Şiir üzerine yazı yazmak için hiç değilse insanın yaşam sürecinde birkaç şiir yazmış olması gerekmez mi? İşin tekniği bakımından bir zorunluluk olsa gerek ’’yaratıcı olmadan yaratma sürecini sorgulayamazsınız’’ Söz konusu olan şiirse ‘boş atıp dolu tutturamazsınız’… .Haddimi aşmak pahasına söylemeliyim ki tadılmamış bir lezzeti tatmış gibi betimlemek, doğuştan kör birinin renkleri anlatması kadar zor...
Ama öylemi? Hayır! Önüne gelen bu konuda ahkam kesiyor, şiirin ‘’ş’’sinden habersiz, iki sözcüğü bir araya getiremeyenler -hemen hepsi birbirinden alıntı basmakalıp sözlerdir- ’’günümüz şiiri şöyle olmalı, böyle olmalı’’gibisinden söylemlerle, mangalda kül bırakmıyor, esip gürlüyorlar… Gülüp geçiyorum…
Bana kalırsa, bu topraklarda çok sağlam şiir damarı var. Önünü kimse kapatmaya kalkmasın, o damarı kimse kurutmaya çabalamasın; şiiri entel bir uğraşı haline getirmekle herhangi bir yere varamayız. Dili kurutmak kimseye bir şey kazandırmayacaktır. Anadilimiz, yapısı gereği şiir yazmaya çok uygun; sözlerle bir çocuğun lego taşlarıyla oynadığı gibi oynayabilirsiniz. İş biraz ustalıkta galiba. Emek harcanırsa niçin üretim olmasın ki...
Aşık geleneğimiz var her şeyden önce-tükenmez bir kaynak- dile zenginlik katan yönüyle asırlara meydan okur; hiç eğitim almamış ozanlar,dilde çığır açacak sözler söylemişlerdir;bu basit bir tesadüf değildir,dilimizin işlevselliğiyle ilgili,üretkenliğiyle ilintilidir; bilen-bilir fazla söze gerek yok bu konuda... Üç isim veriyorum eğitimli-eğitimsiz’’Nazım Hikmet, Aşık Veysel, Ahmet Arif’’şiirlerinin tadı ayrı ayrı ama; aynı damardan besleniyorlar, yaşadıkları topluma tanıklıklarıyla halkın dili olmuş, bu toprağın sevdası ve ruhlarına kattığı derin duygulanım, estetik bir biçimde şiirlerine bunu yansıtmaları, kitleleri sanatın çekim alanına yöneltmiştir; dilimize kattıkları zenginlikler asla tartışılmaz!