Ne kibir, ne kızgınlık nede nefret.Hiç biri onun kadar ölümcül olmadı.Duyguların savaşından hep o galip çıktı.O ruhlara her zaman "olmayacak duaya amin " dedirtti.Göleri kör , kulakları sağır etti.Zihinlerin tüm koridorlarını karanlığa boğup , akılları başlardan aldı.Ama insan yine aldandı.

Hep ulşamaya çalıştı ama gözleri yanlış yerdeydi.Göz görmeyince gönül katlansada
göz göze ulaşınca gönül dayanamadı aradı aradı fakat bulamadı.Acı, keder ve elem içinde ya mecnun yapıp çöllere vurdu ya ferhat edip dağları deldirdi.sadece erkeklere zarar vermedi bu zehir . Zelihayıda kör edip heryerde yusufu dördürdü.Fakat insan yine aldandı.

Ruh o kadar çok sevildi ki yoktan var edildi.En çok seven o kadar çok sevdiki , yokluktan gelip sonsuz güzellikler içinde sınırsız bir hayat şansı tanıdı.Ruh mana alemin de bu güzelliğe ve müthiş duyguya şahit olunca , her zaman eksik olan ve eksik olacak olan aynı başkaları tarafından isteyip , başkalarına aynı duyguyu vermeyi düşündü.Şahit olunan duygudan bir nebze olsun azına razı olmak istemedi.Ya da benliğinin oyununa gelipgelip bu sevgiyi birilerine vermek, kendini tanrı ilan etmek istedi.

Göz gözden ırak olunca sevgisini bir nebze olsun içinde yaşadı fakat sevgiliyi görünce bu kadar eksikliği olan birinden ne istediğini alabilir nede vereceği sevgiye bu kişi layık olabilirdi.Fakat insan yine aldandı.