Acılarım Gülüşlerimde Saklı
Ceviz kabuğumdan çıktığım son bir yıl yorgun düşen kalbimi açmaya karar verdim ve Hayatım şiirlerimde dedim başladım yazmaya Her yıl kutlanan gün anne günüymüş ben hiç bilmedim ne olduğunu bilmeme rağmen bilmedim yok saydım kendimce ne idi ANNE yanımda yoktu. yirmi yaşında okuma yazma bilmeyen 15 yaşında yaşını büyüterek gelin olan nerden bilecekti
kendine çocuk anneydi nerden bilsin ki Annen her gün anneydi doğurmak annelikse ben istemedim buraya yolcu olmayı onlar getirdiler ya sonrası hiç görmedim taki ortaokula gidip gelene kadar Annemde çocuktu başkasına verdiler çocuklarını görmedi hiçe sayılan biz unutulduk çaresizlik aldı bilinmezlere götürdü .herkes ayrı yollara kendi ekmeğini bulmaya

Hangi günden bahsediyorum kendi evimi kendi yuvamı ben kurdum aile oldum sandım olamadım yapamadım bir daha da hiç olmadı sevgisiz büyüyen ben sevgisini gün ışığına sunamadım evladıma olan sevgimi içimde yaşadım resimlerine aşık olarak baktım çocuktu kızım (çocukluğunda Aşkım Kaptanım derdim ) sokaktan topladığı bir demek sapı samanı içinde bir kaç tane çiçek getirdi işte benim anneler günümün en güzel hediyesi idi başka zamanlarda kutlandı ama yüreğimdeki en tatlı en masum olan kızımın hediyesiydi unutmadım dün gibi aklımda ya ben ömrümde bir kez kutladım bir demet çiçek yolladım beni hayata sunan Anneme
Anneliği tam tatmadım genç yaşta evlilik anne duygusunu yaşatmadı sevdim çok sevdim kuzumu içten sevdim Aydınlığa bırakamadım sevgimi
Sevgiye yaşamak lazım bir tanecik kuzum iyi ki var benim hayatımda şirinim dedim ne olursa olsun ANNE doğurmuş bakmış yada bakmamış adı üstünde ANNE öyle işte hayat garip sonra savaşta anasız babasız çocukları şehit analarını düşledim ve şükrettim Bak anne işte kızın büyüdü ANNE oldu olmayan sevgisini veremeyen ANNEM artık benim bir defterim var bütün yaşamımı seni kendimi dostları anlattığım benim defterim anlatıyorum yazıyorum çünkü sen benim Annemsin bağırsan da kızsan da beddua etsen de annem sin hep derdim anne gecelerime de sen vardın uykuya geçmeden düşler kurardım o damı fındık farelerinin arasında ne kadar mutluyduk üşürdük ama hep birlikteydik ya senin çektiklerin kimse bilemez şimdi yaşlandın aklın gelip gidiyor hep evlatlarının yanında istiyorsun ama yok kimse yok bende !
Anne ben evimizi ÖZLEDİM çok biliyor musun şimdi apartmanlar bana huzur vermiyor o yıkık dökük kendi emek vererek yapılan Sivas’taki evimi yuvamı kardeşlerimle yan yana yatışımızı özledim şimdi herkes el oldu çocuklar perişan hepsi ayrı yerlerde büyük gidince yuvalar yok oluyor yok keşke yürüsen seni gezdirsem lokanta lokanta doya doya yesen
alsam denizlere götürsem hayale dalsan anlatsan bana çocukluğumu gülsek şarkılar söylesek hep birlikte; bak anne yapayalnızım şimdi kimsecikler yok kutlansın günüm diye de beklemiyorum çünkü sevmiyorum özel günleri Anne her gündür bakmasa da çocuğuna vardır çaresizliği kimseler ben gibi düşünmedi seni kimse neden niçin diye sorgulamadı oğulların bile tanımıyoruz biz bu kadını dediler Üzgünün ANNE
annemin gününe ne gerek var her yeni günü ANNEME Hediye bıraktım
Ve Anne Annesizlik çok zor çok
]