Sevinç yaşlarıydı gözlerinden akan. Düşer gibi bir hali vardı, ardından sersem bir kurşunun hedefi bilmez tavrına benzer yar sürgünü. Akan yaşların kirlettiği gün anısını tekrar düzeltemeyeceğime göre, yeniden diyordu. Şimdi bir kez daha, son defa diyordu. Bahçe kapısından gelen sese doğru başını cevirdi. Ses kendi sesi gibi, çığlık sanki onun ağzından çıkmış kocaman bir dağ ovasında sesin yankılanıp tekrar kendine dönmesi gibi. O ses kendisine ait olmadığına göre, kendi sesini taklit eden neydi, kimdi?

Merakını gidermek için bahçe kapısını açtı ve kendi kendisiyle karşılaşmanın heyecanı ve korkusuyla yere düştü. Düşmesi o anda kendi kendine soru sormasına engel değildi. Akıl kayması, akıl göçü gibi. Yere düşenin kendisi mi yoksa o mu olduğu? Eğer o ise ayakta olan ben mi? Peki iki ben-in durumunu gören diğer ben kim? Yere ilk düştüğünde bir yanının buz kestiğini diğer yanının ise bin yıldır yanan ateş parçasından alınan bir köz gibi. Sadece hissediyor. Dizlerinin üzerine oturduğunda sıcakla soğuk arasındaki farkı hiç böyle hissetmediğini anladı. Evet, bahçede üç kişi vardı. Her bir kişi kendiyle konuşuyor, kendine soru soruyor. Birbirlerini görmenin dışında başka hiç bir şey yoktu. Acaba onlarında mı bir yanı buz bir yanı yangın yeri? Neden üç kişi? Neden ben? Ben mi bunları takip ettim yoksa onlar mı beni?

Hava karardıkça görüş alanımın azalması, kendini kendinden uzakta görüp kendini seçememesi ve sol yanındaki buz gibi donmanın sağ yanındaki ateşin cayır cayır yanmasına neden engel olamaz diye düşünmeye baslar. Her düşüncenin ardı merak edilmezdi. Merak sonla başlar sonla biterdi. Ama daha dün yola çıkarken dilinden düşenleri beyninden yollamıştı.’’ Günahlarımızla yan yana yürürken sevaplarımıza gülüyoruz. ‘diye.