Kardeşim Beni Affet...
Kardeşim, abim, karayazılım. Benim! sana bu satırları yazan, seninle hiç karşılaşmayan kardeşin. Adımı bilmiyorsun, ben de seninkini ve bilmiyoruz birbirimizin suretlerini. Hiç karşılaşmadık seninle ve duymadık dile gelmiş herhangi bir sözcüğümüzü. Kim bilir ne cümleler kurdun acını, sevincini anlatan. Ne kadarını da yarım bıraktın, erteledin akşama belki, yada belirsiz bir zamana. Tutamadığın sözler kaldı şimdi ardında. En çok bu acıtacak belki kalanları. Basit bir dil alışkanlığı mesela ’ görüşürüz’ ’ kalın sağlıcakla’
Kardeşim, abim muhakkakki hissediyorsun tüm bu olan biteni. Öyle çok dua edildi ki ardından belki de arş titredi. Ne çok ağlayanın oldu, bir çoğu tanımadığın gözlerden süzüldü, ta derinlerden kanatırcasına yürekleri. Sokaklara döküldü kimimiz başka acıları önlemek için. Kimileri de senin üzerinden vandallık yapmak için. Ama sen biliyorsun zaten.
Ah kardeşim, abim, rakamlara sığdırmaya çalışıyorlar seni 1 diyorlar mesela, geride bıraktıklarını hesaba katmadan. Yarım bıraktığın yürekleri hiçe sayarak 1 diyorlar. Ama matematik herzaman doğruyu söylemez ki! Öyle yarım bıraktın ki geridekileri, artık ne kalana 1 denilebilir ne de gidene.

Karalar içinde bir yaşam hem de yerin metrelerce altında. Sen çalışırken o maden ocağında, biz birbirimizi yedik babaocağında. Paylaşamadık bir lokmayı değil bir bütün ekmeği dahi. Sen daracık tünellerde ter dökerken biz dar ettik koca dünyayı kendimize de sığamadık bir yere. Senin ki alın teriyse eğer bizim ki değil . Öyle utanıyorum ki şimdi kaygılarımdan , kızgınlıklarımdan, kırgınlıklarımdan.

Ah kardeşim, abim sanma bu denli canı yanan öz kardeşin, ablan. Değilim elbet dedim ya biz birbirimizi hiç tanımadık . 3 gün önce yabancıydık ama şimdi kardeş. Asıl ateş düştüğü yeri yaktı muhakkak, ama bil ki biz de nasibimizi aldık bu yangından.Bu sebepten kardeş olduk malesef.

Ah kardeşim, abim zannetme ki haberini aldığım an yandı yüreğim, oracıkta kahroldum kederimden.İlk televizyonda gördüm haberini, patlama olmuş denildi ve geçtim kanalı. Duyarsızlaşmış vicdanım bilmem neden. Bir sanatçının özel hayatı yada bir filmin tanıtımı olsa geçermiydim? Geçmezdim belkide . Ama bu ben değilim, ne vakit oldu bu kaytsızlık bilmiyorum. Şükürler olsun idrakindeyim yitirdiğim vicdanımın ve hemen yerine koydum diyemiyorum.
İyiki Uyandım diyemiyorum bu uyuşuk benlikten. Diyemiyorum çünkü utancım izin vermiyor. Senin ölümün, benim farkedişim aynı ana aitken ben sevinmemeliyim irkilişime.
Beni affedebilirmisin bilmiyorum . Kısa süreli de olsa bir kararma yaşamış benliğim, o hep eleştirdiğim umursamazlar kervanına katılmışım bir an ve inan istemeden. Uyandım kardeşim, abim ve çok pişmanım o kısacık kayboluş için. Beni affet!

Çaresizce yolunu gözleyenler, her hücresiyle sağ salim bulunman için dua edenler sizler de affedin lütfen . Kimbilir daha nicesi benim gibi değiştiriverdi ilk patlama haberini gördüklerinde.
Her işçi hakkı için tek ses olamadığımız için, can güvenliğinizi kapitalist düzene emanet ettiğimiz için, sizler yitip gitmeden bir önlem aldıramadığımız için, şu an ardınızdan asıl yapmamız gerekeni yapmayıp, provokatörlere, duygu sömürücülere izin verdiğimiz için, bizi affedin kardeşlerim, abilerim.
Mekanınız cennet olsun.


Nevra.