Bazen sadece düşleyebilmek içinde olsa,bir sevdaya tutulmak istiyor insan.dinlenilen her hüzünlü şarkıda,bir sigara yakıp özlemle tutuşmayı,geceleri ayı,yıldızları ve karanlığı seyrederken,bir ismi haykırarak sayıklamayı istiyor.
Oturup kaldırım taşlarına,bir insanın adına ağlayabilmeye bile muhtaç kalıyor kimi zaman.bazen içindeki sadist duyguların iyice azıtıp,ayrılık acısı çekme arzusuyla yanıp tutuştuğu bile oluyor.
Yürek boşluğa düşünce,çıplak hissediyor insan kendini ve mecalsiz.oysa arkadaş muhabbetlerinde ağzını köpürte köpürte anlattığın bir sevdan mutlaka olmalı.sahilde bir bira alıp eline,şarkılar mırıldanmalısın onu düşünerek.
Dünyanın rengidir aşk,o olmadı mı,zevk alamazsın yağmurlardan,baharlardan ve aldığın soluktan.eksikliğini hissettikçe büyür içindeki yalnızlık.biri olmalı mutlaka,sana çiçekler toplatan,çocuksu jest planları yaptırıp,uğruna şiirler yazdıran.
Kavuştuğun biri değil illa istenen.dokunuşlar ve sarılmalar olmasada,gördüğün anda içinde isimsiz heyecanlar uyandıran bir yüzdür belki de beklenen.telefonlar açmalısın gece geç saatlerde,sadece sesini dinlemek için.sabah yollara çıkmalısın belki geçer diye.ve ona mektuplar göndermelisin üzerinde adres yazmayan.
Hep bir yanı eksik gibi yaşıyor insan,ruhunu aşka kaptırmadı mı.vasıfsız bir işçi gibi
Amaçsız yaşıyor bir anlamda.hayatı anlamlı yapan o büyülü duygu kalbini okşamadı mı,her şey anlamını yetiriyor.insan sevilmeyi bırak,sadece sevebilmek için bile bir insanı arıyor.