AKŞAM GÜNEŞİ...
Kızgın çöllerde karşımıza neler çıkacağını bilmeden,gözlerimiz kapalı yürümek gibi birşey bu hayat dedikleri.Gittiğin bilinmezde belki çölde görkemli bir saray çıkacak karşına,belki de bir kum tepesi ve bir kum tepesi daha...Kim bilir!...
Usanmadan yürüdüğün bu dikenli ,güçlüklerle bezenmiş yollar seni neyle karşılaştıracak?Kafamızda kocaman bir soru işaretiyle yürümek...Belki de tüm ruhumuza ve bedenimize ağırlık yapan bu olsa gerek...
Bazen bir kum fırtınası engel olacak bu bilinmezin diyarında bize.Bazen de güneşten kavrulmuş teniyle,bize içimizi ısıtarak bakan,masallardan fırlamış bir prens çıkacak karşımıza.Kim bilebilir?...
Susuzluktan baygın düştüğümüz,ruhumuzun bedenimizin hamalı olduğu,kavrulan yüreğimize su serpecek birilerini aradığımız zamanlar olacak bazen de...Eğer şanslıysak kurumuş dudaklarımızı ıslatacak,içimizdeki yangını söndürecek abıhayattan verecek birileri de çıkacak ıssız çölde karşımıza...Ama yoksa eğer;ölüme terk edilmişliğimizin verdiği o acıyla ayaklarımız taşıyamayacak artık bedenimizi...Sürüneceğiz saatlerce,belki de günlerce kızgın kumların üstünde hafızamızı kaybetmiş bir şekilde...
Belki de hiç ummadığımız bir anda,aniden bir vaha çıkacak karşımıza.İlk önce inanamayacağız,aklımıza çöllerde görülen serap hikayeleri gelecek belki bir an da olsa...Ama yaklaştığımızda yanına,hikayelerdeki gibi bir anda bulanıklaşıp kaybolmadığını anlayacağız geç de olsa...Yeşile hasret kalmış gözlerimizin beynimize ilettiği bu görüntü bizi aptallaştıracak o anda...Kendimizden geçmişliğin verdiği sarhoşlukla yürüyeceğiz avare avare o cennetten düşmüş köşeye doğru bir anda..
Yarası kabuk bağlayacak o an,çölün sıcağında kavrulmuş ayaklarımızın.Ve yüreğimizde inceden inceye sızlayan o sinsi ağrı dinecek ...Bulacağız artık bu cennetten belde de huzuru ve mutluluğu.Belki de bizi alacak koynuna,sıkı sıkı saracak tüm vücudumuzu kim bilir?...Koruyacak çölün acımasız ve vahşi doğasından bizi.Bize ana kucağından daha da özel bir sığınak olacak belki de...Ve hiç bir zaman bırakmamak üzere...Akşam güneşinde...
(31.12.2005/cmrtsi)
YORUMLAR
Ana kucağından daha da özel bir sığınak bulabilirseniz, kutlarım sizi.....İnsanın hiç bir an, umudunu yitirmesi doğru değildir,bence de...Yazınızda da bunu çok güzel vurgulamışsınız kutlarım.Daha nice umutlu yazılar yazmanız dileğiyle..Kalın sağlıcakla...