Bildiğiniz her şeyi unutun; rutini olun deliliğin...

Evin kapısını kaşıyorum; kapı deliğinden sivilce çıkmış, almış başını gitmiş. Kaşıyorum ki acısını unutsun ama nerde! Komşuyu soyunuyorum duvarlardan; kedisi kucağına almış emziriyor bizimkini... Rahatsız etmeyeyim diyorum ama sesimi içiyor, yarasın diyorum, kedinin memelerinin hepsini alnına dayayıp "emerim kendimi" diyor. Ağlar adım kaçıyorum oradan; peşimden çilli bir kız çocuğu takılıyor; hızlı büyüyor ama adımları fodul... "Geçsene beni" diyorum, "çillerimi dökmemem lazım" diyor. Dikkatle yürüyor....

Nerdeyim tam olarak bilmiyorum ama yarım yamalak da olsa bıyıklarımın terlediğini hissediyorum. "Bir kız olsa da öpsem" diyorum. Bankta oturmuş çakıyla son romanını yazan mavi saçlı bir kız - ki ben kendisini sıfat tamlaması zannediyorum- "öpüp de ne yapacaksın, âşık ol" diyor. Mantıklı geliyor ama gerdekfobisi diye bir şey icat ediyorum...

Eve dönmek için gerekli her şey mevcut; yol, güzergâh, adımlar ve geç bir saat... Sivilceyi sonra ararım diyorum. Sokağımdayken tüm yüklemlerimi mavi saçlı kızda balıklaştırdığımı parmaklarıma sivilceliyorum. Soluksuzca geri yönüyorum; bank yerinde ama kız yok! İçimde ani bir ürperti maviyor. Tam gözlerimi yaşlarla anlayacakken köşedeki simitçinin yanında mavi saçlı kızı tespihliyorum. İçim içimden muaf... Gözlerimin içine parlıyor, sahi ben ne rengim? Eğilip saçlarımı kokluyor;

- Bilinçaltım kötü kokar, diyorum...

Gülümsemiyor ve yanakları derinleşiyor...

- Düşünmekten saçların uçuruma dönüşmüş...

- Varolmaktan yalnızlığa dönüşmekten iyidir...

- Ya biri düşerse aklına?

- Ya biri mavi saçlarıyla yalnızlığım olursa?

- Sahi kimsin sen? Romanımı bile yazdırmadın bana...

- Sahi bilmiyor musun?

- Hayır...

- (Kulağına eğiliyorum bu anda) ruhunun konusuyum...