Dostlarımdan çok azı eski hallerinde kaldı . Zamparaların çoğu unlarını eleyip ,eleklerini duvara asarak , muşmulaya dönmüş suratlarıyla, kenardan sırıtıp duruyorlar. Birkaç moruk dost kaldı güzel giyinip , bakımlı dolaşan , kadınlara düşkün ve saygılı , son atımlarını en uygun hedeflere saklayan .

Bazen yeni yetme çocuklarla sohbet ediyorum . Bana söyledikleri her yeri, görmüş, gezmiş ve yaşamışım . Bu Tanrı’ nın ne büyük bir lütfu. Şimdi değil gezmek , dost ziyareti için bir semte gitmek bile zor geliyor. Yine de aklımda , bir türlü doyamadığım motorla Ege ve Akdeniz gezilerinin hayali var. Motor , çadır ve bir güzellikle. Kendimi bazen , hele de param olduğu zamanlar hür ve yaşıyor hissediyorum, iki santimlik mat ve yağmur suyunu damlatan yeşil, benim kadar yaşlı çadırımın içinde.

Bu hafta benim için , Soma felaketi yüzünden çok acılı geçti. Şöyle oturup biraz kafa yorup dedim ki;
Yaa arkadaş , her işçiye bir cipiares verilse , hani telefonlara , kiralık arabalara takılan , neyin nerede olduğunu ekranda gösteren zımbırtıyı söylüyorum. Tabloda adamın nerede olduğunu bulamaz mıyız?
Almanya’ da bulunan bir maden mühendisi arkadaşımı arayıp, bu düşüncemin olumlu olup olmadığını danıştım.
“Türk’ ün aklı başına geç gelir, günaydın “
Meğerse onlar ve pek çok millet , bu maliyeti düşük olan cipiares işini çoktan beri uyguluyorlarmış. On bin kişi bu sistemde ayrı ayrı frekanslarını alıyor ve merkezi kontrol tablosunda kimin nerede olduğunu yöneticiler ekranda görüyorlarmış. Böyle olunca da , hem kimse yerini terk edemiyor veya bir kaza anında idareciler personelin durumunu , yerini hemen belirliye biliyorlar. Bundan daha güzel bir şey olur mu?

İnsan canı bu kadar ucuz ve değersizken , yaşadığım ömrün bana sunduğu ( Para hariç, zira o bu sıralar pek yok) nimetleri inanın çok fazla bulup, insanlar arasındaki eşitsizliğe üzülüyorum. Ormanların ve hayvanların sefil durumları, doğanın katledilmesi, yangınlar, ağaç katliamları da beni çok üzüyor. Neyse, çocuk tacizinde ön sıralardaymışız, bizden ileride birkaç sapık ülke daha varmış. Kime laf edeceğimi bilmiyorum doğrusu.
İnsan olmak ve kalabilmek gerçekten zor dostlarım. Çöpten beslenen genci gör, kendini satmak zorunda kalan anneyi gör, çocuğuna hasret ölen işçiyi, geride kalan kadınları, çocukları , babaları gör ve bunların kafalarına basarak , at şeyi gibi diktikleri binaları seyret, aktarılan kredileri öğren, sonra da doğum günü pastasını kes. Çok zor , doğduğuma utanmaktan , haksızlığa seyirci olduğumu hissetmemden , sefil bedenime acımaktan öte bir şey ifade etmiyor , bu sene bana doğum günüm. Doğduk, denedik, öğrendik de , memlekete çok mu faydamız oldu. Yolunda gitmeyen her şeyin biraz da sorumlusu olarak başımız önümüzde gidiyoruz işte.

Uzun değil kaliteli, sıhhatli ve onurlu olsun, yaşanası yıllar.
Hepinize saygılar , sevgiler , umut dolu günler dostlarım.

E.Yaşar Ovalı 22.05.2014